بنياد فرهنگ زندگی - سهیل رضایی

قصه های غصه های دختران، از رابطه زخمی با مادر، شنیدنش طاقت می خواهد.
دخترانی که در سنین چهل تا پنجاه سالگی متوجه شده اند تحت تاثیر بازی ناخواسته روان با مادرشان شده اند
حالا در مورد برخی دختران، کارد به استخوانشان رسیده و پرده اسرار را از پشت نقاب قوی بودن، کنار زده اند و رخساره خسته و دلشکسته خود را نمایان کرده اند و فریاد می زنند که :

مادرجان، مرا ببین و بر انتخاب هایم، سبک زندگی ام، فرزند داری ام، انتخاب همسرم و ... مهر تایید بزن!
مادرجان من را در بازی غلطی انداختی، من می خواستم رفیقت باشم و ناخواسته مرا به جایی رساندی که رقیبت باشم
مادرجان، رابطه ما جایی به خشونت و در پی آن به سردی رسیده است که تو بیش از هر زمان به من برای من به مراقبت نیاز داری و دلم اکنون ناخواسته با تو نیست و حس گناه هم مرا می کشد!
مادر جان می دانی من به خاطر تایید تو، یک شب آرام و قرار نداشتم، خود را به آب و آتش زدم تا به درجه ای از استادی و تخصص برسم، بلکه تو به من افتخار کنی، ولی حیف اکنون که این راه به پایان رسیده، حسرتی از زندگی نزیسته را در پشت سرم می بینم، از ازدواج نکردن من بگیر تا از دست رفتن فرصت فرزند آوری و آینده ای مبهم هم در پیش رو
مادر جان می دانی، وقتی کسی از من تعریف می کند، من گیج و مات و مبهوت می شوم. فکر می کنم من را احتمالا دست انداخته اند. آنقدر که تو مرا با واژگانی سخیف تحقیر کردی و به من موکدا یادآور می شدی که اگر کسی اشتباها با من ازدواج کند، سند سیاه بختی خود را امضا کرده است. اینگونه خودم را متنفر از مردان نشان دادم ، خواستگاران را رد کردم و اکنون....
پدر عزیزم ، فراموش نکن که تو هم گاها در پخت این آش شلم شوربا بی تقصیر نبودی. به جای این که بر روی رابطه با زنت کار کنی و او را دوست داشته باشی، عاشق من شدی !این عشقت مرا انجا سوزاند که مادر حسودیش به من تقویت شد و زندگی ام را جهنم کرد....

گذاردن واژه سمی سزاوار این مادران نیست، بلکه مادران "زخمی" را برای نام نهادن بر آن ها برمی گزینم. چرا که آن ها هم زخمی مادران خویشند و با دختران امروز همان کاری را کردند، که مادرانشان با آن ها کرد. و اکنون چنان " خشمی" را در دختران کاشته اند که این زنجیره را ادامه دهند...

و خبر خوش این که " تقدیر زنان" این گونه رقم نخواهد خورد
پروفسور کارل گوستاو یونگ، ورنا کست، گای کارنو، مورین مورداک روانکاوان برجسته یونگی ،این زخم که در میانسالی، سر باز می کند را به خوبی شناخته و امروز نسخه شفای این زخم را به ما ارزانی داشته اند...

امید آن که قریب هفتاد درصد از زنانی که تجربه خوبی با مادر در گذشته نداشته اند، برای گسستن زنجیر بی ارزشی به زنان آینده، با افزایش آگاهی خود کمر همت ببندند و از امروز منابع ارزشمند در این حوزه را گوش داده و بازخوانی کنند و مابقی عمر ارزشمند خود را با حسی متفاوت و رضایت طی کنند

سلام
حتما این مطلب را ببینید

مدیران سازمان ها چرا و چگونه مدیر شده اند ....

اگر بیخیال حرف های آرمانگرایانه بشویم، دلایل مدیر شدن افراد آن قدر ها هم که فکر می کنیم ،جدی و قلمبه سلمبه نیستند.

موضوعاتی احساسی هستند که عمدتا در کودکی شکل گرفته اند و به مرور در هیبت بزرگسالی فرمی برای بازیابی ناکامی ها و مسایل آن دوران به خود گرفته اند.....

جالب است بدانیم ،مطالعات مدیریتی هم فقط لباسی هستند که بر تن روان خود نموده ایم.بنابراین دیتا و دانش عمق روان ما را تکان نمی دهد و مسایل همچنان باقیست....


دیروز به ما زور گفتند، امروز مدیر می شویم که هم کسی به ما زور نگوید و هم ما دق دلی خودمان را سر بقیه خالی کنیم

دیروز کسی ما را تحویل نمی گرفت و برای حرف ما ،تره هم خرد نمی‌کرد، ولی الان مدیر شده ایم و کلی گوش در مقابل داریم که می توانیم بگوییم و بشنوند و جدی مان بگیرند

دیروز بچه دوم خانواده بودیم، همه اعتبار برای بچه اول بود و در کل انداختن با برادر بزرگتر مدیر شده ایم و رقابت همچنان باقیست....

از کم نیاوردن جلوی باجناق گرفته تا باکلاس جلوه کردن جلوی در و همسایه و فک و فامیل

بله با اگر به کنه و ریشه دلایل افراد برای راه اندازی کسب و کار نگاه کنیم، به موضوعات اینچنینی برمی خوردیم

البته این امر فی نفسه، نه خوب است و نه بد...
فقط رویدادی است که رخ می دهد...

مسأله آنجاست که همه استراتژی های سازمانی اعم از مالی گرفته تا منابع انسانی از تولید گرفته تا توزیع و تا فروش و بازاریابی، همه و همه متأثر از دلایلی است که ما به کسب و کار ورود کرده ایم...
منشأ شکست ها، ناکامی ها و مشقت های مسیر نیز به همین موضوع برمیگردد

اگر قرار است، در سازمان ما تحولی صورت بگیرد با تغییر لباس(ارتقا دانش مدیریتی) اتفاقی رخ نخواهد داد، باید وقت و هزینه را مصروف لایه های عمیق تری نمود.

اوج رشد ،می تواند زمان سقوط شما باشد...


مشتریان صف کشیده اند، سر شما حسابی شلوغ است و در دوره اوج خود هستید...

همه سازمان های در اوج که مست موفقیت خود بوده اند، به شما می گویند، همزمان سازمان شان به سمت سقوط نیز میل کرده است...
و انان لحظاتی قبل از فروریختن کامل،الارم هایی را دریافت کرده بودند ولی در حین انجام کار متوجه آن نشده اند...

سازمان هم، همانند انسان ناخودآگاه دارد. ناخوداگاه ،همان گونه که از نامش پیداست، تحت نظر و گوش به فرمان شما نیست. در لایه های زیرین سازمان ،دست به اقدامات تخریبی می زند و شما به یکباره سقوط سازمان را می بینید و شوکه می شوید.

شناخت ناخودآگاه سازمان به ما کمک می کند، پیش از آنکه آسیب مستقیم به رویمان زده شود، آن را زودتر از موعد ببینیم و آن را علاج کنیم.

سازمان در اوج در ناخود آگاه  می توانند، این مسایل را با خود حمل کنند:

۱/ سازمان شما محصول یا خدمت مشخصی را ارایه می دهد و اقبال به آن هم عالی است.

بخش خلاقانه و نوآوری به سازمان عملا نادیده گرفته می شود و به سایه ناخودآگاه پس رانده می شود . در یک لحظه سازمان کوچکی به بازار ورود می کند و شما در مدت کوتاهی از بین می روید.

۲/سازمان شما هر روز در حال نوزایی و خلاقیت است، و این خلاقیت ،عملا ثبات را به سایه سازمان می راند.
مشتریان شما کم کم از تعدد خدمات و محصولات شما، سردرگم می شوند و ترجیح می دهند به سازمانی مراجعه کنند که تکالیف واضح تر باشد و در میان خدمات و محصولات کم و متمرکز، با اطمینان بیشتری دست به انتخاب بزنند.

ناخودآگاه سازمان را جدی بگیرید ،تا علاوه بر این که صدای خرد شدن استخوان مجموعه را
زودتر خواهید شنید، برنامه های پیشگیری و توسعه را هم زودتر پیاده خواهید کرد .

شما به عنوان مدیر یا پرسنل سازمان، می دانید ،الان سازمان شما در حال فرستادن چه موضوعاتی به سمت ناخودآگاه خود است؟
و از آن ناحیه بزودی آسیب خواهد دید ؟