پژوهشی جدید در زمینه احساس درد در سختپوستانی که زندهپز میشوند یک روش از آشپزی وجود دارد که ویژه غذاهای دریایی است به نام زندهپزی مثل خرچنگ- با جوشاندن یا تکه تکه کردنش در حالی که زنده است؛
این از نظر من با هر متری اشتباه است و باور دارم اینها رفلکس نیستند و درد را احساس میکنند.
از این رو در طول این سالها برخی از پژوهشها و سیاستهای مهمی که در این زمینه بود را گزارش کردم
.یکی از این سیاستهایی که بریتانیا اخیرا به خودش گرفته و ما گزارش دادیم این بود:
همه سختپوستان دهپا و نرم تنان سرپایان" مثل اختاپوس، خرچنگ، ماهی مرکب، و خرچنگ دریایی درد و لذت رو احساس میکنند و باهوش هم هستند، دولت کشور بریتانیا لایحه حمایت از حیوانات رو اصلاح کرده و این دسته ای که نام بردم بالا را به لیست جانوران تحت حمایت اضاف کرده است.اکنون این
پژوهش جدید نیز تایید میکند که خرچنگ درد را احساس میکندسخت پوستان ممکن است ظاهر بیرونی سختی داشته باشند، اما در داخل، ممکن است حساس تر از آن چیزی باشند که اغلب تصور می شود.
برای اولین بار، دانشمندان نشان دادند که مغز خرچنگ های ساحلی زنده (Carcinus maenas) بسته به شدت و محل آسیب، می تواند درد را به روش های ظریف پردازش کند.
این کشف این گمان را همچنان باز می گذارد که خرچنگ ها و سخت پوستان مربوطه واقعاً درد را تجربه کنند؛ و در حالی که تحقیقات بیشتری مورد نیاز است، این بدان معناست که انسان هایی که این موجودات را زنده میجوشانند یا برش می دهند، ممکن است باعث رنج این موجودات شوند.
لین اسندون، متخصص جانورشناسی از دانشگاه گوتنبرگ، می گوید: اگر می خواهیم به خوردن اینها ادامه دهیم، باید راه های کمتر دردناکی برای کشتن صدف ها پیدا کنیم. زیرا اکنون ما شواهد علمی داریم که آنها هم درد را تجربه می کنند و هم به آن واکنش نشان می دهند.
دانشمندان مدتهاست در مورد معنای «احساس درد» بحث کردهاند و در سالهای اخیر، برخی از کارشناسان معتقدند که ممکن است ماهیها، دوزیستان و اختاپوسها به محرکهای مضر در سطح شناختی که از لحاظ تاریخی برای مهرهداران اختصاص دارد، پاسخ دهند.
برای مثال، در اوایل سال جاری، مطالعهای نشان داد که خرچنگهای ساحلی در مواجهه با شوکهای الکتریکی و نورهای روشن علائمی از اضطراب را نشان میدهند و یاد میگیرند که به مرور زمان از محرکها اجتناب کنند. این با پیش بینی هایی مطابقت دارد که سخت پوستان می توانند درد را تجربه کنند. اما برخی از دانشمندان هنوز تردید دارند و میگویند ممکن است اینها صرفاً رفلکس باشند.
از این گذشته، حتی حیواناتی با سیستم عصبی اولیه می توانند به محرک های دردناک پاسخ دهند و یاد بگیرند که از آنها دوری کنند. این بخش واقعاً مهمی از بقا است. اما معمولاً تصور می شود که این پاسخ ها ناخودآگاه هستند که توسط سیستم عصبی محیطی تحریک می شوند.
تشخیص "آگاهانه" آسیب، نیاز به یکپارچگی از یک سیستم عصبی متمرکز دارد، و این چیزی است که محققان اکنون نشان داده اند که در خرچنگ های ساحلی امکان پذیر است.
فعالیت سیستم عصبی خرچنگ با استفاده از ابزاری مشابه الکتروانسفالوگرام (EEG) که فعالیت الکتریکی مغز انسان را از جمجمه ثبت میکند، بررسی شد.
در این مورد، الکترودهایی بر روی پوسته خرچنگ ها قرار داده شد و محققان آزمایش استاندارد درد را روی مهره داران و ماهی ها آغاز کردند.
هنگامی که نوعی سرکه با اسیدیته متفاوت بر روی بافت های نرم اطراف بدن چندین خرچنگ مالیده شد، دانشمندان توانستند گیرنده های درد را در سیستم عصبی محیطی ببینند که به بخش هایی از مغز سیگنال می دهد.
هر چه غلظت اسید بیشتر بود، پاسخ سیستم عصبی مرکزی خرچنگ بیشتر میشد.
هنگامی که خرچنگ ها با یک محرک مکانیکی دردناک به جای محرک های شیمیایی تحت فشار قرار گرفتند، سیستم عصبی مرکزی آنها دامنه فعالیت الکتریکی بالاتری را نشان داد، البته فعالیت الکتریکی با الگوی متفاوتی کدگذاری شده بود. در واقع، محققان فقط از روی فعالیت مغز خرچنگ میتوانستند بفهمند که این خرچنگ محرکهای شیمیایی را پردازش میکند یا مکانیکی.
در این مرحله، مشخص نیست که آیا پاسخ مغز از محرک مکانیکی به دلیل لمس بوده است یا درد.
مطالعات بیشتری برای روشن شدن جزئیات مورد نیاز است، اما این یکی از اولین آزمایشهایی است که از سیگنالهای الکتروفیزیولوژیک برای نشان دادن پاسخهای «درد مانند» در سراسر بدن در سخت پوستان زنده استفاده میکند.
نویسندگان امیدوارند که یافتههای آنها بتواند شیوههایی را برای رفاه حیوانات برای اطمینان از کمترین رنج ممکن، امکانپذیر کند
این پژوهش در ژورنال
Biology منتشر شد.🥉
سام آریامنش
یک آینده خوب
نیازی به یک گذشته خوب ندارد...!
@ravanbineshتماس از طریق دایرکت 👇
اینستاگرام
https://www.instagram.com/dr_mhasanzadeh