صاحبی آکادمی

✅نویسنده این متن را نمی‌شناسم

اما امروز صبح دیدم که دکتر صاحبی عزیز این متن را تو گروه‌های خصوصی‌مان به اشتراک گذاشته‌‌اند

خوب دیدم با شما به اشتراک بگذارم

فرزندم!
با کسی دوست شو که *کتاب* بخواند.
دوستی که در سوگ گُل‌ممدِ *کلیدر* گریسته باشد و
در خیالش با *مارال* به خواب رفته باشد.
کسی که *همسایه‌هایِ* احمد محمود را بخواهد که بخواند.
دوستی که *جای خالی سلوچ* ، *کافه پیانو*، *عزاداران بَیَل* را بخواند.
کسی که *سولمازِ* آتش بدون دود را تا خانه بخت همراهی کرده و *شوهر آهو خانم*، *بوف کور* صادق هدایت، *شازده احتجابِ* گلشیری را بخواند و *سمفونی مردگانِ* معروفی را با دل و جان گوش کند.
کسی که *تنگسیرِ* صادق چوبک و *چشم‌هایش* بزرگ علوی و *در درازنای شبِ* میرصادقی و *سووشون* سیمین دانشور را نظاره کند.
*مدیر مدرسه‌اش* جلال آل احمد باشد و *داستان یک شهر* را از زبان احمد محمود شنیده و در *کافه نادری* رضا قیصریه به *ملکوت* بهرام صادقی برسد..
*فرزندم؛* با کسی دوست شو که کارتِ کتابخانه‌اش از کارت عابر بانکِ والدینش برایش ارزشمندتر باشد.
تشخيص‌اش سخت نيست، حتماً در کیفش به‌جای فندک و انبوه لوازم آرایش، کتابی برای خواندن و به‌جای صحبت از آخرین مدل پورشه و تیپ فلان خواننده و هنرپیشه از گلچین‌هایی که وارد بازار نشر شده‌اند، حرف می‌زند.
کسی که ترجمه‌های محمد قاضی، نجف دریابندری، آثار آلبر کامو و کتاب چنین گفت زرتشت و.....
کسی که وقتش به‌جای کافی‌شاپ‌ها و متر کردن خیابان‌ها، در کتابخانه‌ها و کتاب‌فروشی‌ها بگذرد‌.
کسی که یک غزل حافظ زنده‌اش کند و برای تماشایِ سرو سیمین سعدی سرش را بر باد بدهد و با دوبیتی‌های خیام دلش روشن شود.
کسی که سوار بر شبدیزِ خسرو همراه با لیلی و مجنون به جشن شیرین و فرهادِ نظامی برود.
با کسی دوست شو که بر داغ سهراب جوان‌مرگ گریسته و رستم شاهنامه را بر جومونگ تلویزیون ترجیح دهد و برای فرزند همسایه‌شان دعایِ فردوسی بزرگ را بخواند:
*سیه نرگسانت پر از شرم باد*
*رخانت همیشه پر آزرم باد*


کسی که در جستجوی خورشید شمس همراه با مولانا از بلخ تا قونیه سفر کرده و در خلوتِ کیمیا خاتون سماع کرده باشد.
*فرزندم؛*
با جوانی دوست شو که فریاد *آی آدم‌های* نیما را شنیده و آیدا را در آیینه شاملو دیده باشد.
کسی که *آرش کمانگیرِ* سیاوش کسرایی را به رویِ خار و خاراسنگ خوانده و در یک شب مهتابی با *مشیری* باز از آن کوچه گذشته و اشکی در گذرگاه تاریخ ریخته باشد.
کسی که سوار بر اسب *سپید وحشی* منوچهر آتشی از *کوچه‌باغ‌های نیشابور* شفیعی کدکنی گذشته تا به *سرای بی کسیِ* ابتهاج برسد...
با کسی دوست شو که در *سرمای زمستانِ* اخوان با *قاصدک*، نرم و آهسته به سراغ سهراب سپهری رفته باشد تا با فروغ تولدی دیگر پیدا کند و تا شقایق هست زندگی کند...
کسی که با *یاد ایام*، یادی از نوایِ شجریان کند و *ماهور شجریان* با دلش بیداد کرده باشد.
کسی که *الهه نازِ* بنان و *گلنار و زهره* داریوش رفیعی را دوست داشته و آواز قمر، *مرغ جانش* را به پرواز در آورد.
کسی که *تار* شهناز و لطفی، زخمه بر دلش بزند، *بانگ نی* کسایی و موسوی آتش به جانش افکند و با *سه‌تار* ذوالفنون و *ساز* یاحقی شهنوازی کند.
با کسی دوست شو که شخص را مانند بت پرستش نکند پرستش از آن خداست ان هم آگاهانه نه کورکورانه.
با کسی دوست شو که در موبایلش به‌جای صد نوع گیم، صد کتاب صوتی باشد و اگر جایی به انتظار نشست، انتظارش را با *صد سال تنهایی* مارکز پُر کند و با *بیگانه* آلبر کامو، بیگانه نباشد...
کسی که در اوج جنگ با آناکارنینا در اندیشه صلح با تولستوی باشد.
کسی که داستایوفسکی و برادران کارامازوف را به‌خاطر جنایت یک ابله، مکافات نکند و هستی و نیستی‌اش را تقدیم سارتر کند.
*فرزند عزیزم؛*
با کسی باش که پرورش عضلات مغزش را مهم‌تر از عضلات بدنش با تزریق آمپول بداند.
کسی که برای به دست آوردن محبوبش مبارزه می‌کند، اما هیچ‌ عشقی را گدایی نمی‌کند...!
فردی که شرم را در نگاه خود جستجو می‌کند.
با کسی که بداند راه موفقیت، ‌با شکست سنگ‌فرش شده و با هر شکست، محکم‌تر از قبل کنارت می‌ماند.
کسی که آرزو نکند مشکلاتش آسان شوند، بلکه تلاش کند که توانش افزونی یابد.
کسی كه حتی در اوج اندوه، تبسم را فراموش نکند و کلامش تسکینی باشد برای *دوزخیان روی زمین*.
*فرزند عزیزم؛*
اگر با کسی دوست شدی که اهل خواندن بود، کنارش باش.
لازم نیست دوستِ تو شاگرد اول کلاس باشد.
کافیست فقط کتاب‌خوان باشد.
چون کسی که کتاب‌خوان است یک روز درس‌خوان هم می‌شود، اما خیلی از درس‌خوان‌ها هرگز کتاب‌خوان نخواهند شد.
با کسی دوست شو که بوی کتاب بدهد.
کسی که عطر و ادکلنش *بویِ خوش کتاب* باشد.

سلام دوستان
من و عده زیادی دیروز و امروز هم به فرودگاه برای تشییع جنازه رفتیم و هم به آرامگاه فردوسی.
برادران به گارد فرودگاه که از طرف ریاست جمهوری و احتمالا وزارت کشور، برای بردن محترمانه جنازه آمده بودند اجازه ندادند و یکراست از مخزن هواپیما به آمبولانس و از آنجا به سردخانه
امروز هم آمبولانس را از در پشتی آوردند تا دم قبر، ۸-۹ قدم تابوت را بردند تا دم قبر و سرازیر کردند به داخل.
ما جمعیت هم پشت نرده ها به موسیقی با صدای بلند گوش خراش گوش می دادیم.
حتی آواز سالار عقیلی و خواندن همایون جان را هم پشت بلندگو نگذاشتند پخش شه.
من در تمام این مدت زیر لب زمزمه می کردم:
تو در نماز عشق چه خواندی؟
که این شحنه های پیر
از مرده ات هنوز وحشت دارند؟
آرزو کردم اینگونه زندگی کنم و همینگونه بمیرم و همینگونه دفن شوم.

ویدئوی غنی‌سازی روابط در خانواده با تئوری انتخاب را
با تدریس دکتر علی صاحبی
به رایگان از پیج زیر ببینید:

https://www.instagram.com/change.club/

🔸وضعیت موجود را بپذیریم/ این نیز بگذرد

علی صاحبی، روانشناس:

بسیاری از انسان‌ها وقتی در زندگی خود با یک چالش و بحرانی نظیر بیماری و یا مرگ مواجه می‌‌شوند، فلسفه زندگی‌شان تغییر می‌کند و مسیر زندگی خود را تغییر می‌دهند، به‌طور مثال خیلی‌ها بیش از گذشته، اهل خانواده و یا اهل معنویت می‌شوند. به نظر من کرونا می‌تواند میان آحاد جامعه و در کشورهای مختلف، تأثیرهای مختلف نیز به همراه داشته باشد. به طور کلی شاید بسیاری از انسان‌ها در معنا و شیوه زندگی خود تأمل کنند.

کرونا می‌تواند این تأمل را به وجود بیاورد که قدرشناسی بیشتری نسبت به نعمت‌هایی که داریم پیدا کنیم. چون معمولاً ما از نعمت‌هایی که داریم بی‌خبر هستیم، وقتی نعمتی از ما گرفته می‌شود، متوجه می‌شویم که چه نعمتی را از دست داده‌ایم و چقدر آن نعمت برای ما مهم و اساسی بوده است.

کرونا تأثیرهای روحی منفی نیز مثل اضطراب، نگرانی و اینکه بعضاً برخی در این شرایط هوای همدیگر را نداشته باشند، به همراه خواهد داشت، زیرا معمولاً در شرایط چالش‌زا، مغز حیوانی بر مغز اجتماعی‌مان غلبه می‌کند و هر شخصی تنها به فکر ارضای نیازهای خودش است.

از دیگر تأثیرهای منفی کرونا، می‌تواند به انزوا رفتن برخی افراد جامعه باشد، زیرا اکنون که بسیاری از آدم‌ها در قرنطینه خانگی به سر می‌برند، فقط یک نفر هستند و شخص دیگری همراه آنان نیست. این افراد قبلاً در محیط اجتماعی با دوستان و همکاران خود معاشرت داشته‌اند، اما اکنون تنهایی به آن‌ها فشار وارد می‌کند که یکی از پیامدهای آن، حالت‌های خلقی مانند افسردگی است. از طرفی همه مردم عادت به مطالعه و یا فیلم دیدن ندارند و یا نمی‌دانند در چنین شرایطی چطور باید اوقات فراغت خود را طی کنند؛ بنابراین این بی‌برنامگی نیز می‌تواند، اثرات منفی روی خلقیات افراد داشته باشد.

اولین بارقه امید، زمانی در وجود ما متجلی می‌شود که باور کنیم وضعیت فعلی، وضعیت ازلی و ابدی نخواهد بود. گاهی یک رویداد و وضعیت، در یک ماه طی می‌شود و گاهی هم در چند ماه، ولی به هر صورت هیچ‌گاه جهان ثابت و پایدار نبوده است. نه وضعیت خوش پایدار بوده و خواهد بود و نه وضعیت غم.

افکار و احساسات منفی مثل ماهی‌تابه‌های فلزی هستند که وقتی غذایی در آن پخت می‌کنیم، به کف آن می‌چسبد، احساسات منفی نیز به همین شکل در ظرف وجودی ما می‌چسبد. اما احساس‌های مثبت ما مثل ماهی‌تابه‌های تفلون هستند که غذا در آن نمی‌چسبد. برای همین باید مراقب افکار و خودگویی‌های خود باشیم. چون افکار و خودگویی‌‌ها به احساسات ما بدل می‌شوند. در همین زمینه بیش از هر چیز باید افکار بهتری را با خود مرور کنیم و از نشخوار افکار منفی بپرهیزیم و خود را به یک‌سری کارهای لذت‌بخش مشغول کنیم.

راه دیگر برای امیدوارانه زیستن، شفقت‌ورزی است. ما معمولاً در زندگی به خودمان سخت می‌‎گیریم. جهان برای فراهم کردن یک زندگی خوب و خوش، به کسی بدهکار نیست. جهان، زندگی و هستی به کسی قول نداده که اگر به دنیا بیایی، زیر پای تو فرش قرمز پهن می‌کنیم. اکنون در شرایطی که طبیعت به ما سخت گرفته، ما باید زندگی را به خودمان آسان بگیریم و رفتارها و اعمالی را انتخاب نکنیم که شرایط برای ما و دیگران سخت‌تر شود؛ بنابراین باید با خودمان و با دیگران شفقت‌ورزی کنیم.

باید بپذیریم شرایط فعلی جهانی برای همه ملت‌ها، گروه‌ها، زبان‌ها، جنسیت‌ها و نژادها رقم خورده است و به همین دلیل باید به‌گونه‌ای رفتار کنیم که ضررهای خود و دیگران را به حداقل برسانیم؛ بنابراین بهترین گفت‌و‌گوی درونی ما در این شرایط سخت توجه به این حکمت ایرانی است که این نیز بگذرد. «نه عمر خضر بماند، نه ملک اسکندر».

علم روانشناسی از چند سال گذشته که روی شادکامی، شادمانی و خشنودی درونی متمرکز شده، براین باور است که شادکامی مکان و یا مقصدی نیست که به آن برسیم، بلکه حالی است که باید آن را در درون خود ایجاد کنیم. هنگامی که میزان تجربه هیجانات مثبت انسان نسبت به هیجانات منفی او بیشتر باشد، شادکام و خوشنود است. هیجانات و احساسات مثبت را نمی‌شود از جایی خریداری کنیم. هیجان و یا احساس مثبت با موفقیت و دستاورد میسر نمی‌شود، موفقیت و دستاورد و تجربه آن‌ها یک احساس خوشایند مقطعی در ما ایجاد می‌کند، ولی خیلی زود از بین می‌رود.

شادمانی پایدار بستگی به این دارد که شب و روز چه افکار و اندیشه‌هایی در آسمان ذهن‌مان به پرواز در می‌آوریم و چه اعمالی انجام می‎دهیم. کارها و اعمالی که انجام می‌دهیم، پیامدی به نام احساس دارد. اگر اعمالی انجام دهیم که برای خودمان و اطرافیان‌مان سودمند باشد و ارزش‌های خود را در آن مستتر کرده و کار ارزشمند انجام داده باشیم، احساس خوب خواهیم داشت.



@iqna_isfahan
✅ @entekhabbehtar