تاریخ معاصـر ایران

‍ ‍ ‍ اولین تجربه بازداشت

✍مهدی نصیری

دیشب برای اولین بار در زندگی ام بود که توسط نهادی انتظامی یا قضایی بازداشت می شدم.
در انقلاب ۵۷ که اکنون فاجعه ۵۷ اش می دانم، با وجود نوجوانی بسی فعال بودم، از شرکت در تظاهرات تا پخش اعلامیه و دیوار نویسی.

شهربانی و ساواک کاملا از فعالیتهایم مطلع بودند اما به دلیل رعایت احترام پدرم که مجتهد شهر و البته غیر انقلابی و مخالف انقلاب بود، مرا دستگیر و بازداشت نمی کردند.

باری در تظاهراتی دستگیر شدم اما پلیس مرا به ‌درب منزل آورد و تحویل پدر داد و البته موقع دستگیری با کلت رولور بر پشت دستم کوبید.

در دوران کیهان و صبح بارها در پی شکایت‌های مطبوعاتی به دادسرا احضار شدم اما هیچ یک به بازداشت نیانجامید.

یک بار در دوره کیهان، شاکی، آقای یزدی رئیس قوه قضائیه بود و تا مرز بازداشت رفتم اما بازپرس وقتی دید کاملا آماده ام و دریافت که بازداشت مدیر مسئول کیهان بازتاب گسترده ای خواهد داشت، عقب نشست.

بازداشت دیروز اولین تجربه بود و البته مدت‌هاست که پی آن را به تنم مالیده بودم.

بازدید از طوس و آرامگاه فردوسی سالها در ذهنم بود اما رخ نداد.
بالاخره دیروز صبح به اتفاق فرشته خانم راهی طوس شدیم. محوطه آرامگاه و اطراف آن دلپذیر بود.

جمع زیادی از دانش آموزان و نوجوانان به صورت گروهی آمده بودند که اقدام جالبی است.

ابتدا آرامگاه و بخش‌های مختلف آن را دیدیم و سپس به دیدار مقبره استاد موسیقی سنتی ایران محمد رضا شجریان رفتیم.

در پایان اقدام به ضبط ویدئویی که بهانه دستگیری و جنجال برانگیز شد، پرداختیم.
و این در حالی بود که اغلب در حال عکاسی و فیلمبرداری بودند و این حرف برخی مقامات مشهد که فلانی اقدام به کاری ممنوع و خلاف قانون کرده بوده، بسیار عجیب است.
عجیب تر از آن دروغ خبرگزاری فارس مبنی بر شعار دادن من در جمع بازدید کنندگان بود.

۱۵ بهمن ۱۴۰۳

#تاریخ_معاصرایران 👇👇👇
📚https://t.me/+F_UAApSmgJM5Njk0

‍ دستگیری مهدی نصیری در طوس..!!!

✍فرشته مزینانی ( همسر جناب آقای مهدی نصیری ) ..

امروز ۱۴ بهمن رفته بودیم طوس برای دیدار و زیارت فردوسی شاعر بزرگ احیاکننده زبان پارسی.
من یک بار قبلتر هم آمده بودم ولی آقامهدی نوبت اولش بود.
ابتدا بر سر قبر فردوسی بزرگ عرض ارادتی کرده و سپس بر مزار استاد آواز شجریان هم فاتحه ای نثار کردیم و عکسی به یادگار گرفتیم.

پس از آن آقامهدی طبق روال همه سفرها تصمیم گرفت ویدیویی راجع به این دیدار پر کند.
زاویه مناسبی انتخاب کردیم و ایستاد به صحبت کردن و از فردوسی گفتن.

گفت این بنا در سال ۱۳۱۳ توسط رضا شاه بنیان نهاده شد و در سال ۱۳۴۳ دوباره احیا شد.

فردوسی شاعر مسلمانی بود که بین فرهنگ ایران باستان و پس از اسلام پیوند زد.

زبان فارسی موجب اتحاد تمام اقوام ایرانی بوده و در ایران آینده نیز با حفظ و ماندگاری دیگر زبانهای اقوام به عنوان رشته تسبیحی ایرانیان را به یکدیگر پیوند داده و ایرانی متحد و منسجم را رقم خواهد زد.

پس از پر کردن این ویدیو و گرفتن چند عکس یادگاری در حال خروج از محوطه بودیم که یکی از نگهبانان مجموعه به دنبالمان دوید و پرسید چه  ساختید و‌چه گفتی؟!

آقامهدی با همان جسارت همیشگی گفت ویدیویی پر کردم و از خدمات فردوسی گفتم و ... مامور همکارش را صدا کرد و ادامه بازجویی را به او سپرد.
خواستار دیدن ویدئو شدند.
آقامهدی گفت با حکم قضایی حاضرم نشانتان دهم.

یکی از آنان کارتی بیرون آورد که نشان می داد ضابط قوه قضاییه است.
پس از دیدن ویدیو که تنها یک بار در آن از خدمت رضاشاه در ساخت این بنا گفته بود
(امری تاریخی و غیرقابل انکار که بر ر‌وی تابلوهای مجموعه نیز ثبت شده) قضیه بیخ پیدا کرد و آن دو مهدی را به ماموری سپرده، او را تحویل پاسگاه دادند.

نیم ساعتی بیرون پاسگاه انتظامی طوس در تاکسی به انتظار نشستم.
ماموران حفاظت بیرون آمدند.
از آنها پرسیدم آقای نصیری کجا هستند؟
گفتند ما خبری نداریم، از این پس در اختیار پاسگاه هستند!
گفتم بگویید ما خوش خدمتی خودمان را کردیم و پاداشمان را گرفتیم!

به داخل پاسگاه رفتم و پرس و جو کردم.
گفتند در بازداشتگاه است و منتظر جواب استعلام از قاضی!
گفتم بازداشتگاه؟!
به چه جرمی؟
جنایتی کرده؟
اغتشاشی نموده؟
مخل نظم و امنیت شده؟
جوابی نگرفتم و به بیرون هدایت شدم تا جواب از بالا بیاید!

بی خبری واقعا چیز سختی است!
وای به حال آنها که روزها و‌ هفته ها از حال عزیزانشان بی خبرند.
دوباره به داخل رفتم. این بار از بازداشتگاه بیرونش آورده بودند.
منتظر جواب از بالا بود. معلوم شد قرار است ماموران اطلاعات برای تحویلش بیایند. به انتظار نشستیم.
این بار جداگانه. او در داخل و من بیرون.
پس از مدتی دو مامور با دستبند آمدند.
انگار برای دستگیری مجرمی واقعی آمده باشند!

به سفارش آقامهدی به هتل برگشتم و به انتظار خبر برادران اطلاعات و امنیت نشسته ام!
آیا قبل از اینکه وقت بلیط برگشت ما به سرآید خبری خواهد شد؟
نمی دانم! فعلا متوسل شده ام به امام غریبی که خود در بند حاکم روزگارش مجبور به صبوری بود!

#تاریخ_معاصرایران 👇👇👇
📚https://t.me/+F_UAApSmgJM5Njk0

گفتگوی دیدار نیوز با مهدی نصیری و انتقادات او از نحوه حکمرانی مقامات مادام العمر و عالی رتبه نظام در این ۴۶ سال ، 👇

‍ ‍ اظهار پشیمانی برخی از چهره های مشهور و معروف مخالف شاه از انقلابی که در سال ۵۷ بوجود آوردند!!

مرحوم عزت‌الله سحابی ( از رهبران انقلاب و مخالفان شاه ) :

برنامه‌های شاه به نفع ایران بود و ما متوجه نمی‌شدیم!

عزت‌الله سحابی، فعال سیاسی مخالف رژیم شاه و از شخصیت های ملی مذهبی ایران معاصر که مدتی ریاست سازمان برنامه و بودجه را در دولت مهدی بازرگان در دست داشت،
در جلد دوم کتاب خاطرات خود نوشته:
  بسیاری از برنامه‌های محمدرضا شاه، از نظر اصولی به نفع ایران بوده اما اغلب مخالفان، از جمله خودش، این را متوجه نمی‌شدند.

گفتنی است که جلد دوم خاطرات مهندس سحابی

(سال‌های ۱۳۵۷ تا ۱۳۷۹)

به نام «نیم قرن خاطره و تجربه»
که در ایران اجازه چاپ نیافته،
از سوی نشر خاوران پاریس منتشر شده و در کتاب‌فروشی‌های خارج از کشور در دسترس است.

سحابی در قسمتی از این کتاب می‌نویسد:
«بسیاری از کارشناسان صدیق اذعان می‌کنند که تعدادی از برنامه‌های شاه از نظر اصولی به نفع ایران بود.

مثلاً وقتی که قرارداد ۱۹۷۵ میان شاه و صدام حسین بسته شد،
دو دولت امضاء کردند،
در دو مجلس نیز تصویب شد و به سازمان ملل رفت و بسیار در آن محکم‌کاری شد.

این قرارداد خیلی به نفع ایران بود و خطی را به عنوان خط مرز تعیین کردند که قسمت پرعمق اروندرود بود.

شرق این خط به ایران تعلق گرفت ولی ما این را متوجه نمی‌شدیم».

سحابی درباره خریدها و ساخت‌وسازهای نظامی رژیم سابق ایران نیز با ذکر مثال پایگاه‌های هوایی وحدتی و شاهرخی، نوشته است:

«از دهه ۴۰ رژیم شاه در غرب کشور شروع به ایجاد استحکاماتی نمود.
پایگاه وحدتی و پایگاه شاهرخی که در حقیقت شهری زیرزمینی است و فرودگاه آن نیز زیر زمین است.
من خود در زمان جنگ پایگاه وحدتی دزفول را دیدم.

هواپیماهای جت اف-۱۴ از زیر زمین با سرعت تمام بیرون می‌آمد و به هوا می‌رفت یا از بالا می‌آمد،
‌ چتری پشت آن باز می‌شد و یک‌راست به زیر زمین می‌رفت؛ تشکیلات عظیمی بود».


هما ناطق ( از چهره های مطرح دوران انقلاب و از مخالفان شاه ) :

خودم کردم که لعنت بر خودم باد."...
در انقلاب،
هم مدرس بودم و هم محقق!

بعدأ  که شور چنان برم داشت که اندوخته ها و دانسته ها را به زباله دانی ریختم و در هماهنگی با جهل مردم  به خیابان‌ها سرازیر شدم.

ادیبانه تر بگویم: گه زدم

و به قول صادق هدایت اکنون آن گه را قاشق قاشق می‌خورم و پشیمان از خیانت به ایران، گوشه ای خزیده ام تا چه پیش آید."

شوربختانه با عدم بازنگری و مسئولیت پذیری کجروی، روشنفکران ایران خود را در آمپاسی قرار داده اند که باید در توجیه انقلابی  که مبلغ و مشوقش بوده اند
دنبال "اصلاح" آن بدوند و برای این توهم دلیل بتراشند و طومارهای بی معنی
صدتا یک غاز منتشر کنند و صدالبته با استدلالات چوبین در "انتخابات" مشروعیت بخش اسلامگرایان افراطی  هم شرکت بکنند.

به عبارت دیگر؛
آنکه خطا نکرده هنوز از مادر زاییده نشده
و محک روشنفکری تقدس حقیقت است نه ایدئولوژی و کیش خودپرستی.
خوشا بحال آنی که به این مزیت مزین باشد تا بتواند خود را برای خدمت به
جامعه اش مرتباً تصحیح کند.

متأسفانه این خصلت نیک در خیل روشنفکران ایرانی حکم کیمیا دارد.

دور نیست، رهایی اصلاً دور نیست.

"تنها حقیقت است که رهایی میبخشد"


محمد نوری زاد ( از انقلابیون مخالف شاه ) :

من یک پوزش خواهی بزرگ به پیشگاه رضا شاه کبیر و فرزندش بدهکارم.
من و  اکثر مخالفین در
آن زمان فکر می کردیم که راه شاه از ملت جدا هست و او به فکر سعادت وخوشبختی مردم نیست ولی امروز پس ۳۷سال که از انقلاب می گذرد تجربه و سختی هایی که من و مردم دیدیم وبا جان ودل زجرش را کشیدیم
متوجه شدم که من وهمه مخالفین اشتباه فکر
می کردیم
وراه شاه از ملت جدا نبود بلکه شاید اگر انقلاب نمی شد با سیاست های شاه امروز مردم ایران  جز ثروتمندترین ملتهای جهان بودند
امیدوارم خانواده پهلوی ناسپاسی ما را ببخشند...

دکتر اسماعیل خوئی ( از چهره‌های معروف مخالف شاه ) :

در پیشگاه ملت بزرگ ایران،
از بدی هایی که در حق خانواده پهلوی کردم،
صمیمانه
عذر می خواهم....
همچنین از شهبانو فرح و خانواده پهلوی بارها و بارها معذرت می خواهم..

#تاریخ_معاصرایران 👇👇👇
📚https://t.me/+F_UAApSmgJM5Njk0