خبرگر

🔺تنش در اورژانس بیمارستان میلاد تهران؛ درگیری کادر درمان و نظامیان حکومتی

گزارش‌ها حاکی از آن است که در بخش اورژانس بیمارستان میلاد تهران، میان کادر درمان و نظامیان حکومتی درگیری رخ داده است.

بر اساس گزارش‌ها، ماجرا از فحاشی همراه یک بیمار به پرسنل بیمارستان آغاز شد. در این میان، حراست بیمارستان برای مداخله و حمایت از کارکنان حاضر نشد و در نهایت نیروی انتظامی به محل فراخوانده شد.

بنا به برخی گزارش‌ها، یکی از مزدوران خامنه‌ای خائن به پرسنل اورژانس فحش‌های رکیک و بی‌شرمانه‌ای داده است. این توهین‌ها با اعتراض شدید کارکنان مرد بیمارستان مواجه شد که از مزدوران خواستند با احترام صحبت کند.

این مشاجره به سرعت به درگیری فیزیکی کشیده شد و مزدوران جمهوری اسلامی از گاز اشک‌آور علیه پرسنل استفاده کردند. در ادامه، مزدوری به نام «محمد رشیدی»، اسلحه خود را به زمین انداخت و مدعی شد که پرسنل او را خلع سلاح کرده‌اند. سپس یکی از پرستاران مرد با ضرب‌وشتم و توهین از سوی نظامیان بازداشت و منتقل شد.

این حادثه با واکنش تند کادر درمان همراه شده است که معتقدند ضرب‌وشتم و توهین به کارکنان بیمارستان جرم است و مدیریت بیمارستان میلاد به دلیل عدم پاسخگویی و ناکارآمدی در این ماجرا مقصر است.

همچنین استفاده مزدوران از گاز اشک‌آور و فلفل را محکوم کرده و آن را نقض حقوق اولیه کارکنان و بیماران دانستند. آنها تأکید کردند که نظامیان حکومتی، که حقوق و تجهیزات خود را از مالیات مردم تأمین می‌کنند، موظف به خدمت به شهروندان هستند، نه سرکوب آنها.

اگر اطلاعی درباره هویت دیگر مزدوران حاظر در ویدیو دارید، برای ما ارسال کنید

آن گزیده در میدان استقلال توسط سرهی نیهویان اولین جانباز انقلاب کرامت اندکی قبل از مرگ پر افتخار قرائت شد.
و ۱۱ سال بعد، همچنان به صدا در می آید.
اوکراینی‌ها پیروز خواهند شد، زیرا اوکراینی‌ها برای آنچه درست است می‌جنگند.
اما آنها نمی توانند و نباید به تنهایی این کار را انجام دهند.
این به همه ما در این اتاق و در سراسر جهان بستگی دارد که این لحظه را دریابیم و بندای تاریخ پاسخ دهیم.
و ما نمی توانیم صبر کنیم.
لحظه توقف این جنگ تجاوزکارانه.
لحظه دفاع از دموکراسی
لحظه ای که باید از ارزش های مشترک خود دفاع کنیم.
آن لحظه فرارسیده است!
بنابراین، بیائید باستقبال آن بشتابیم و آنرا دربرگیریم.

۲۴ فوریه ۲۰۲۵

دلیل جنگ اوکراین: توسعه امپراتوری روسیه!

جاستن ترودو، نخست وزیر کانادا، در اجلاس سران جهان به مناسبت سومین سالگرد تهاجم تمام عیار روسیه به اوکراین در سال ۲۰۲۲سخنرانی کرد:

از رهبران همکارم برای اظهارات به موقع و برجسته شما تشکر می کنم. مهمتر از همه، از شما ولودیمیر برای میزبانی اجلاس امروز و رهبری شجاعانه شما به عنوان رهبر دموکراتیک منتخب این ملت بزرگ سپاسگزارم.

از زمان شروع جنگ تجاوزکارانه غیرقانونی روسیه در سه سال پیش، شما شجاعت، انعطاف‌پذیری و عزم شخصی قابل‌توجهی را نشان داده‌اید - روحیه‌ای سرکش که آینه مردم شکست‌ناپذیر اوکراین است. شما همچنان الهام بخش من و ده ها میلیون هموطن من در کانادا هستید.

اما اجازه دهید صریح باشیم-شما و مردم اوکراین هرگز نباید حتی یک روز از این جنگ ناعادلانه، غیرموجه و بی‌رحمانه را تحمل می‌کردید، چه رسد به ۱٫۰۹۶ روز جنگ. یا به طور دقیق تر، بیش از ۴٫۰۰۰ روز از آنها از زمان تصرف غیرقانونی کریمه توسط روسیه در سال ۲۰۱۴.

این یک درگیری نیست که اوکراین تحریک کرده و یا خواسته شده است. این جنگی است که به یک دلیل و تنها یک دلیل آغاز شده است - تمایل روسیه برای پاک کردن تاریخ اوکراین و گسترش امپراتوری خود. اقدامات روسیه چیزی جز حمله مستقیم علیه نظم بین المللی مبتنی بر قوانین نیست، نظمی که در پاسخ به مخرب ترین جنگ در تاریخ جمعی ما ایجاد شده است - جنگی که در حافظه شهروندان همه ملت های متبوع ما در ۸۰ سال گذشته حک شده است.

نظمی که هر چند ناقص، صلح آمیزترین و مرفه ترین دوران تاریخ بشریت را در برداشته است.

ما نمی توانیم به عقب برگردیم. ما نمی توانیم به دورانی برگردیم که در آن زور خود را به صحه بگذارد.

ما باید هر کاری که در توان داریم انجام دهیم تا اوکراین بتواند صلحی عادلانه و پایدار را تضمین کند، صلحی که بدون اوکراینی ها در میز مذاکره به دست نمی آید. این دقیقاً همان چیزی است که کانادا روی آن متمرکز شده است.

کانادا از ابتدا شریک ثابت و تزلزل ناپذیر اوکراین بوده است و این هرگز تغییر نخواهد کرد.

اما می دانم، همه ما می دانیم، کارهای بیشتری برای انجام دادن وجود دارد.

LAV
به همین دلیل است که من اعلام می کنم که کانادا ۲۵ خودروی جنگی پیاده نظام لوا ۳ دیگر را در اختیار اوکراین قرار خواهد داد. ما دو خودروی پشتیبانی رزمی زرهی را تحویل خواهیم داد که نیروهای اوکراینی به زودی در آلمان آموزش خواهند دید.

F-16
سامانه های فرود اف-۱۶ تنها دو ماه پیش تحویل داده شد و در ماه های آینده چهار شبیه ساز پرواز اف-۱۶ ارائه خواهد شد. و این علاوه بر میلیون ها گلوله اضافی مهمات، اجزای دوربین های پهپاد و کیت کمک های اولیه است.

ما همچنین اولین قسط از کمک ۵ میلیارد دلاری به اوکراین را که از طریق درآمدهای حاصل از دارایی های مسدود شده روسیه تأمین می شود، همراه با ارائه کمک مالی برای کمک به اوکراین برای حفظ امنیت انرژی خود در پی حملات مداوم و بی پروا روسیه به زیرساخت های انرژی اوکراین، پرداخت می کنیم.

در تمام این موارد، ما باید هزینه انسانی هنگفت تجاوز روسیه در سه سال گذشته را در نظر داشته باشیم – اوکراینی هایی که جان خود را در جنگ شجاعانه برای سرزمین خود از دست داده اند. کودکانی که در یک جنایت جنگی نفرت انگیز از خانواده ها، خانه ها و جوامع خود گرفته شده اند. و خشونتی که در برابر اسیران جنگی توسط روسیه گرفته شده است.

اجرای تعهد مونترال برای پرداختن به هزینه های انسانی جنگ - اعلامیه ای که در کنفرانسی که پاییز گذشته با نروژ و اوکراین میزبان مشترک آن بودیم - بیش از هر زمان دیگری ضروری است.

ما به همکاری با نیروهای اوکراینی از طریق عملیات متحد کننده ادامه خواهیم داد، که قبلاً ده ها هزار سرباز اوکراینی را آموزش داده است. و هنگامی که یک صلح عادلانه تامین شد، کانادا آماده است تا با شرکای خود در سراسر جهان همکاری کند تا امنیت مورد نیاز اوکراین را برای دوام صلح فراهم کند - به او اجازه دهد تا بهبود یابد، بازسازی شود و پیشرفت کند.

صرف نظر از فاصله زیادی که دو کشور ما را از هم جدا می کند، کانادا می داند که این جنگی است که نمی توانیم نادیده بگیریم.

من خطرات را می دانم. کانادایی ها خطرات را می دانند. همه شما در اطراف این میز خطرات را می دانید. و مهمتر از همه، اوکراینی ها خطرات را می دانند.

این یک جنگ تجاوزکارانه به مردم، فرهنگ، هویت و موجودیت اوکراین است.
اما این جنگ سد راه زندگی ما نیز هست.
این جنگ علیه دموکراسی است.
جنگ علیه حاکمیت قانون.
جنگ برای تعیین سرنوشت
جنگ علیه عدالت
جنگ با حقیقت

در این لحظه حساس، به سخنان تاراس شوچنکو شاعر بزرگ اوکراینی فکر می کنم که آثارش توسط میلیون ها اوکراینی به عنوان منبع الهام تکرار شده است:

"شما باید بجنگید. پیروز خواهید شد. خدا کمک می کند. "
"در پشت شما عدالت، شکوه و آزادی مقدس پیشرو است."

🌐 *۸۶ کودک بلوچ کشته و زخمی در بلوچستان؛ بررسی روند خشونت‌های نظامی علیه کودکان بلوچ از سال ۱۳۹۶ تا دی ماه ۱۴۰۳*

کودکان، به عنوان آسیب‌پذیرترین قشر جامعه، باید از حمایت و حفاظت ویژه برخوردار باشند. با این حال، در مناطق بلوچ‌نشین ایران، کودکان بارها قربانی خشونت‌های سازمان‌یافته نیروهای نظامی جمهوری اسلامی شده‌اند.

براساس آمار گردآوری‌شده توسط سازمان حقوق بشری «کمپین فعالین بلوچ»، از سال ۱۳۹۶ تا دی‌ماه ۱۴۰۳، دست‌کم ۵۶ کودک بلوچ زیر ۱۸ سال کشته و ۳۰ کودک دیگر زخمی شده‌اند. بسیاری از این کودکان زیر ۱۰ سال سن داشته‌اند و جان خود را بر اثر تیراندازی مستقیم نیروهای نظامی از دست داده یا مجروح شده‌اند.

این آمار نشان‌دهنده یک روند مداوم و نگران‌کننده از خشونت‌های هدفمند علیه کودکان در بلوچستان است. این کودکان در شرایط مختلفی از جمله تیراندازی مستقیم نیروهای نظامی و حملات به خودروهای حامل سوخت‌بران مورد هدف قرار گرفته‌اند.

براساس کنوانسیون حقوق کودک، که ایران نیز یکی از امضاکنندگان آن است، دولت‌ها موظف‌اند از حق حیات، امنیت، و حفاظت کودکان در برابر خشونت‌های دولتی حمایت کنند. ماده ۶ این کنوانسیون تأکید می‌کند که هر کودک حق زندگی دارد و دولت‌ها باید تمام تلاش خود را برای حفظ و بقای کودکان به کار گیرند.

علاوه بر این، ماده ۳۷ کنوانسیون به‌صراحت استفاده از خشونت و رفتارهای غیرانسانی علیه کودکان را منع کرده است. بر این اساس، هدف قرار دادن کودکان بلوچ از سوی نیروهای نظامی، نقض آشکار تعهدات بین‌المللی جمهوری اسلامی ایران محسوب می‌شود.

کشته و زخمی شدن کودکان بلوچ تنها یک مسئله آماری نیست، بلکه تأثیرات عمیقی بر جامعه بلوچستان دارد. از جمله پیامدهای این خشونت‌ها می توان به ایجاد فضای ترس و ناامنی در میان خانواده‌ها و کودکان بلوچ، که می‌تواند بر سلامت روانی نسل‌های آینده تأثیر بگذارد.

افزایش حس تبعیض و بی‌عدالتی در میان مردم بلوچ، که می‌تواند به شکاف بیشتر میان دولت و جامعه محلی منجر شود. تشدید بحران حقوق بشری در بلوچستان و افزایش فشارهای بین‌المللی بر جمهوری اسلامی ایران برای پاسخگویی در قبال این جنایات.

اعداد و ارقام مربوط به کشته و زخمی شدن کودکان بلوچ در هفت سال گذشته، تصویری از یک بحران انسانی را ترسیم می‌کند که نیازمند توجه فوری جامعه بین‌المللی و نهادهای حقوق بشری است. دولت ایران، به‌عنوان یکی از امضاکنندگان کنوانسیون حقوق کودک، موظف است به پایان دادن به این خشونت‌های نظامی و حفظ حقوق اساسی کودکان بلوچ متعهد شود.

نقض حقوق کودکان بلوچ نه‌تنها یک بحران انسانی، بلکه آزمایشی برای سنجش میزان تعهد ایران به اصول اولیه حقوق بشر است. جامعه جهانی نباید در برابر این فجایع سکوت کند.

سازمان حقوق بشری «کمپین فعالین بلوچ»
پنج شنبه نهم اسفند ماه ۱۴۰۳

https://youtu.be/oxdrLylZjBo?si=r32JghFmtUdYTAEp
بهاره هدایت گفتگو می کند!

به این اسامی توجه کنید :

موتا ( علی عبدالرضایی )
جلال ایجادی
حسین لاجوردی
سیروس کنگرلو
حسام نوذری
بیژن افتخاری
ایمان سلیمانی امیری
آزاد فارسانی
بهرام مشیری

این اشخاص را فقط به عنوان نمونه نام بردم، از این دست چهره ها بسیار هستند. نخبگان اندیشه ورزی که سعی در آگاه کردن جامعه دارند و هر کدام در یک یا چند شاخه از علوم اجتماعی و سیاسی تخصص دارند و مهمتر اینکه قابلیت ایجاد گفتمان و جریان سازی و حتی هدایت جامعه را به سمت و سوی درست دارند و مسلما مانند هر انسان دیگری عاری از خطا و اشتباه نیستند اما چند درصد افراد جامعه به سخنانشان توجه می کنند و یا اصلا چند درصد مردم آنها را می شناسند؟

حال اینها را مقایسه کنید با آقای رضا پهلوی که تمام ایران او را می شناسد و در مجامع بین المللی هم چهره شناخته شده ای است و تمام رسانه های ریز و درشت هم اخبارش را منعکس می کنند و به منابع مالی فراوان هم دسترسی دارد.

من شخصا هیچ گونه مشکلی با ایشان ندارم و اتفاقا از باادب بودن و شیک بودنش بسیار هم خوشم می آید، اما مشکل من با عملکرد فاجعه بارش است. بدون تعصب و صادقانه بگویید ایشان تا به امروز کدام گفتمان را ایجاد کرده؟ چه جریانی را به راه انداخته است؟ کدام قیام را سازماندهی کرده یا کدام اعتصاب یا اعتراض مدنی را استارت زده است؟ آیا تاکنون کوچکترین ضربه ای به رژیم اشغالگر اسلامی وارد کرده است یا فقط به تسلیت گفتن و یک سری حرفها و سخنرانیهای تکراری و بیفایده اکتفا کرده است؟
آیا اصلا استراتژی و طرح و برنامه ای برای براندازی دارد یا فقط چشم انتظار کمک بیگانگان است؟

رژیم آدمخوار اسلامی با حرف و شعار و راهپیمایی و عربده کشی در شهرهای اروپا ساقط نمیشود بلکه با برنامه ریزی و سازماندهی نیروهای انقلابی و عملگرا در داخل کشور از بین میرود.

چند نفر دیگر باید در ایران کشته شوند یا به زندان بیفتند تا ایشان به خودشان زحمت داده و یک اقدام موثر انجام دهند؟

ایران در آستانه نابودی است و رژیم با شتاب در حال غارت و چپاول منابع و تغییر بافت جمعیتی بوسیله مهاجران افغانی و عرب و آفریقایی است.

ایشان اگر ترس از دست دادن جانش را دارد یا توسط دولتهای غربی تحت فشار قرار می گیرد تا اقدامی نکند خیلی راحت میتواند کنار بایستد و صادقانه به مردم اعلام کند که کاری از دستش ساخته نیست و خود مردم باید فکری به حال خودشان بکنند نه اینکه به مدت چهل و پنج سال تحت عنوان آلترناتیو و رهبر و لیدر مردم را سر کار بگذارد و در نهایت هم به ریش همه بخندد.

نخبه کشی در ایران تاریخی طولانی دارد که اکنون مجال پرداختن به آن نیست ولی حقیقت این است که جامعه ای که نخبگانش را نادیده گرفته یا طرد می کند و پخمگانش را گرامی میدارد باید هم حال و روزش این باشد.

@omidtootian

من سکینه پروانه، زندانی سیاسی که تا کنون حدود هشت سال از عمر خود را در زندان‌های مختلف جمهوری اسلامی و با زندانیانی با جرائم مختلف محبوس بوده‌ام، برای شما روایتی دارم از اجرای احکام مرگ و تاثیراتی که می‌تواند تا سال‌ها بعد حتا بر اطرافیان و آشنایانِ محکوم بر جای بگذارد.
طی این سال‌ها با محکومان به مرگ بسیاری با اتهامات سیاسی و غیرسیاسی زندگی کرده‌ام که بسیاری‌شان سربه‌دار شدند و بسیاری دیگر نیز هنوز در زندان هستند با سایه‌ی مرگ بر سرشان تحمل حبس می‌کنند.
یک زندانیِ محکوم به مرگ در تمام لحظات با تصور این‌که برای اجرای حکم صدایش بزنند زندگی می‌کند. هر بار که برای کاری به بیرون از بند صدایش می‌زنند، طناب دار را بر گردن خود می‌بیند. اگر دقایقی طولانی‌تر از حد معمول به بند برگردد، همبندیان تصور می‌کنند شاید قرار است دیگر برنگردد و برای اجرای حکم منتقل شده باشد.
ما هر روز و هر لحظه با سایه‌ی مرگ بر سرمان زندگی می‌کردیم. جمهوری اسلامی با برپا کردن چوبه‌های دار برای مخالفان سیاسی شروع به کار کرد و در سال‌های بعد که قدرت را به‌طور کامل در دست گرفت، افراد زیادی را با اتهامات غیرسیاسی به اعدام محکوم و سربه‌دار کرد.
در مرور تاریخچه‌ی جمهوری اسلامی شاهدیم صدها هزار نفر با اتهامات سیاسی و غیرسیاسی همچون مواد، قتل، سرقت، تجاوز و ... کشته شدند.
اعدام مجازاتی‌ست که حتا برای کسی که واقعا جرمی مرتکب شده است نیز باید متوقف شود. مجازات اعدام هرگز بازدارنده نبود. اما حکومت‌هایی که دچار فساد هستند و مشروعیتی ندارند، با استفاده از مجازات اعدام و مشروع نشان دادن آن، مخالفان سیاسی خود را نیز به راحتی حذف می‌کنند.
همان‌طور که در ایران شاهدیم، سالانه هزاران نفر با اتهامات مختلفِ غیرسیاسی کشته و سربه‌دار می‌شوند و این راه را برای کشتن مخالفان سیاسی نیز هموار می‌کند.
من هم‌اکنون در بند زنان زندان اوین با دو زندانی محکوم به اعدام هم‌بند هستم. وریشه مرادی و پخشان عزیزی که با سناریوسازی رژیم با حکم مرگ مواجه شده‌اند.
اخیرا احکام شریفه محمدی، مهدی حسنی و بهروز احسانی نیز در دیوان عالی کشور تایید شد و بسیاری دیگر مثل محمدجواد وفایی‌ثانی هر لحظه در خطر اجرای حکم هستند.
شنیدن این اخبار تکان‌دهنده باعث شد خاطرات زندگی با زنان محکوم به مرگ در ذهنم مرور شود.
سال گذشته و قبل از انتقال به اوین، یکی از همبندی‌هایم به نام منیره نوری‌کیا (زنی حدودا ۳۰ ساله) را بعد از حدود چهار سال تحمل حبس از بند خارج کردند. منیره متهم به قتل بود و «باید» مجازات می‌شد. اما چرا اعدام؟ یعنی جمهوری اسلامی نمی‌تواند انسان‌هایی را که مجرم هستند، بدون آن‌که به قتل برساند، محاکمه و مجازات کند!؟
منیره در ماه‌های آخر زندگی در تلاش بود از خانواده شاکی رضایت بگیرد اما به دلیل تخلفات کوچکی که در زندان داشت از حق تماس محروم بود و نهایتا بدون آن‌که بتواند با شاکی پرونده‌اش تماس بگیرد، سربه‌دار شد.
محبوبه روشندل نیز هنوز ۳۰ سالش نشده بود که سحرگاه یکی از روزهای شهریور ۱۴۰۲ درحالی‌که از ترس زبانش بند آمده بود و گردنش کج و قفل شده بود، کشان‌کشان از بند یک زندان وکیل‌آباد مشهد به سمت جایگاه اعدام برده شد.
بعد از رفتن منیره و محبوبه که دو نمونه‌ی اخیر از ده ها تجربه همزیستی‌ام با محکومان به مرگ است، فشارهای زیادی بر همه‌مان وارد شد که تاثیرات آن هرگز از ذهن‌مان پاک نشد و آجری دیگر بر دیوار بلند خشم و کینه‌مان نسبت به حکومت‌های جبار که با سرکوب و کشتن انسان‌ها قدرت خود را حفظ می‌کنند ایجاد شد.
برای لغو مجازات اعدام باید دست به دست هم بدهیم. مهم نیست محکوم به اعدام با چه جرمی و از چه نژاد و ملیتی است. ما باید برای لغو مجازات اعدام در برابر هر حکم مرگی بایستیم. ما باید با هم و یک‌صدا، در کنار خانواده‌های محکومان، بدون در نظر گرفتن جرم‌شان «نه به اعدام» را فریاد کنیم.
وقتی کسی زیر حکم اعدام است، نمی‌پرسیم چه کار کرده بود؟ به جای این سوال برای لغو مجازات اعدام یک‌صدا می‌شویم.

سکینه پروانه
زندان اوین
اسفند ۱۴۰۳