ᅠpántano

عشق از یک آدمِ ساده، هنرمند می‌سازه؛ هنرمندی که شاید هیچ‌وقت دست به قلم نمی‌برد، اما حالا برای بیانِ هرچه درونش شعله‌ور شده، مجبور می‌شه بنویسه. عشق، اون رو به درک عمیقی از احساسات می‌رسونه؛ جایی که واژه‌ها، مثل آینه‌ای، شکست و سوختن‌هاش رو منعکس می‌کنن.
اما از یک آدمِ عاشق، یه نویسنده‌ی بی‌رحم می‌سازه یک قاضی. چون وقتی زخمی از عشق برجا بمونه، دیگه واژه‌ها فقط برای تسلیِ روح نیستن، بلکه برای افشا کردن و به چالش کشیدن همه چیزن. اون نویسنده، قصه‌هایی می‌نویسه که پر از درد، تردید و حقیقت‌های تلخه؛ قصه‌هایی که گاهی خود عشق رو محکوم می‌کنه، گاهی معشوق رو، و گاهی خودشو .
نویسنده‌ای که از دل یک عشقِ سوخته بیرون میاد، بی‌رحم‌ترین قاضیه. هیچ خاطره‌ای از چشمانش پنهون نمی‌مونه، و هیچ لحظه‌ای رو فراموش نمی‌کنه. اون، گذشته رو دوباره و دوباره بازسازی می‌کنه، بدون هیچ ملاحظه‌ای؛ هم برای معشوقش، و هم برای خودش .
عشق، یک قلب عاشق رو به جوهری تلخ و سیاه تبدیل می‌کنه؛ جوهری که با هر بار نوشتن، به دنیا یادآوری می‌کنه که عشق، هم زیباترین الهامه، و هم بی‌رحم‌ترین شکنجه .

رول و نیک نیمتون رو ذکر کنید پک و وایب تقدیم کنم.

« برنده واقعی اونی نیست که بازی رو تموم کرده باشه، برنده واقعی کسیه که می‌دونه وقتی بازی تموم شد، نباید بشینه و گریه کنه. باید بلند شه و یک بازی جدید رو شروع کنه و دنبال همبازیِ تازه بگرده. ذهنی که درگیر بازی جدید نشه، تو همون بازی‌های تموم‌شده گیر می‌کنه و حسرت و اندوه هیچ‌وقت رهاش نمی‌کنن. و می‌دونی چی؟ این یه زنجیره‌ست، زنجیره‌ای که خودت با دست‌ها و انتخاب خودت ادامه‌ش می‌دی. پس نه تماشاچی باش، نه سوگوارِ بازی‌ای که تموم شده. اگه یه بازی تموم شد، پاشو و یک بازی دیگه رو شروع کن. چون این چرخه‌ی زندگی حالا حالاها ادامه داره. »

“ و مطمئنا اینم می‌دونی که من راجع به بازی صحبت نمی‌کنم، شاگرد ”