مثل چتری که در زمستانی پربرف ‌جا مانده،
بیرون زده‌ام
و حسرت نه آفتابی می‌آورد؛ نه چراغی می‌گیراند

بیرون‌‌زده‌ام
و آفتاب شهری که خوب می‌شناسمش
فقط بر خانه‌ها
بر پرده‌های خانه‌ها می‌تابد

دستی نیست که جراحی‌ام کند،
و بیرون‌زده‌گی‌ام را از زمین بردارد

هاله‌ام کار دستم داده
آنقدر بزرگ شده
که مرا از سرزمینی که داشتم بیرون انداخته

سرزمینی که
می‌داند پشت سرم، روبرویم، دوردستهاست خیلی‌دوردست‌هاست

بیرون‌زده‌ام
و دیگر نمی‌توانم با بالی سفر کنم که ادامهٔ قلب است

بیرون‌زده‌ام
و با دستی قنوت گرفته‌ام که امید برداشته شدن دارد


#حجت_بوداقی