انجمن حمایت از حقوق کودکان

انجمن حمایت از حقوق کودکان آزادی سروناز احمدی، عضو سابق انجمن، را از زندان اوین تبریک می‌گوید.

سروناز نمونه‌ی فعال حقوق کودکی است که هیچ مانعی حتی دیوارهای زندان او را از اندیشیدن به کودکان باز نمی‌دارد. مددکاری برای او نه یک شغل که یک شیوه‌ی زیستن است. او که از پشت دیوارهای زندان نوشت:

«...همیشه اما کودکی در رنج و مقاومت در نزدیکی‌ات وجود دارد. برای من بیرون از اینجا، کودکان افغانستانی، کودکان‌کار، کودکان مبتلا به اختلالات روان و کودکان مبتلا به سرطان بودند. اینجا هم کودکان مادران زندانی و کودکان جنگ‌زده‌ای‌اند که در اخبار یک‌طرفه می‌بینمشان. بیرون از این‌جا وحید بود، اینجا رونیکا هست. این‌جا باید به مادرش بگویم در کتاب‌های مددکاری‌ام نوشته باید با کودک صادق بود وقتی که می‌پرسد: «مامان کی برمی‌گردی؟» باید با زبان ساده با کودک صحبت کرد. مثلاً باید بگویی: «پنج تولد دیگرت که بگذرد برمی‌گردم خانه». زندان البته که تجربه از‌دست‌دادن است، اما تمرین محکم‌گرفتن آنچه در مشتت به‌جا مانده هم هست. این‌جا دارم کتاب مددکاری دیگری می‌خوانم درباره کودکان و جنگ.‌ یادم می‌دهد که به کودکان جنگ‌زده آموزش دهم چطور فرونپاشند وقتی بوی باروت، بوی بدن‌های سوخته در سرشان می‌پیچد، یا چه کار کنند وقتی ناگهان با بدن‌های کوچکشان، حس می‌کنند که الان است یک بار دیگر زیر آوار خانه‌ای دفن شوند. احساس دفن‌شدن برای هرشانه‌ای سنگین است. چه برسد به کودکی که حتی نمی‌داند مرز را چطور می‌نویسند. هیچ کودکی با مرزهایش متولد نمی‌شود…»
@irsprcorg

🔻"نشست بررسی حقوقی و جامعه‌شناختی پیامدهای قانون عفاف و حجاب" به همت  انجمن حمایت از حقوق کودکان در تاریخ ۱۸ آذر ۱۴۰۳ برگزار گردید.

در ابتدای این نشست، نرگس جمشیدیان، مسئول واحد حقوقی، مقدمه‌ای کلی درباره‌ی «قانون حمایت از خانواده از طریق ترویج فرهنگ عفاف و حجاب» و چگونگی تصویب آن ارائه داد و سپس از کارشناسان دعوت شد تا ضمن بررسی کلی این قانون، به آن دسته از مفاد آن که ناقض حقوق کودکان است بپردازند.

دکتر رضا اسلامی، عضو هیئت علمی حقوق دانشگاه شهید بهشتی، با تأکید بر اینکه قانون مشروع، قانونی است که توسط نمایندگان واقعی مردم تصویب شده باشد، در راستای خیر عمومی و منافع جمعی بوده و برخواسته از عرف جامعه باشد، قانون عفاف و حجاب را قانونی «مرده متولد شده» و متروک توصیف کرد. ایشان با اشاره به چرایی تصویب قوانین جزایی که جرم‌انگاری برخی اعمال استثنایی همچون سرقت است، این قانون را غیرقابل اجرا دانسته و دلیل آن را مجرم‌انگاری عده‌ی کثیری از شهروندان، از جمله کودکان، و مغایرت قانون با توافق و خواست جمعی عنوان کردند. دکتر اسلامی این قانون را موجب ناامنی برای کودکان و خانواده‌ها دانسته و تأکید کردند که این قانون با هیچ یک از اسناد و مقررات بین‌المللی و داخلی حمایت از کودکان همسو نیست.

آقای رضا شفاخواه، وکیل دادگستری و دبیر کمیته حقوق کودک اسکودا، به بررسی دقیق برخی از مواد ناقض حقوق کودکان در این قانون پرداخته و این پرسش را از مسئولین مطرح کردند که آیا ما پوشش تحصیلی، حداقل تغذیه و مسکن را برای کودکانمان فراهم کرده‌ایم که اکنون به دنبال پوشش ظاهری آن‌ها هستیم؟ آیا برای هزاران کودک بی‌شناسنامه و بی‌هویت مادرایرانی و بلوچ شناسنامه تهیه کرده‌ایم که اکنون و در این قانون به دنبال شناسنامه اجتماعی هستیم؟
آیا به مسائل اجتماعی حال حاضر جامعه که تن‌فروشی کودکان، اعتیادشان، کودک همسری، خودکشی نوجوانان و... توجه کرده‌ایم؟
ایشان با توصیه به مسئولین مبنی بر شنیدن صدای جامعه و سازمان‌های مردم‌نهاد، بر لزوم عمل به قوانینی که خود وضع کرده‌اند، تأکید کرد.

خانم ثریا عزیزپناه، پژوهشگر و جامعه‌شناس، با نگاهی به تاریخچه گفتمان و قوانین جامعه ایران در جهت کنترل بدن زنان از سال ۱۳۱۴ با تصویب قانون منع پوشس تا وقایع گشت ارشاد در سال ۱۴۰۲ پرداختند. ایشان با اشاره به تئوری هراس اخلاقی، توضیح دادند که حاکمیت با توسل به قدرتی که دارد می‌تواند هر امری که با خواست و ارزش‌هایش مغایرت داشته باشد را به کمک رسانه‌ها بزرگنمایی کرده و با استفاده از ابزارهای مختلف با شهروندان و به‌ویژه زنان، مقابله کند. خانم عزیزپناه تأکید کردند که این قانون تنها به چند تار موی زنان محدود نمی‌شود و تحت شعار سبک زندگی اسلامی، تمامی شئون زندگی افراد را در بر گرفته و تمامی نهادهای جامعه را درگیر می‌کند. ایشان خواندن دقیق این قانون و بررسی تأثیرات آن بر جامعه و مردم، به‌ویژه کودکان را وظیفه‌‌ای همگانی دانستند.

در پایان نشست، شرکت‌کنندگان به طرح سؤال و ارائه نظرات خود درباره‌ی این قانون پرداختند.

@irsprcorg