وقتی که به سختی می توانیم چراغ بهبودی خودمان را روشن نگاه داریم و در عین حال فکر می کنیم که باید پیام بهبودی را به دیگران نیز برسانیم، ممکن است احساس ناراحتی و شرم کنیم.
آن مسئولیتی که در رابطه با رساندن پیام احساس می کنیم، می تواند برایمان دست آویزی باشد تا حقیقت زندگی مان را مشارکت نکنیم.
اما بدون این حقیقت ما اصلاً پیامی برای رساندن نداریم.
زمانی که ذهن ما بسته باشد، نور به سختی می تواند به درون آن نفوذ کند.
اقرار آغاز تغییر است.
@rahnamarahjo