زن تنهاست
تنهاست وقتی به خواب می‌روی و
به آب می‌زند
تنهاست وقتی می‌گوید : تنها نیستم
تنهاست وقتی تنهایی‌ات را تیمار می‌کند
تنهاست
وقتی زیباتر می‌شود

زن در نوسان است
میان کُشتن و
تن دادنِ به قاتل
میان طوفان‌تر شدن و
مرمتِ سقف‌های ویران
در نوسان است
میان تاریخ و فردا
میان خدا و
مساحتِ شانه‌های تو
و آن‌گاه که در آغوشش می‌کشی
نمی‌دانی کدام حالتش را بغل کرده‌ای
دریایش را
بارانش را
یا ابرش را که دور می‌شود

اگر بگویی شکست خورده‌ایم
اشک می‌ریزد
بگویی پیروز شده‌ایم
اشک می‌ریزد
آن‌‌گاه که اشک‌های تو را پاک می‌کند
اشک می‌ریزد
و ترک‌های این صخره
از اشک‌های اوست...




بخشی از یک شعر بلند
#علیرضا_قاسمیان_خمسه


▪️شیلر
▫️@Schiller_art