روانشناسی🍃موفقیت | انگیزشی

نبرد زن ایرانی در جبهه سنت و مدرنیته

علی نیری

از یک سو قشون می‌آید با فریاد "این زن حق منه، سهم‌ منه، مال منه".

از سوی دیگر قشون می آید با ندای "چقدر بدنت مو داره٬ برو پیلاتس یه کم لاغر شی".

زن ایرانی در میان جنگی نابرابر و ناخواسته از دو جبهه مختلف گرفتار شده است.

تا قبل از مدرن سازی کشور به دست خاندان پهلوی، زن ایرانی ملکی بود در تصرف کامل مرد ایرانی؛ کجا برود٬ چه بپوشد و با که حرف بزند.

تصمیمات همه اینها در انحصار مرد خانواده و سایه سرش بود.

هویت و حتی اسمی از خودش نداشت.
"منزل" یا "مادرِ حسن" و یا حتی "حسن" خطاب میشد و به تدریج این «بی‌هویتی و بی‌نامی»  به کل حیات او تسری پیدا میکرد.

تصمیمات مهم زندگی‌اش قبل و بعد ازدواج، و خود ازدواج، تماماً از دسترسش خارج بودند.

همیشه انتخاب میشد تا به زندگی مرد سروسامان دهد و او و بچه ها را تروخشک کند و نقشی خارج از قالب مادر/همسر نداشت. زن ایرانی سنتی فقط "بود".

با شروع مدرن سازی کشور و ورود فرهنگ غرب، اوضاع بظاهر تغییر کرد.

ارزشهای جدیدی وارد زندگی‌ها شد و به طبع در زندگی زن ایرانی تاثیر گذاشت.

زن ایرانی بخشی از هویت و استقلال خود را بدست آورد؛ میتوانست به مدرسه و دانشگاه برود، لباسش را خودش انتخاب کند، آواز بخواند، ورزش کند، عاشق شود و به انتخاب خود ازدواج کند.

به دنبال رواج مصرف‌گرایی و استانداردهای جدید زیبایی٬ زن ایرانی نیز از تبعات آن بی نصیب نماند.

موهای "زائد" او باید محو میشدند تا "زیباتر" و "جذابتر" باشد، باید انواع و اقسام محصولات آرایشی را مصرف میکرد تا "جوان و زیبا" بماند برای مردش.

باید لاغراندام میماند تا مردان او را انتخاب کنند. اینک "کالا انگاری زن" از نوع غربی به ایران یورش آورده بود.

اما مشکل بزرگتر اینجا بود که این نُرمهای جدید جایگزین قبلیها نشده بودند بلکه به آنها اضافه شده بودند.

زن ایرانی این بار "کالای قشنگ" مرد ایرانی بود.

میتوانست برود درس بخواند، اما فقط با اذن مرد. میتوانست برقصد، ولی برای رضایت مرد.

میتوانست عاشق شود و به انتخاب خود ازدواج کند، ولی ازدواجش معیارهای سنتی داشتند و حق و حقوقش نیز. 

از آن زمان تاکنون بیش از نیم قرن گذشته و کشور شاهد یک انقلاب علیه ارزشهای غربی بوده.

ولی وضعیت زن ایرانی تغییر چندانی به خود ندیده است که هیچ٬ بدتر هم‌ شده است.

با  یک دست قرمه سبزی را هم میزند و با دست دیگر پاهایش را شیو میکند تا مرد ایرانی بپسندد و هر از گاهی در احقاق حقش یک قدم به جلو بر میدارد و سه قدم به عقب، یک قدم به جلو و دو قدم به عقب، یک قدم به جلو ...

@Media_aramesh

از خودم شرمنده شدم
وقتی فهمیدم زندگی‌ یک جشن بالماسکه بود؛ در حالی‌که من با چهر‌ه‌ی واقعی‌ام در آن شرکت کرده بودم.

💬فرانتس کافکا

@Media_aramesh

از نشانه های عزت نفس پایین:

- ارزش زیادی برای خود قائل نبودن
- انتقاد همیشگی از خود
- حس ارزشمند نبودن
- سرزنش همیشگی خود
- تمایل به خشنود سازی بقیه به هر قیمتی
- تمرکز روی نقاط ضعف
- ناتوانی در ابراز وجود و جرئت ورزی
- عذرخواهی بیش از اندازه
- فرار از چالش ها یا تلاش برای کامل بودن

@Media_aramesh

.... شما حتی اگر به خیالِ خودتان با بهترین کِیس عالم هم ازدواج کنید؛ یعنی کسی را پیدا کنید که از نظرِ شما بهترین است (حالا هرکس با توجه ملاکهایش)، شک نکنید شش ماه یا شش سال بعد، با همان ملاکها کیسِ بهتری پیدا خواهید کرد که از نظرتان بسیار بهتر از همسر فعلی است
و از قضا به گمانتان از این بهتر دیگر نمی‌شود.

و بعد هم حسرت و اشک و آه که ای کاش کمی صبر کرده بودم و دیرتر ازدواج کرده بودم (نظریه‌ی جهان‌های ممکن).

برای همین شاید بتوان گفت اصولاًَ ازدواج با واقع‌گرایی محض نمی‌سازد.

یکجایی هست که دیگر باید به عقل و خیالِ خودت لِگام بزنی و بعد از اینکه انتخابِ مناسبی کردی خودت را به نفهمی بزنی و با خودت بگویی "همینه که هست.
من همین را می‌خواهم و تلاش می‌کنم با همینی که دارم بهترین وضعیت ممکن را بسازم".

بالاخره باید یکجایی تراژدیِ انجامِ یک انتخاب و سوزاندنِ امکان‌هایِ انتخابی دیگر را قبول کنی.

به قول هایدگر، این تراژدی، ذاتیِ ما انسان‌ها است. چاره‌ای از آن نیست؛ هر انتخابی در هر کاری، یعنی سوزاندنِ امکان‌ها و انتخاب‌هایِ دیگر.

اگر قرار باشد که واقع‌نگر بمانی، و بر اساس جهان‌های ممکنِ‌ فلاسفه رویِ این حساب کنی که همیشه کیس بهتری برای ازدواج هست، اصلا نمی‌توانی ازدواج کنی
و یا زندگی خوبی برایِ‌ خودت رقم بزنی.

اسیر می‌شوی در چنگالِ انتظارِ بی‌پایان.

یکی از دلایلی که آدم‌ها در سن بالا به سختی ازدواج می‌کنند، این است که واقع‌نگر شده‌اند.

دیگر مثل دورانِ جوانی خام نیستند که از روی شور و احساس، و حتی شهوت خیال کنند که دیگر بهتر ازین نمی‌شود.

سن که از نقطه‌ای بالاتر رود، آدم آنقدر واقع‌گرا شده که هیچکس به دلش نمی‌نشیند؛ آنقدر کمال‌طلبی و وسواسی سراغش می‌‌آید که انگاری هیچ فرد مناسبی در عالم برای او نیست.

زندگی یکجور واقعیت‌گریزی هم می‌خواهد. البته این بدان معنا نیست که از رویِ توهم و حسِ درونی و فشار جنسی در سنِ خیلی پایین تن به ازدواج بدهیم.

منظور این است که آنقدر نگذارید سن بالا رود که نه کسی حاضر باشد با شما ازدواج کند، و نه وسواس شخصیتی خودتان بگذارد کسی را بپسندید.

القصه، زندگی مشترک، یکجور چشم بر برخی واقعیات بستن، خود را به نفهمی زدن، خویشتن‌داری و مدارا می‌خواهد.

یادتان باشد که زندگیِ خوب و احساسِ خوشبختی، امری ساختنی است؛ و نه یافتنی.

البته اگر در کنارش، ناکارآمدی حکومت‌ها و تورم‌های دولت‌ساخته هم بگذارند.

دکترمحسن زندی _روانشناس
@Media_aramesh

چرا خوراکی‌های «خوشحال کننده» در عمل خوشحال‌مان نمی‌کنند؟

دکتر علی‌اصغر هنرمند

گاهی اوقات وقتی زیر فشار و استرس هستیم، به خوردن غذا و به‌ویژه برخی خوراکی‌های خاص روی می‌آوریم که به‌اصطلاح ما را «خوشحال» می‌کنند. چیزهایی مانند پیتزا، مرغ سوخاری، بستنی، نوشابه، چیپس و…

همه می‌دانیم که مصرف این خوراکی‌ها برای «سلامت‌ جسم‌مان» خوب نیست. اما حداقل در آن لحظه حال «روان‌مان» را کمی بهتر می‌کنند و در زبان انگلیسی به آنها Comfort Foods گفته می‌شود.

اما در این میان یک نکته‌ی کلیدی وجود دارد که اغلب افراد نسبت به آن آگاهی ندارند:
این خوراکی‌ها به ویژه اگر زیاد مصرف شوند، در عمل برای سلامت روان‌مان هم خوب نیستند!

حس و حال ما (Mood) روی انتخاب خوراکی‌هایمان تاثیر زیادی دارد و اگر حال‌مان خراب باشد، به انتخاب غذاهای ناسالم روی می‌آوریم

برخی افراد بعد از مصرف‌شان احساس شرم و بی‌اراده بودن می‌کنند که خودش سبب افزایش هورمون استرس می‌شود.

این خوراکی‌ها هم به خاطر نمک زیاد، چربی‌های ناسالم و قند بالا سبب افزایش التهاب، فشار خون و دیگر عوارض می‌شوند که اینها هم سبب افزایش ترشح هورمون کورتیزول می‌شوند که موجب افزایش استرس است.

از طرف دیگر اینها روی باکتری‌های مفید دستگاه گوارش هم تاثیر می‌گذارند و پژوهش‌ها نشان داده که مشکل در میکروبیوم روده با اُفت سلامت روان ما ارتباط دارد.

در نتیجه همانطور که می‌بینید، ممکن است این خوراکی‌ها در لحظه حال‌مان را بهتر کنند، اما خودشان در نهایت سبب افزایش استرس می‌شوند.

راهکار چیست؟

خیلی اوقات، حس گرسنگی ما به خاطر خالی بودن معده‌مان نیست و از مغزمان منشا می‌گیرد.

در این شرایط می‌توان سراغ برخی فعالیت‌های جایگزین رفت که حال‌مان را بهتر ‌می‌کنند:

گاهی اوقات پیاده روی، ورزش، گفتگو با یک دوست، نوشتن احساسات و مدیتیشن می‌توانند ذهن‌مان را آرام‌ کنند.

اما انجام اینها روی کاغذ راحت است و در واقعیت ممکن است آن کاسه‌ی چیپس روی میز را ترجیح دهیم

به همین خاطر متخصصین پیشنهاد می‌کنند برای چند روز احساسات خود‌تان را زیر نظر بگیرید و آنها را یادداشت کنید.

به مدت سه روز تمام آنچه می‌خورید و می‌نوشید را یادداشت کنید و همراه با آن احساس آن لحظه را هم ثبت کنید.

با این کار می‌فهمید که احساسات شما در چه اوقاتی از روز در تلاطم بیشتری است، واکنش شما نسبت به آنها چیست و چه جایگزینی می‌توانید برایش پیدا کنید.

بعد از پیدا کردن الگوی رفتاری‌، یک سری خوراکی‌های جایگزین سالم هم پیدا کنید و آنها را دم دست داشته باشید. برای مثال میوه‌ی خرد شده یا برخی اسنک‌های سالم.

در نهایت در مواقعی که تحت استرس هستید و می‌خواهید سراغ گزینه‌های ناسالم بروید، حداقل چند انتخاب سالم‌تر در اختیار دارید که از قبل به آنها فکر کرده‌اید.

در میان جایگزین‌های غیرخوراکی گفته شده هم لطفا پیاده روی را به طور خاص در نظر داشته باشید.

چون به طرز قابل توجهی به بهبود حس و حال و انرژی‌مان کمک می‌کند و از حمله‌ی ما به بشقاب مرغ سوخاری جلوگیری خواهد کرد.

راستی دقت کرده‌اید که
چقدر فروشگاه‌های «سوخاری کیلویی» در همه جا مثل قارچ ظاهر شده ؟

@Media_aramesh

اگه دیدید سرتون به کار خودتونه
ورزش میکنید، کار میکنید🏃🏾‍♀️
مطالعه میکنید و آموزش می بینید😎
و دارین پیشرفت می کنین که ناگهان همه ازتون فاصله می گیرن و حرف هایی راجبتون میزنن باید بگم که راهتون درسته لطفا ادامه بدید

@Media_aramesh

نامه ی به خودم:
قرار نيست جواب همه را بديم
قرار نيست همه را خوشحال كنيم
قرار نيست همه از ما راضى باشند
قرار نيست همه با ما دوست باشند
بعضى اوقات ما فكر می‌كنيم كه مسئوليت ويژه‌اى بر عهده داريم تا رضايت همه را جلب كنيم و جورى رفتار كنيم كه همه از ما خوششون بياد و به همين خاطر زندگى خودمون را تباه ميكنيم تا محبوب دل‌ها باشيم، اونم براى آدم‌هايى كه امروز هستند و فردا نيستند!
يادمون باشه كه ما مسوول خوشحال كردن همه نيستيم و نبايد باشيم.
سعى كنيم آدماى درست را انتخاب و به زندگيمون وارد كنيم، دو تا دوست خوب كه رابطه عميق و محكمى باهاشون داريم، بهتر از صد تا رابطه بى‌ارزش و توخاليه كه فقط وقت و انرژى و عمر آدمو تلف ميكنه
درست انتخاب كنيم.
|سپهر خدابنده|

‌✨ @Media_aramesh