پی نوشت | علی نادری

در ساعت‌های اول، رئیس‌جمهور در بین سفر مهم و نصف روزه عمان با معاونش در ایران تماس گرفته و پیگیر وضعیت مردم آبادان شده، استاندار و نماینده ولی فقیه در خوزستان از ساعات اولیه در آبادان بست نشستند، نفت و پالایشگاه هر آنچه ابزار و ماشین آلات سنگین لازم بود برای آوار برداری اعزام کردند. از تهران و جنوب، ده‌ها آتش‌نشان و امداد گر زبده داوطلبانه به آبادان آمدند. ده‌ها هیات برای خدمت رساندن به امدادگران، موکب برپا کرده‌اند، رسانه‌ها برای پوشش لحظه به لحظه موضوع ده‌ها خبرنگار خود را به صورت شبانه‌روزی در آبادان مستقر کرده‌اند. معاون اول رئیس‌جمهور به آبادان رفته، دولت جلسه ویژه رسیدگی به موضوع را تشکیل داده، دستگاه قضائی پیگیر مقصران است و چند مسئول و شهردار را بازداشت کرده‌ است.
اینها همه و بیشتر از این‌ها برای این اتفاق افتاد که آبادان برای همه ایران مهم بود، برای مردم، مسئولین و نظام.
اما انگار یک حسی اصرار دارد به خودآزاری رسانه‌ای، اینهمه نشانه از همدردی با مردم آبادان را به کناری گذاشته و تمام تلاشش را به کار می‌گیرد تا اثبات کند، آبادان و غم آبادان برای دیگران اهمیتی نداشته است. بجای اینکه تسلایی باشد بر غم مردم آبادان، به جای آنکه همه نشانه‌ها را جمع کنند برای آرام کردن داغ آنها، انگار اراده‌ای اجماع کرده تا نمک را بر زخم آبادان بپاشد.
مگر می‌شود این غم بزرگ مردم آبادان، برای مردم ایران از مردم عادی تا مسئول و مدیر، بی‌اهمیت باشد. این مردم، خودشان یا جوانانشان را برای دفاع از آبادان جلوی گلوله دشمن فرستاند، امروز و در این غم که جای خود دارد.
همه در غم آبادان شریکیم، اینرا به گوش آبادانی‌ها برسانیم. دشمنان ایران برعکس این را می‌خواهد، ما التیامی باشیم بر این غم.

روزی زخم آبادان نمک نپاشید

اهل جنوب در ایران به خون گرمی مشهورند اما میان جنوبی‌ها، حساب آبادانی‌ها فرق می‌کند. آبادانی‌ها «باحالند»، «بامرام» و به قول لوتی‌ها، غیرت کشِ رفیق! حالا فکر کن این رفیق همشهری آنها هم باشد و آنهم بچه خیابان امیری، خبایان بازار ته‌لنجی، ادویه‌های جنوبی و کلی خاطره خوب همه لحظات زندگی در آبادان.
یک ساختمان بلندبالا که اتفاقا با عناوین رسمی می‌شود نماد «سرمایه‌گذاری بخش خصوصی!» در جنوب و خوزستان، به شکل فاجعه‌باری فروریخته، شهر که هیچ، کشور در بهت و ماتم فرو رفته و آبادانی‌ها، خیلی غریبانه و مظلومانه، قربانی شده‌اند.
آبادان داغدار شده، جراحت دیده، زخم خورده، مردمش ناراحتند و مردم داغدیده، خصوصا که آبادانی هم باشند، همدردی می‌خواهند، نه اینکه بخواهند، همدردی اندکی از غمشان خواهد کاست و در آن سو، احساس بدون غمخوار ماندن، احساس نادیده گرفته شدن و احساس بی‌توجهی، این غم را عمیق می‌کند، و گاهی به خشم مبدل می‌کند.
در شرایطی اینچنین و مشابه، همه اطرافیان سعی و تلاش می‌کنند تا از کوچکترین اتفاقات، نشانه‌ای برای همدردی با صاحبان عزا پیدا کنند تا همدردی را به مرتبه اعلا برسانند، از ابتدای این فاجعه، وزیر کشور به آبادان رفته، کل کارها را رها کرده و چند روز است که ساکن آبادان شده، البته او قبل‌تر، زمانی که خیلی جوان بود هم برای دفاع از آبادان در مقابل دشمن، مثل خیلی از جوان‌های آن زمان، به جنوب و آبادان‌ رفته بود و ماه‌ها و سال‌ها، آنجا جنگیده بود.
در ساعت‌های اول، رئیس‌جمهور در بین سفر مهم و نصف روزه عمان با معاونش در ایران تماس گرفته و پیگیر وضعیت مردم آبادان شده، استاندار و نماینده ولی فقیه در خوزستان از ساعات اولیه در آبادان بست نشستند، نفت و پالایشگاه هر آنچه ابزار و ماشین آلات سنگین لازم بود برای آوار برداری اعزام کردند. از تهران و جنوب، ده‌ها آتش‌نشان و امداد گر زبده داوطلبانه به آبادان آمدند. ده‌ها هیات برای خدمت رساندن به امدادگران، موکب برپا کرده‌اند، رسانه‌ها برای پوشش لحظه به لحظه موضوع ده‌ها خبرنگار خود را به صورت شبانه‌روزی در آبادان مستقر کرده‌اند. معاون اول رئیس‌جمهور به آبادان رفته، دولت جلسه ویژه رسیدگی به موضوع را تشکیل داده، دستگاه قضائی پیگیر مقصران است و چند مسئول و شهردار را بازداشت کرده‌ است.
اینها همه و بیشتر از این‌ها برای این اتفاق افتاد که آبادان برای همه ایران مهم بود، برای مردم، مسئولین و نظام.
اما انگار یک حسی اصرار دارد به خودآزاری رسانه‌ای، اینهمه نشانه از همدردی با مردم آبادان را به کناری گذاشته و تمام تلاشش را به کار می‌گیرد تا اثبات کند، آبادان و غم آبادان برای دیگران اهمیتی نداشته است. بجای اینکه تسلایی باشد بر غم مردم آبادان، به جای آنکه همه نشانه‌ها را جمع کنند برای آرام کردن داغ آنها، انگار اراده‌ای اجماع کرده تا نمک را بر زخم آبادان بپاشد.
مگر می‌شود این غم بزرگ مردم آبادان، برای مردم ایران از مردم عادی تا مسئول و مدیر، بی‌اهمیت باشد. این مردم، خودشان یا جوانانشان را برای دفاع از آبادان جلوی گلوله دشمن فرستاند، امروز و در این غم که جای خود دارد.
همه در غم آبادان شریکیم، اینرا به گوش آبادانی‌ها برسانیم. دشمنان ایران برعکس این را می‌خواهد، ما التیامی باشیم بر این غم.باسمه تعالی
روزی زخم آبادان نمک نپاشید
اهل جنوب در ایران به خون گرمی مشهورند اما میان جنوبی‌ها، حساب آبادانی‌ها فرق می‌کند. آبادانی‌ها «باحالند»، «بامرام» و به قول لوتی‌ها، غیرت کشِ رفیق! حالا فکر کن این رفیق همشهری آنها هم باشد و آنهم بچه خیابان امیری، خبایان بازار ته‌لنجی، ادویه‌های جنوبی و کلی خاطره خوب همه لحظات زندگی در آبادان.
یک ساختمان بلندبالا که اتفاقا با عناوین رسمی می‌شود نماد «سرمایه‌گذاری بخش خصوصی!» در جنوب و خوزستان، به شکل فاجعه‌باری فروریخته، شهر که هیچ، کشور در بهت و ماتم فرو رفته و آبادانی‌ها، خیلی غریبانه و مظلومانه، قربانی شده‌اند.
آبادان داغدار شده، جراحت دیده، زخم خورده، مردمش ناراحتند و مردم داغدیده، خصوصا که آبادانی هم باشند، همدردی می‌خواهند، نه اینکه بخواهند، همدردی اندکی از غمشان خواهد کاست و در آن سو، احساس بدون غمخوار ماندن، احساس نادیده گرفته شدن و احساس بی‌توجهی، این غم را عمیق می‌کند، و گاهی به خشم مبدل می‌کند.
در شرایطی اینچنین و مشابه، همه اطرافیان سعی و تلاش می‌کنند تا از کوچکترین اتفاقات، نشانه‌ای برای همدردی با صاحبان عزا پیدا کنند تا همدردی را به مرتبه اعلا برسانند، ادامه مطلب 👆👆از ابتدای این فاجعه، وزیر کشور به آبادان رفته، کل کارها را رها کرده و چند روز است که ساکن آبادان شده، البته او قبل‌تر، زمانی که خیلی جوان بود هم برای دفاع از آبادان در مقابل دشمن، مثل خیلی از جوان‌های آن زمان، به جنوب و آبادان‌ رفته بود و ماه‌ها و سال‌ها، آنجا جنگیده بود.

✅ برای جهان آرا، در رثای مخاطب انقلابی تلویزیون

1/ از ابتدای تولد #جهان‌_آرا سردبیری و تهییه کنندگی این برنامه بر عهده ام بود و تاهمین یکماه پیش در جریان روی آنتن رفتن نزدیک به 300 برنامه زنده تحت برند جهان آرا.آنچه در ادامه می نویسم، مرثیه ای است نه برای برنامه سازان انقلابی تلویزیون که برای مخاطبان مظلوم برنامه های انقلابی.

2/ تیم رسانه ای دولت و آقای آشنا، تشکیلاتی عریض و طویل تحت عنوان رصد اخبار براه انداخته اند. این تشکیلات برنامه های تلویزیون را بررسی می کند، هر آنچه در آن نامی از دولت و زیر مجموعه های آن آمده را جدا کرده، پیاده سازی و تبدیل به گزارش روزانه، هفتگی و یا ماهانه می کند.

3/ چون بخشی از این گزارش ها به جهان آرا مرتبط بود، تعدادی از آنها را دیده ام. مورد محرمانه ای ندارد و معمولا به پیوست نامه ای از واعظی به رئیس سازمان ارسال می شود و در آن غر می زنند که چرا به فلان سیاست دولت در فلان برنامه توسط میهمان ایراد گرفته شده است!

4/ فکر کنید یک ماشین تولید گزارش و غر در دولت باشد که مدام گزارش تولید کند و به مدیران رسانه ملی ارجاع بدهد. یکبار، دوبار، سه بار مقاومت، دفعه صدم و هزارم چه؟آنهم وقتی هفتگی در هیات دولت و یا با ابزار برنامه و بودجه آنهم مستند به این گزارشها این مدیر رسانه را تحت فشار می گذارند.

5/ در واقع مطلوب برای تیم عملیات رسانه دولت آن است که اساسا، در هیچ بخش یا برنامه ای، هیچ سیاست و یا راهبردی از دولت مورد پرسش،کنکاش یا انتقاد قرار نگیرد. مطلوب تعریف و تمجید از همه آنچیزی بود که دولت مشغول انجامش بود و اقدام خلاف این خواست کار را به شوراهای بالا دستی می کشاند.

6/ اما در کنار کنترل رسانه ملی با تاسیس ماشین تولید گزارش، تیم رسانه ای دولت چهار تلویزیون فارسی زبان را در کنار خود می بیند که با بودجه های میلیون پوندی، به جناحی ترین وجه ممکن از آنها و سیاستهایشان شبانه روز دفاع کرده و مشغول ترویج این سیاست ها هستند. پس چهار بر صفر جلو!

7/ سوال این است: بخش مهمی از مخاطب تلویزیون می خواهد تحلیل جدی،بروز و واقعی از مسائل روز بشنود،نه تحلیلهای رسمی بخشهای خبری را! این را در کجا باید بشنود؟تیم دولت که تحلیل های جدی و جناحی خود را در تلویزیونهای فارسی روی آنتن دارد.این مخاطب مظلوم انقلابی بایدکدام تلویزیون را ببیند؟

8/ تحلیل بروز انقلابی مخاطب دارد، شاهدش استقبال از جهان آرا تا عدد 300 در شبکه ای است که به دروغ از بی مخاطبیش میگفتند. اگر آقای آشنا نگران مخاطب برنامه رشیدپور و عادل و علی ضیا است و برایش نامه نگاری می کند، چه کسی باید مطالبه گر حق مخاطب مظلوم و کم توقع جهان آرا و ثریا باشد؟

9/ از آقای آشنا بعنوان استاد ارتباطات و نه مشاور عملیات روانی دولت می پرسم که رسانه فراگیر موفق نباید برای همه طیف های جدی جامعه خوراک داشته باشد؟ شبانه روز تلوزیون که شده تولید برای مخاطب خاکستری، همین یکی دو تا برنامه، حق بخش بزرگ جامعه که حالا بیشتر از 16 میلیون نفرند نیست؟

10/اما به نظرم همه اینها به اراده مدیران رسانه ملی بستگی دارد.مخاطب بزرگ انقلابی را به رسمیت بشناسید، محترم بشمارید و برایش سهمی خیلی کوچک از کیک بزرگ رسانه ملی در نظر بگیرید.
بی توجه به ریشوهای حسود که در هیچ آنتن رانتی موفق نبودند وحالا بدشان هم نمی آید که این رقبای قوی نباشند!
✅ @naderi_note

🔻پایان دکترین نرمش قهرمانانه؟!🔻

‏به هر حال هر دوره را سیاستی است و سیاستمدارانی متناسب با اقتضائات آن دوره.
ظاهرا با استعفای ‎#ظریف اگر که راست باشد، باید پایان دوران نرمش قهرمانانه را اعلام کرد.

به قولی نه از ‎#برجام ، نشان مانده و نه از برجام‌نشان ... ‏

فروپاشی گفتمان ‎#برجام بواسطه کناره‌گیری خالق آنرا می‌توان به منزله فروپاشی دولتی که از آن گفتمان برآمده بود، تلقی کرد.
استعفای ‎#ظريف را اگر در کانتکست کلی نظام تحلیل کنیم، معانی مهمی را به جهان اعلام و القاء کرده است.

همیشه شرط برنده شدن، خوب بازی کردن در یک میدان نیست، گاهی برهم زدن آن میدان شرط پیروزی است ...
✅ @naderi_note

🔴سوم تیر همان بود که باید باشد ...

‏۱/ از آذرماه ۸۳ مشغول کار بودیم،اما اوج دعوا آخر خردادماه بود، از دست پدرخوانده‌ها خلاص شده بودیم و زده بودیم به دل خط دخترکان بزک‌کرده ‎#هاشمی۲۰۰۵ !
هر چیزی که فکر می‌کردیم جمهوری اسلامی را از انقلابش منحرف کرده در آن خط می‌توانستیم پیدا کنیم.
از آقازادگان فاسد تاپدرهای فسادپرور!‏

۲/ خرداد ۸۴ ترکیب اینطرف هم جالب بود، خرده جریان‌های فرهنگی، اجتماعی و سیاسی که از فشار سنگین تندروهای اصلاح طلب، در گوشه‌های مساجد کوچک و کانون‌ها ودفاتر تشکل‌های دانشجویی سر برآورده بودند؛جوان،انقلابی و عدالت طلب.
یکهو یک نیروی نامرئی این جوی‌ آبهای کوچک را به رود مبدل کرده بود‏.

۳/ دو سال کارنامه شهرداری، و آن نیروی نامرئی اجتماعی کار خودش را کرد.
اصفهان موج ۸۴ را پس از همایش مسجد سید و رحلت بهنام کریمی شکل داد و رای تهران کار را تمام کرد، با هاشمی رفتیم مرحله دو و یک رقابت سخت دو هفته‌ای.‏

۴/ قوچانی لشکر کشی کرد، هر چه سلبریتی و اسکلت الیگارشی شکل گرفته در جمهوری اسلامی بود ردیف کرد.
حربه هم تکراری بود: خط کشی پیاده‌روها.
ولی مردم خسته بودند از آن الیگارشی ناکارآمد، فاسد، مغرور و بی‌توجه به مردم و ‎#سوم_تیر رقم خورد.‏

‏۵/ ‎#سوم_تیر ثمره خون دل خوردن ۱۵ ساله انقلابی‌ها خرده‌پا بود و نتیجه تربیت نرم و آرام سیدعلی خامنه‌ای.
او لشکرش را ازگهواره‌ها انتخاب کرده، تربیت کرده و حالا به میدان آورده بود البته که یک گلزن تمام کننده هم داشت که کارش حرف نداشت؛ ‎#احمدی‌نژاد باهوش و موقعیت شناس،با یک گل دقیقه۹۰

‏۶/ ‎#دولت_نهم تشکیل شد؛ همان دولتی که باید باشد؛ دولت تراز انقلاب اسلامی.
پرکار، باسواد و کاربلد،دور از فساد، ساده‌زیست،نوکر مردم و محکم.
غوغایی بپا شد در بین مردم،رایحه خوش خدمت بی‌منت دل‌ها را شاد کرد، دست‌های فاسد زیادی قطع شد وقدرت خارجی بزرگی تولید!
هم عدالت هم اقتدار هم رفاه.

‏۷/ این حجم از توفیق انقلاب اسلامی برای الیگارشی داخلی و دشمن خارجی قابل تحمل نبود پس متحد شدند برای زمین زدن آن، اگر شد با شورش ۸۸ و اگر نشد با نفوذ در قلب دولت انقلاب.‏

۸ و پایانی/ دولت نهم تراز حکومت‌داری انقلابی‌هاست، برای همیشه تاریخ انقلاب، که می‌شود به بهترین شکل کشور را اداره کرد و انقلابی‌ها می‌توانستند ولی خیلی‌ها نخواستند و نگذاشتند.
هرچند که دولت دهم هم با نقایصش شرف داشت به دولت بی‌عرضه و وابسته‌ای مثل دولت یازدهم و دوازدهم.

@naderi_note