یاسر عرب

جُک‌سال، قبل از پایان سال!

دیروز فهمیدم حساب بانک پاسارگادم مسدود شده. پشتیبانی بانک تایید کرد و گفت علت تخلف شما فقط در شعبه مشخص می‌شود!

امروز به شعبه آزادی مراجعه کردم. پرسید شما در سایت‌های قمار حضور داشتید؟ گفتم خیر! پرسید رمز ارز کار می‌کنید؟ گفتم خیر!
حسابم را چک کرد گفت چند روز پیش تعدادي واریزی به حساب داشتيد! (حدود ٢٥ واریزی که مجموع آن شده بود ٩ میلیون تومان!) گفتم بله گاهی برای تولیداتی فراخوان می‌زنم.‌ با بخشی بالا دستی تماس گرفت و بعد از ارائه سخن من، کارت حساب همان لحظه باز شد و تمام.

از ایشان پرسیدم شما که برای هر موضوع بی اهمیتی مسیج می‌دهید چرا بجای تماس تلفنی یا دادن مسیج، بدون اطلاع قبلی کارت حساب را مسدود کردید؟ گفت ما نمی‌کنیم کار بانک مرکزی است!

تا اینجا خداوکیلی هیچ چیز خنده‌دار نبود!
اما موقع خداحافظی گفت از این به بعد برای فراخوان‌ها کارت بانک دیگری را بگذارید! چون بانک مرکزی به این حساب شما مشکوک و‌ حساس شده و رصد می‌کند!😳

توجه فرمودید؟
یک حساب پاسارگاد که از سال گذشته تا الان تراکنش آن به بیش از چهل میلیون تومان و تعداد واریزی‌های اش به دویست تا نرسیده! نزد بانک مرکزی مشکوک است!😂

پ.ن:
در خبرها خوانده بودم مجید قاسمی مدیر عامل بانک پاسارگاد (مشاور اقتصادی حسن روحانی در شورای امنیت ملی) خودش به خودش پانصد میلیارد تومان وام قرض الحسنه داده! (که البته موجب حساسیت بانک مرکزی نشده!😁)

خداوکیلی این وضعیت اگر کمدی نیست پس چیست؟😄


@yaser_arab57

جیغ‌جیغوها!
✍یاسرعرب

گانه‌ی اول:
اینها!
میروند روی سن جشنواره فجر این به آن می‌گوید فدای تو. آن با این دست می‌دهد. این به آن می‌گوید جیگرتو بخورم! آن یکی دستمال گردن می‌اندازد با ریش پرفسوری که مردم است! این یکی با صدا و سیما مصاحبه نمی‌کند! (که حق دارد!)

گانه‌ی دوم:
آنها!
آن می‌رود جلوی مجلس تحصن. این پلاکارد دست می‌گیرد و شعار سر می‌دهد. آن یکی جمعیت را به شور می‌آورد که کو غیرت شما؟ دیدید چه کردند با ناموس شیعه؟ بلند بگو یا حسین! این از حجاب حجاب و قانون ابلاغ نشده‌اش گلایه می‌کند. آن توپ را می‌اندازد به زمین دولت غرب‌گدا...

ما:
ما مثل تماشاچیان زمین فوتبال در شبکه‌های اجتماعی نشسته‌ایم به تماشای پاس کاری طرفین بی آنکه بپرسیم.
کو‌ داستان؟ کو سینما؟‌ کو‌ روایت؟ کو اثری که قدرت فرهنگ‌سازی داشته باشد؟

باری:
مملکت دهه‌هاست که زمین جنگ بین شعبان جعفری‌ها و سردار جعفری هاست. این می‌خواهد به دهه‌ی شصت دیده‌بان و‌کانی‌مانگا و خدای ارزش‌های اسلامی خود ساخته برگردد (که جز ادایی مضحک محصولی ندارد) و آن می‌خواهد به دهه‌ی شصت اجاره نشین‌ها و‌ شیر سنگی رجوع کند (که هر چه تلاش می‌کند جز پوسته‌ای از پوستر فیلم‌مادر عایدی ندارد!)

دوستان اسم این وضعیت را جمهوری اسلامی گذاشته‌اند که البته هم قابل درک است و هم تا حدی قابل تایید!

اما کاش این متن روزی، جایی، بازخوانی شود. همان روز که این نظام فشل و رانت‌محور رخت بسته و‌ به سوی معبود شتافته و افسردگی پسا ج.ا ملتی را يقه کرده که جز رفاه به هیچ چیز دیگر نمی‌اندیشد!


این سقوط ادبیات و‌ هنر و رسانه و سینما را هر‌چند برخی به سانسور و تحویل امکانات به جوان‌نماهای مؤمن نمای انقلابی‌نما تقلیل دهند. حقیر باور ندارم چرا که این فضا را از درون می‌شناسم و شما نیز بسیار دیده‌اید آثار زیر زمينی تولیدی مخالفان را که جز شعاری غیر رسمی بر علیه شعار رسمی چیزی نیست!

برای فهم‌علت این سقوط باید دوگانه‌ی پروژه-وجود را فهم کرد. و فهمید یا به لیوان پروژه‌های تولیدی باید نظام‌مند و صنعتی همراه با تمام قواعد و‌ملاحظات رياضی آن نگاه کرد و هر محتوایی را داخل آن مظروف نمود. یا باید ارتباط وجودی داشت و قصه را چون نفیر نی‌ از درون سینه‌ای پر پیچ و‌تاب چنان روایت کرد که مجال روایت نکردن نیابد! چون دانه‌ی اسپند بر سر آتش که امکان طاقت و‌قرار ندارد!

ما در روزگاری هستیم که ابداع هنر نه آنچنان پروژه است و نه بیشتر برون داد موجی از دريای صاحب دلی. و البته فعلا خوشبحال مان است که می‌توانیم اسم این روزگار را جمهوری اسلامی بگذاریم!

نشانه‌ آنکه آنچه اینجا مرقوم می‌شود نیز جز معدودی گوشه‌نشين مخاطبی ندارد. چشم و‌گوش‌ها فعلا روی زمین فوتبالی است که مدتهاست نه چمن دارد، نه قاعده، نه مربی و نه توپ!
عده‌ای پول می‌گیرند و‌در آن می‌دوند تا فقط جلوی در ورزشگاه نوشته باشد 《باز است!》

@yaser_arab57

۲۰ نشانه بلوغ عاطفی به زبان آلن دو باتن

۱. می‌فهمید بیشتر بدرفتاری آدم های اطرافتون ریشه در اضطراب و ترسشون داره دنیا دیگه براتون پر از هیولا نیست

۲. یاد می‌گیرید آدما بطور خودکار از محتویات مغر شما اطلاع ندارند:.
پس حرف می‌زنید و دیگران رو سرزنش نمیکنید که نمی‌فهمنتون

۳. یاد می‌گیرید که شماهم اشتباه می‌کنید.
پس معذرت خواهی می‌کنید

۴. اعتماد بنفس رو یاد میگیرید.
نه که فوق العاده اید! نه. در واقع میفهمید هممون با آزمون و خطا زندگی می‌کنیم. عیبی هم نداره

۵. والدینتون رو میبخشید.
اونا هم درگیر ترس و اضطراب های خودشونن

۶.  می‌فهمید یه مسئله مهم رو پیش نکشید مگر خودتون و طرف مقابل استراحت کرده باشید، غذا خورده باشید و استرس یا عجله نداشته باشید

۷. قهر نمیکنید. یادتون نمیره که یه روز میمیرید. حرف میزنید و می‌بخشید

۸. دست از کمالگرایی برمیدارید.
هیچ چیزی بی نقص نیست. از به اندازه کافی خوب بودن قدردانی میکنید

۹. یاد می‌گیرید بدبین بودن در باره نتایج امور، یه فضیلته

۱۰. میفهمید نقاط ضعف آدمها با نقاط قوتشون گره خورده.
مثلا دیگه از کسی که شلخته ست ناراحت نمی‌شید چون می‌دونین به جاش شاید خلاقه

۱۱. به آسونی عاشق نمی‌شید. همه هرچقدم از دور برازنده و دلپذیر باشند از نزدیک مشکلات خودشون رو دارن. پس وفادار می‌مونید

۱۲. می‌فهمید زندگی با شما آسون نیست

۱۳. یادمی‌گیرید خودتون رو بخاطر خطاها و حماقت هاتون ببخشید.
بیشتر با خودتون رفاقت می‌کنید. همه ما به نوعی احمقیم

۱۴. یاد می‌گیرید با کله شقی‌های بچگانتون که هرگز هم از بین نمیرن به صلح برسید.
تلاش نمیکنید که همیشه بزرگسال باشید. همه ما بچه ایم

۱۵. برای شادی درازمدت به پروژه‌های بلندمدت دل نمیبندی.
اگه دمی بی دردسر سپری بشه هم خوشحالتون میکنه

۱۶. دیگه برات مهم نیست بقیه راجع بهت چی فکر میکن

۱۷. بازخورد دیگران رو راحتتر میپذیرید.
در برابر انتقاد ها زره نمی‌پوشید

۱۸. می‌فهمی باید دیدتو نسبت به درد‌هات وسیع کنی. بیشتر به طبیعت و آسمون شب و کهکشان های دور توجه میکنی

۱۹. می‌فهمید گذشته‌ای که داشتید در پاسخ دادن شما به واقع تاثیر داشته.
می‌پذیرید بدلیل وقایع کودکی مستعد خطا و افراط هستید. پس با شک به اولین برداشت و احساستون خودتون نگاه می‌کنید.

۲۰. دوست بهتری می‌شید چون می‌دونید دوستی یعنی به اشتراک گذاشتن آسیب پذیری‌ها

@yaser_arab57

آقای صداوسیما!
گناه دارند این مجری‌های طفلکی!

✍️محمد مهاجری
چندسالی است صاحبان شبکه‌های تلویزیون، چون جرات ندارند خودشان با فلان شخص و موضوع وارد چالش شوند، این بار را انداخته‌اند گردن مجری‌هایی که از بین جوانک‌های کم سن و سال و بی تجربه و بی‌تدبیر انتخاب شده‌اند.

مجری‌ها را شیر می‌کنند تا روی آنتن تلویزیون مثلا به این و آن تکه بیندازند و علیه فلان چهره متلک بگویند تا دل کسانی که خودشان جرات ندارند بر صفحه تلویزیون ظاهر شوند، خنک شود.

این کار، نه چیزی به شان صداوسیما اضافه می‌کند نه مدیران این رسانه محترم را از کار ناپسندی که انجام می‌دهند مبرا می سازد.

صداوسیما اگر همان آدم‌های اصلی پایداریچی و تندرو و بداخلاق و ... را بیاورد روی آنتن و فحش‌های همان‌ها را پخش کند، به مراتب کارش شرافتمندانه‌تر است از اینکه جوان‌های خام و کم تجربه را برای مدتی به فحاش نیابتی تبدیل کند و یکی پس از دیگری تاریخ مصرف‌شان تمام شود.

مجری‌ها چون الان در سن تکلیف! هستند، احساس تکلیف می‌کنند خواسته شما را انجام می‌دهند اما چندصباح دیگر که به سن بلوغ برسند می‌فهمند چه کلاهی سرشان رفته و عامل چه کسانی بوده‌اند. آنگاه دیگر در حق‌تان دعا نخواهند کرد، آقایان مدیران صداوسیما! گناه دارند این طفلکی‌ها.

@yaser_arab57

پرتقال انقلاب و دست چلاق!
✍یاسرعرب

شوهر اون خاله‌ی مامان که خیلی پولدار بود و توی خونش بنز بنفش داشت از مکه برگشته بود. من هفت یا هشت سالم بود.

برای پسرش یک هلیکوپتر آورده بود که باطری می‌خورد و بعد روشن شدن واقعا از زمین بلند می‌شد!

لامصب جادو بود جادو! یعنی دیدن چنین عجایب صنعتی اونم توی شهرستان کوچیک و توی دهه‌شصت که مهمترین تکنولوژی آتاری بود، مثل این بود که معجزه‌ی بیرون آوردن شتر از دل کوه رو تماشا کنی!

حاج ممد خر پول نبود یک طویله خر پول بود! از اون مردهایی که دود همیشگی سیگارش می‌پیچید تا می‌رفت بالا تا زنجیر طلای دور گردنش و صدای تریاکی و خشنش اره می‌شد به گوش آدم.

ما توی حیاط توپ بازی می‌کردیم که یکی از روی ایوان داد زد سوغاتی! بعدش دوید توی راهرو و باقی بچه‌ها زنجیر شدن به دنبالش من هم حلقه‌ی آخری بودم احتمالا. حاج ممد وسط پذیرایی روی مبل سلطنتی نشسته بود و ساکت بزرگ رو گذاشته بود روی پاش.

بچه‌ها یکی یکی جلو می‌رفتن و حاج ممد در گوش اونها چیزی می‌گفت. اونها هم یک چیزی توی گوشش می‌گفتن و سوغاتی شون رو می‌گرفتن! قوطی کوکاکولا بگیر تا موز یا پرتقال درشت لبنانی یا شکلات خارجی.

چند تا از بچه‌ها اما بعد پچ پچ کردن تو گوش حاج ممد هيچی ازش نگرفتن و کنف شدن!
من تا بیام فکر کنم موضوع چیه؟ نوبت خودم شد. رفتم جلو. بوی سیگار و ادکلن حاجی با اون صورت صاف شش تیغ که زیر نور کم اتاق توی شب برق می‌زد لحظه رو عجیب جادویی کرده بود.

حاج ممد سرش رو نزدیک آورد و توی گوشم گفت 《شاه یا خمینی؟ طرفدار کدومی؟》
من با اینکه بچه بودم می‌دؤنستم اون طرفدار شاه هستش. این رو از حرفهای بزرگترها شنیده بودم. اما تحت تاثیر خانواده خودم و احتمالا از همه بیشتر مرتضی سرم رو نزدیک گوشش کردم و گفتم 《درود بر خمینی!》

حاجی سرش رو کشید عقب. اخمی کرد و گفت برو. و من هم جزو دسته‌ی کنف شده‌ها برگشتم توی حیاط!

لابد فکر می‌کنی از اینجای نوشته به بعد میخوام بگم ما از همون کودکی حقیقت طلب و آرمان‌گرا بودیم و هزینشو دادیم و ای وای بر این انقلاب و نظام که با ما چه کرد و ...!
نه، اصلا و ابدا

چند سال بعد توی دوره نوجوانی نمیدونم چی‌شد داشتیم این خاطره رو با یکی از بچه‌کنف شده‌های فاميل دوره می‌کردیم و می‌خندیدیم. صحبت سر این شد که از من چی پرسید و از تو چی پرسید و اینها...

گفت اون شب حاجی از من به آهستگی پرسید طرفدار شاه هستی و یا خمینی؟‌ من هم گفتم شاه! اخم کرد و گفت برو پیش کنف شده‌ها...

من رو میگی منفجر شدم از خنده و‌ بهش گفتم خاک بر سرت! من هم گفتم خمینی و رفتم توی کنف شده‌ها که!!!

بعد فهمیدیم موضوع نه علاقه به شاه بود و‌ نه حمایت از خمینی!
حاجی می‌خواسته به بعضی‌ بچه‌ها سوغاتی بده و به بعضی بچه‌ها هم نده.. بعد جواب اونها رو بهانه می‌کرد که برن توی دسته کنف شده‌ها. برای همین هم سوال و جواب‌ها تو گوشی بوده!
همین😂

نزدیک چهل سال از اون روزها می‌گذره و امثال من که دوزاری‌شون زیادی کج بوده تازه فهمیدیم موضوع بهره‌مندی از سفره انقلاب نه پایبندی به خمینی و آرمان‌هاش بوده و نه طرفداری از شاه...

مسئله فقط این هستش که ساک بیت المال و غنایم کشور روی پای کی هست و دلش می‌خواد به کی کوکا یا پرتقال بده؟ ایدئولوژی‌ها و سوالات عقیدتی کلا نکته انحرافی این چهل سال بوده و همچنان هست!


@yaser_arab57