عرفان و خودشناسی

سیاستمدار


جامعـه بـشـرى ابتـدا خـود را درون خانواده، جامعه، شهر، استان و سرانجام، کشـور و قلمروی حکومتی شکل می دهـد. هـر کشـور مرزهای خود را دارد که از ورود مهاجمان خارجی جلوگیری می کند. مردم در سراسر جهـان، بـه صـدهـا زبان سخن می گویند که این موضوع، برقراری ارتباط با دیگران را دشوارتر می سازد. با این حال، کشورها باید با همدیگر در ارتباط باشند. مردم نیاز دارند که گرد هم جمع شوند و عقایدشان را با یکدیگر در میان بگذارند. آدم ها بایـد بـدون قضاوت به همدیگر گوش فرادهند. هر کشوری به سیاستمدارانی نیاز دارد که وظیفه آن هـا برقراری ارتباط با کشورهای دیگر است. ملت ها به رابط و مذاکره کنندگان خبـره نیاز دارند. بـدن هر انسانی نیز نیازمند یک همپیمان است.
کدام ذهـن می تواند همپیمانـی بـرای بدن انسان به شمار آیـد؟ ذهنی که به خودش گوش می دهد و داستانهای ذهنی آکنده از نفرت را رد می کند. «از خودم متنفرم!»، نمونه ارتباطی غیر ماهرانه است. چه کسی از چه چیزی متنفر است؟ از بدن خودتان متنفرید یا از وضعیتی که در آن قرار دارید؟ آیا از تأثیری که به نظر می رسد بر دیگران می گذارید ناخشنودید؟ به طور معمول، مخاطب «از تو متنفرم!» در زندگی، کسی ست که از فرمان شما سرپیچی می کند.
ما نمی توانیم اختيار بسیاری از مردم را در دست بگیریم و نبایـد هـم چنیـن خواسته ای داشته باشیم. بـه احتمال بسیار، ایـن افـراد تمرین کرده انـد تـا نمونه خاص خودشان از خودکامـه باشـند، خـود را بـه شـدت کنترل کنند و همچنین مانند شما در تلاشند دیگران را هـم زیـر سـلطه خود در آورند.
همپیمان کسی ست که به قضاوت یا بدگویی که نوعی زهـر برای بدن به شمار می رود، نپردازد. از این رو، بسیاری از افکار ما به نوعی خودویرانگرانه هستند و بسیاری از تفسیرهای ذهنمان در مورد دیگران، در ما شک و تردید بر می انگیزانند.
شاید اظهار نظرهایی همانند «کارلا افاده ای ست!» یا «جیمی عوضی ست!» در دوران دبستان، مـا را فـردی معركـه جـلـوه می داد، اما امروزه، اظهار نظرهایی مانند این هـا مـا را بـه کـجـا می برند؟ نخست آن کـه چنین گفته هایی برای ما به صورت عـادت شکوه و گلایه در می آیند. بدن چگونه می تواند در محیطی آلوده به تعصب و نفرت، احساس شادی و دلگر می کند؟ قضاوت، دید ما را نسبت به حقیقت افراد نابینا می کند و دوستانمان را از ما می راند. چه کسی می تواند به فردی اعتماد کند که همه چیز را بی رحمانـه مـورد قضاوت قرار می دهد؟ چگونه می توانیم حتی به خودمان اعتماد کنیم؟
بسیاری از ما، زندگی را این گونه آغاز نکرده ایم. ما در خانواده هایی به دنیا آمدیم که با نرمی و ملایمت با ما سخن می گفتند. سرانجام وقتی سخن گفتن را آموختیم، مـا هـم بـا هـمـان لـحـن پـدر و مادرمـان صحبت کردیم. خیلی زود متوجـه شـدیـم که کلمات، خواسته های ما را برآورده می سازند. بزرگ شـدن بـا عـده ای زیر یک سقف، به ما آموخت که چگونه واژه ها را به منظور بیان خواسته مان به کار ببریم. برای حفظ آرامش، باید به دیدگاه های دیگران گوش دهیم. ما با توانایی به کار گیری کلمات، در مدرسه موفـق شـدیـم نمرات خوبی بگیریم و دوستان جدیدی بیابیم. بعد، دبیرستان و سپس دنیای بزرگ تر در بهبود این مهارت به ما کمک کرد و آموختیم چگونه به گفت و گو بپردازیم، چگونه دلربایی کنیم، چگونه اعتماد دیگران را به خودمان جلب کنیم و مهارت های بسیار دیگری را آموختیم. مـا هنر سیاست را فرا گرفتیم.
ما با اندکی سیاستمداری، متوجه شدیم که می توانیم وارد بسیاری از حلقه های اجتماعـی شـويـم. وقتی رفتار سیاستمدارانه را آموختیم، راه برای کار کردن و ماندن در موقعیت های تأثیرگذار آسان تر شـد. مـا متوجـه شـده ایـم کـه مـی تـوان بـا درایت و هوشمندی، اختلافات مـيـان مـردم و ناسازگاری ها را حل کنیم. احترام به دیگران و محترم شمردن واقعیت افراد می تواند ما را نجات دهد.


دُن میگل روییز
سه پرسش
ص 95 و 96 و 97

🆔 @Khodshenasivo
🆑 عرفان و خودشناسی

🔈 فایل صوتی

📁 حکمت‌های زندگی (دفتر پنجم مثنوی)

📂 1) نگاهی به مسألۀ امتحان 2) برخی از مهم‌ترین موقعیت‌هایی که قابلیت‌های پنهان انسان را آشکار می‌کنند 3) اشارۀ مختصری به برخی از نتایج اخلاقی این بحث 4) راه‌کارهایی برای محفوظ ماندن از جنبه‌های آسیب‌رسانِ وجود خود 5) قابلیت‌های نیکو و موقعیت‌های عالی

👤 دكتر ایرج شهبازی

2️⃣1️⃣ قسمت دوازدهم

↪️ قسمت قبلی اینجا

⏱️ مدت زمان 85 دقیقه

@Khodshenasivo
@irajshahbazi
🆑 کانال عرفان و خودشناسی

آرامش پایدار


اگـر زمیـن، بـدن شـمـا بـود، می توانستید مناطق درگیـر رنج بسیاری را ببینید؛ جنگ، فشارهای سیاسی و اقتصادی، قحطی و آلودگی ویرانگر در بسیاری از نقاط زميـن وجـود دارد. هر روز کودکان بسیاری بینایی شان را بر اثر سوء تغذیه از دست می دهند و دست های آن ها ناامیدانه در میان زباله های انباشته شـده در جست و جوی غذاست. مخالفت با خشونت، به آرامی جان بزرگسالان را در زندان می گیرد. رودخانه ها در حال خشک شدن هستند و هوا هر روز بیش از پیش غيـر قـابـل تنفس می شود. اگر چه دو ابرقدرت جهـان، روابطی دوستانه بـا هـم بـر قـرار کرده اند، اما هنوز بـه انـدازه ای از سلاح های اتمی برخوردارند که می توانند ده هـا بار زمین را نابود کنند.
افراد بسیاری از رنج جهان آگاه هستند و قلبشان آکنده از دلسوزی و همدلی است. آن ها از آن چه باید انجام شـود، آگاه هستند و برای تغییر، وارد فعالیتهای سیاسی، اجتماعی و زیست محیطی می شوند. با این حال، اگر آنها از توان لازم برای کنش بلند مدت و پایدار برخوردار نباشند، پس از مدتی درگیر شدن، شور و اشتیاق خود را از دست می دهند. نیروی راستین نه در قـدرت، پـول يـا سـلاح، بلکه در آرامـش عميق درونی نهفته است.
بـا انـجـام تـمریـن هوشیاری در هر لحظه از زندگی روزانه، می توانیم آرامـش خـود را پرورش دهیـم. مـا بـا روشنی، اراده و شکیبایی که میوه های مراقبه هستند، می توانیـم کـنـش بلندمدت و پایدار را رقم بزنیم و ابـزار حقیقی آرامـش بـاشـیـم. مـن ایـن آرامش را در وجود آدم هایی با پیشینه های گوناگون مذهبی و فرهنگی دیده ام که زمان و انرژی شان را برای پشتیبانی از افراد ناتوان، تلاش برای برقراری عدالت اجتماعی، کاهش اختلاف طبقاتی و مالی، متوقف ساختن جنگ، مبارزه عليـه تبعیض و آبیاری درختان عشـق و تفاهـم در سراسر جهان صرف می کنند.


تیک نات هان
هر گام آرامش
ص 107 و 108

🆔 @Khodshenasivo
🆑 عرفان و خودشناسی