«چرا روال را ایجاد کردیم؟» نوشته‌ی فرزاد بیان:
سه ماه از آغاز فعالیت روال می‌گذرد. در این مدت از استقبال شما کاربران به وجد آمده‌ایم و امروز راه پیش‌رویمان را نه صاف و هموار، بلکه روشن و زیباتر از همیشه می‌بینیم.
در روال تلاش کردیم شرایط و ابزارهایی خلق کنیم که افراد بتوانند با کلمات، زندگی آدم‌ها را بهتر کنند و بر ایران تاثیر بگذارند.
ما درک می‌کنیم که اطمینان کردن به یک سرویس اینترنتی داخلی آسان نیست. برای همین است که سیاست حفظ حریم خصوصی کاملی تدوین کردیم تا شما را مطمئن کنیم که همه‌ی تلاشمان را برای حفاظت از اطلاعاتتان می‌کنیم؛ تا شما را مطمئن کنیم که اینجا جای امنی برای به اشتراک‌گذاری حرف‌هاست. و علاوه بر آن شرایط استفاده را بازنگری کردیم تا مطمئن باشیم که در چارچوب «آزادی مسئولانه» فعالیت می‌کنیم.
📍جایی برای خوانده شدن
اگر بلاگ یک مغازه‌ی تنهاست، روال پاساژ است. بسیاری از ما زمانی بلاگی داشته‌ایم و برخی هنوز داریم. زندگی دائماً یکسان نمی‌ماند؛ گاهی حوصله‌ها سر می‌رود، انگیزه‌ها عوض می‌شود، سررسیدها پرداخت نمی‌شود و در این پیچ‌وخم، بسیاری از بلاگ‌ها رها می‌شوند. بلاگ‌های رها شده گاهی پس از سر رسیدن انقضا حذف می‌شوند و اگر حذف نشوند، معمولاً به‌ندرت خوانده می‌شوند. این ویژگی یک مغازه‌ی تنهاست.
ساختار روال را مثل پاساژی طراحی کرده‌ایم که همواره افراد در آن در رفت‌وآمدند و مغازه‌ی شما اگر رها شود، کهنه نمی‌شود. اینجا دغدغه‌های فنی بر دوش شما نیست و نوشتن همیشه رایگان و بی‌دردسر است. شما ممکن است هر روز در روال بنویسید و یا سالی تنها یک نوشته بگذارید؛ اگر حرف خواندنی‌ای برای گفتن دارید، همان یک حرف باید خوانده شود. بلاگ این‌‌طور نیست؛ با سالی یک بلاگ‌پست نوشتن، آدم خوانده نمی‌شود.
روال تعهدی برای فعالیت مداوم برایتان به بار نمی‌آورد؛ لازم نیست برای این که مدتی سرتان شلوغ بود و نتوانستید بنویسید از دیگران عذرخواهی کنید. و اگر چند ماه نباشید، مخاطبانتان را از دست نمی‌دهید.
📍 کلمات کار انجام می‌دهند
کلمات هرگز خنثی نیستند. به یک تعبیر:
کلمات، اتفاقند. کار انجام می‌دهند، چیزها را عوض می‌کنند و در گوینده و شنونده تغییر ایجاد می‌کنند.
— Ursula K. Le Guin
ما با کلمات به یکدیگر نزدیک می‌شویم و آنگاه از هم تاثیر می‌پذیریم. اگر باور داریم که کلمات راه تاثیر گذاشتن بر دیگران است، برای تاثیر گذاشتن باید آنها را به کار گیریم. و برای نوشتن و تاثیر گذاشتن، روال تنها یک بستر است، این کلمات ما آدم‌هاست که آن را پر می‌کند.
جامعه‌ی ایرانی سرشار از ناگفته‌هاست. جریان رسانه و محدودیت‌هایش در ایران، فرصت بازگو کردن بسیاری از مسائل را هرگز به ما نداده و بسیاری از داستان‌های روزمره‌ی زندگی ما جز برای حلقه‌ی دوستان بازگو نشده‌اند. اینترنت از دوره‌ی آغاز بلاگستان فارسی تا اوج شبکه‌های اجتماعی در سال‌های اخیر، امکان نشر همگانی را برای طیف وسیع‌تری از افراد جامعه فراهم آورد.
اکنون انواع گوناگونی از رسانه در اختیار کاربر ایرانی قرار دارد و روزانه حجم انبوهی از محتوا از طریق این مجاری به سمت اینترنت روانه می‌شود. دیگر باور همه شده است که به هیچ طریق نمی‌توان این سیل عظیم اطلاعاتی را که از کامپیوترها، موبایل‌ها و همه‌ی دیوایس‌های نورانی سرچشمه می‌گیرد متوقف کرد. از بین اشکال گوناگون محتوا، ما معتقدیم شکل خاصی از محتوا وجود دارد که شرایطش می‌تواند بسیار بهتر شود: این شکل خاص لزوماً شخصی یا لزوماً خبر نیست، این چیز خاص نوعی رقص با ایده است.
یک نقطه‌نظر خاص درباره‌ی یک اتفاق روزمره، یک تجربه که به دیگران نشان می‌دهد چطور کاری را بهتر انجام دهند، داستانی که شاید آدم‌ها را بخنداند، لبخندی بر لبی بنشاند یا احساس عمیقی بهشان بدهد، ایده‌هایی هستند که می‌توانند روز آدم‌ها را بهتر کنند و بر ایران تاثیر بگذارند.
پیشتر درباره‌ی افسردگی نوشته‌ام که:
«گاهی تمایل داریم که فقط از حال و روز خوبمان بگوییم و از روزهایی که جنگیده‌ایم حرفی نزنیم. شاید می‌خواهیم مشقات را برای خودمان نگاه داریم و دست‌آوردها را برای دیگران به نمایش بگذاریم.»
این رویکرد، گاهی در همه‌ی ابعاد فعالیت‌های روزمره‌مان رخنه می‌کند و ما را از مخاطب دور و دورتر می‌سازد. ما بیش از سخنرانی‌های «یادگیری فلان چیز در چند دقیقه» توسط آدم‌های تاثیرگذار، به روایات ملموس‌تری از افراد انسانی نیازمندیم.
انتظار نمی‌رود که همه – یا اکثریت – که از روال استفاده می‌کنند، چیزی در روال بنویسند. بسیاری ترجیح می‌دهند که تنها خواننده‌ی نوشته‌های دیگران باشند. اما اگر زمانی احساس کردید که حرفی برای دیگران دارید، ما لوازمش را فراهم کرده‌ایم.
لینک نوشته در روال:
https://t.me/iv?url=https://revaal.com/?p=2414&rhash=9f444383c960c3@revaalcom
