کمپین مبارزه با بی‌شعوری

پدیده ای به نام جامعه مردد!

🖋 مجتبی لشکربلوکی


سال‌ها پیش استاد بازاریابی داشتیم، برای درک رفتار مصرف کننده مثال جالبی می‌زد؛ می‌گفت آدم‌ها بسته به موقعیت‌شان رفتارهای متمایزی دارند. مثلا مجردها یک جور زندگی می‌کنند، متاهل‌ها هم یک جور [مثال اینکه زمان خواب، سبک خوراک و پوشاک و سبک معاشرت اجتماعی، بودجه پس انداز، هزینه‌های مصرفی و سرمایه‌گذاری آدم‌های مجرد و متاهل با هم متفاوت است -توضیح از بنده است] بعد می‌گفت گروه دیگری هستند که نه متاهلند و نه مجرد! بلکه مردد هستند یعنی در حال گذار از تجرد به تاهل. این‌ها هم رفتارشان متفاوت است. پس سه گروه داریم: متاهل، مجرد، مردد!

راستش اوضاع کشور را که می‌بینم بارها و بارها یاد آن استاد عزیز؛ دکتر احمد روستا – جایگاهش در آغوش خداوند آرام- می‌افتم. چرا؟ راستش ما در ایران دست کم چهار گروه شده‌ایم:
◻️ گروهی که رفته.اند (شهروند مهاجر)
◻️گروهی که تصمیم‌شان بر ماندن جدی است (شهروند مقیم)
◻️گروهی که نرفته‌اند اما نگاه‌شان به مهاجرت است (شهروند مردد نوع یک)
◻️گروهی که مهاجرت کرده‌اند اما پشیمان هستند و می‌خواهند برگردند (شهروند مردد نوع دو)

خوب چه اشکالی دارد؟
اول اینکه سهم شهروندان مردد نوع یک بسیار بسیار زیاده شده. بر اساس آخرین پژوهش پیمایشی که خواندم فقط ۱۶ درصد پاسخ دهندگان که از بین جمعیت جوان تحصیلکرده بودند به مهاجرت فکر نمی‌کنند. این یعنی چه؟ یعنی اینکه اگر بتوانیم نتایج این پژوهش را تعمیم دهیم از هر شش نفر ۵ نفر به مهاجرت فکر می‌کنند! حالا ممکن است الان اقدام نکنند، ولی فکر می‌کنند. ما با جامعه‌ای سروکار داریم که بخش بزرگی از مردم در تعلیق و در تردید زندگی می‌کند؛ یا خودش در تردید است یا فرزندش یا پدر و مادرش! ما با یک «جامعه مردد» روبرو هستیم.
جامعه مردد یعنی جامعه‌ای که در همه زمینه‌ها در تردید است، جامعه مردد چه رفتاری دارد؟
نه سرمایه‌گذاری بلند مدت می‌کند، نه کارآفرینی و نه فرزندآوری.
پشت میز می‌نشیند اما دلش جای دیگری است
در دلش آشوب است؛ اگر بمانم آینده فرزندم چه می‌شود؟ و اگر بروم پدر و مادرم را چه کنم؟

جامعه مردد یعنی ما با مهاجرت نخبگان روبرو نیستیم با مهاجرت همگان روبرو هستیم، هر کسی می‌تواند یک مهاجر بالقوه باشد: کافیست در گروه های تلگرامی مهاجران ایرانی عضو شوید: دیگر محدود به پزشک و استاد دانشگاه نیست. بلکه کارآفرین، پرستار، لوله کش، تکنیسین، برنامه‌نویس، آرایشگر، همه ترجیح داده‌اند در این سرزمین نمانند! با تمام علاقه‌هایی که داشته‌اند و با تمام عشقی که به کوچه پس کوچه‌های این سرزمین داشته‌اند.


☑️ در گذشته جنگ‌ها سه بعد داشته‌اند: زمینی، دریایی و هوایی. به همین خاطر نیروهای سه گانه دریایی، زمینی و هوایی داشتیم. این روزها دست کم پنج جنگ دیگر هم اضافه شده: جنگ فضایی، جنگ اقتصادی، جنگ رسانه‌ای، جنگ سایبری و جنگ استعدادها. می‌خواهم در مورد آخری صحبت کنم. ای کاش عقل‌مان می‌رسید به اندازه خاک برای فسفر هم ارزش قایل بودیم. امروز اگر به ما بگویند که یک وجب از خاک ایران تصرف شده چه می‌کنیم؟ چرا به همان اندازه به تصرف مغزها حساس نیستیم؟ چرا خاک ناموسی است اما مغز و استعداد ناموسی نیست؟ چرا به اندازه تنب کوچک برای آدم‌هایی که می‌روند غیرتی نمی‌شویم؟

کشورهای دیگر در یک رقابت هوشمندانه بی امان برای جذب استعدادها عمل می‌کنند؛ ویزای استعدادهای جهانی بریتانیا، کارت آبی اتحادیه اروپا به ویژه آلمان، پاس شغلی سنگاپور، ویزای کارآفرینی هلند، ویزای طلایی امارات و ... این‌ها یعنی دنیا فهمیده که این استعدادهای فنی، مالی، مدیریتی، علمی هستند که آینده جهان را رقم می‌زنند و ما در خواب! خوابی عمیق!

شاید اگر صورت مساله را از مهاجرت به جنگ استعدادها (Talent War) تغییر دهیم آنگاه فرار و فرسایش سرمایه انسانی می‌تواند هم تراز تمامیت ارضی کشور برای سیاست مداران مطرح شود و شاید شورای عالی امنیت ملی به این فکر کند که ما هر روز مورد غارت کشورهای دیگریم و شاید در سایر سیاست‌های نظام بازاندیشی کند و شاید به این فکر کند که همانگونه که خالص حساب سرمایه توسط بانک مرکزی منتشر می‌شود، باید برای کشور خالص حساب سرمایه انسانی هم داشته باشیم.
مهاجرت جنبه‌های مثبت فوق العاده دارد اما این پدیده دیگر نامش مهاجرت نیست! بزرگواران! ذخیره ژنتیکی ایران در حال نابودی و غارت است! به این فکر کنید مهم‌ترین دلیل تبدیل جامعه ایرانی به جامعه مردد چیست؟ برگردم به همان پیمایش؛ ۸۳٪ پاسخگویان در برابر گزاره «شیوه حکمرانی و مملکت‌داری هم راستا با واقعیات جامعه و خواست مردم است»؛ گزینه بسیار مخالفم و مخالفم را تیک زده‌اند! و در برابر گزاره «به آینده ایران خوشبین هستم» فقط ۱۲٪ گزینه موافقم و بسیار موافقم را تیک زده‌اند! آیا این نشانه ای برای تغییر اساسی در مسیر حکمرانی نیست؟

آنکس که در این شهر چو ما نیست کدامست (۵)

بسیار دیدم هموطنانی را که خشمگین‌اند از مسئولینی که با اظهار عبارات غیر مسئولانه‌ای چون "اسراییل باید نابود شود و یا از نقشه جغرافیا حذف گردد" کشور و مردم را در خطر جدی قرار می‌دهند.
به این هموطنان باید گفت طبیعتا آنها خواهان نابودی تمامی مردمان یک کشور نیستند بلکه با مبالغه در ابراز احساسات‌شان می‌خواهند نارضایتی شدید خود را از سیاست ابرقدرتها و بی‌عدالتی آنها نشان دهند، و خارجی‌ها که از این ویژگی فرهنگی یعنی "مبالغه کردن" در بین ما خبر ندارند آنها را باور می‌کنند و مشکل از اینجا شروع می‌شود.

این ویژگی چه در بیان احساسات مثبت و چه در منفی به وفور در مکالمات روزمره همگی ما به چشم می‌خورد. مثلا آنجا که برای وادار کردن فرزندمان به انجام کاری که از آن سرپیچی می‌کند تهدید به کشتنش می‌کنیم در حالیکه چنین منظوری نداریم.
یا آنجا که عبارت صدبار و هزار بار را موقعی بر زبان می‌آوریم که دو یا سه بار حرفی را به کسی گفته‌ایم و توجه نکرده است،
و یا وقتی که برای اثبات محبتمان به یکدیگر از عباراتی چون فدایت شوم و قربانت بروم و قدمت را روی چشمانم بگذار استفاده می‌کنیم، در حالیکه نه حاضر به فدا شدن برای یکدیگریم و نه می‌خواهیم خود را قربانی یکدیگر کنیم و نه چشمانمان تحمل سنگینی وزن یکدیگر را دارد.

مبالغه کردن نیز مانند بسیاری دیگر از ویژگی‌های نامناسب در جهت تنازغ بقا در شرایط نابسامان اجتماعی (ترسِ سه گانه اقتصادی، سیاسی، اجتماعی) در ما بوجود آمده و در طی نسل‌ها و در گذار از عصر‌ها در ما نهادینه و تبدیل به عادت شده است. 

شاید یکی از دلایلی که ما قرن‌هاست در وضعیت خود در جا می‌زنیم، همین باشد که در تار و پود خلقیات و عادات و آداب خویش اسیریم. بخصوص که بسیاری از آنها را در پوشش‌‌های زیبایی پیچانیده‌ایم و همین مانعِ وانهادن آنها می‌شود.

برای مثال "عدم قبول اشتباه" را در پوشش‌ زیبای"حفظ غرور" و
"عدم صراحت، چاپلوسی و بله قربان گویی‌هایمان" را در پوشش‌ زیبای "احترام" و
"دخالت در زندگی یکدیگر" را در پوشش‌ زیبای "مهر و محبت" ‌می‌بینیم.

پیوست زیر اطلاعات بیشتری از چگونگی اثرات ترس در بوجود آمدن ویژگی‌هایی چون مبالغه کردن به شما می‌دهد، باشد که آگاهی از آنچه بر ما رفته است راهی به درمانِ دردهای فرهنگی ما بگشاید.

کتاب صوتی در اسارت فرهنگ


🌹🌹🌹

اندیشه و فکر یک نفر به تنهایی کافی نیست.
آدم‌ها زمانی که چیزی را در ذهن خود پرورش می‌دهند، آنقدر با آن هم‌آغوشی می‌کنند که به آن دلبسته می‌شوند و این لذت جلوی آنان را برای دیدن نواقص می‌گیرد. خودکامگی در جوامع، زاده همین استبداد فردی خودساخته است.
در مطلب یا سخنی، فرد ممکن است یک نکته یا جایی را نبیند و حساب سود و زیان آن را نکند، اما زمانی که به شور گذاشته می‌شود، دیگرانی که هنوز وابستگی عاطفی به آن فکر پیدا نکرده یا حتی دشمن صاحب ایده هستند، از جهات دیگری به آن نگاه می‌کنند، برای همین است که آدم موفق از دشمنانش، اندازه دوستانش سود می‌برد، چون آنها پی نقطه ضعف هستند و آن را به ما نشان می‌دهند.

🖋 ایرج نوروزی

کمپین مبارزه با بی‌شعوری

براى بوجود آوردن جامعه‏‌اى كه در آن نه كسى خود را بنده، حقیر، نوکر، چاکر و یا جان‌نثار خطاب كند و نه دیگرى را عالیجناب،  حضرتعالی، سركار عالی، حضرت علیه و ..... راه درازى در پیش داریم.

دست‌یابى به این هدف در گرو آگاهى ما از وجود این ویژگی‌ها و هم‌چنین خواست ما در از بین بردن آن است.

بیاییم با استفاده از كلمه "شما" براى خطاب افراد در هر مقام و موقعیتی که هستند و با استفاده از کلمه ی "من" براى خطاب خودمان، نمودهاى تبعیض را در جامعه كاهش دهیم‏.

در اسارت فرهنگ
🌷🌷🌷

یک نفر را می‌شناسم اینجا،
در شهر سقز، محله بهارستان،

سە سال پیش خانەاش را بە یک نفر اجارە می‌دهد، بعد از سه سال مستاجرش می‌خواهد خانه را تحویل دهد. صد میلیون تومان رهنی که داده را طلب می‌کند. صاحبخانه دستش را می‌گیرد و با هم به یک طلا فروشی می‌روند.
او فاکتور خرید را بە طلا فروش می‌دهد و می‌گوید؛ سە سال پیش از شما صد میلیون تومان طلا خریدم و حالا طلاها را آوردەام کە بفروشم. طلا را وزن می‌کنند. به نرخ روز حدود چهارصد میلیون تومان ارزش دارد. پول را از طلا فروش می‌گیرد و بە مستاجرش می‌دهد.
می‌گوید صد میلیون رهنی که سه سال پیش از شما گرفتم، برایتان طلا خریدم و حالا پول رهنتان چهارصد میلیون تومان شدە است و این پول متعلق به شماست!

داریم چنین انسان‌های شریفی ❤️🌱

کمپین مبارزه با بی‌شعوری

آنکس که چو ما نیست در این شهر کدامست؟(۴)

حاکمان مستبد به بله قربان گوها، بادمجان دورقاب چینها و مداحان خود، سکه‌های زر می‌دهند، در بیت المال شریکشان می‌کنند و به آنها پُست‌های کلیدی و غیرکلیدی واگذار می‌کنند.

و ما نیز با کسانی که ما را تایید کنند، روی حرفمان حرف نزنند و از ما تعریف و تمجید کنند خیلی مهربانانه و محترمانه رفتار می‌کنیم و هر طور که بتوانیم محبتشان را جبران می‌کنیم!

حاکمان مستبد، منتقدین و مخالفان را سرکوب می‌کنند و ما نیز با منتقدین و مخالفان فکری خود دشمنی می‌ورزیم، کینه آنها را به دل می‌گیریم و هر وقت بتوانیم تلافی‌اش را در می‌آوریم.

متاسفانه مردم یک جامعه آرام آرام بدون اینکه خود بدانند یا بخواهند شبیه رهبرانی می‌شوند که بر آنان حکومت می‌کنند.

در اسارت فرهنگ

نگهداری مسئولانه از حیوانات خانگی

۱. جمع‌آوری فضولات حیوان: هنگام بیرون بردن حیوان خانگی، صاحب آن موظف است فضولات را جمع‌آوری کند تا محیط عمومی تمیز بماند و بهداشت عمومی رعایت شود.
۲. کنترل سروصدای حیوان: پارس کردن یا صداهای مداوم حیوانات می‌تواند برای همسایگان و اطرافیان آزاردهنده باشد. صاحبان حیوانات باید با آموزش و مدیریت صحیح، این مسئله را کنترل کنند.
۳. جلوگیری از رهاسازی حیوان در معابر عمومی: حیوان نباید بدون نظارت در خیابان‌ها و اماکن عمومی رها شود، زیرا ممکن است باعث وحشت، آلودگی یا حوادث ناگوار برای افراد شود.
۴. رسیدگی به بهداشت حیوان: حمام کردن، شانه زدن و تمیز نگه داشتن حیوان از بوی نامطبوع و انتقال بیماری‌های پوستی یا انگلی به دیگران جلوگیری می‌کند.
۵. واکسیناسیون و درمان بیماری‌ها: واکسن‌های دوره‌ای و چکاپ‌های دامپزشکی از انتقال بیماری‌های مشترک بین حیوان و انسان مانند هاری جلوگیری می‌کند.
۶. ممنوعیت ورود حیوانات به اماکن غیرمجاز: ورود حیوانات خانگی به اماکنی مانند رستوران‌ها، بیمارستان‌ها یا استخرهای عمومی بدون مجوز ممکن است بهداشت عمومی را به خطر بیندازد.
۷. پیشگیری از آلرژی و حساسیت در دیگران: برخی افراد به موی حیوانات حساسیت دارند، بنابراین صاحبان حیوانات باید در فضاهای عمومی، مانند وسایل نقلیه یا آسانسور، این موضوع را در نظر بگیرند.
۸. استفاده از وسایل مناسب حمل‌ونقل: هنگام حمل حیوان در وسایل نقلیه عمومی یا اماکن مشترک، باید از باکس یا قلاده مناسب استفاده شود تا از ایجاد ترس یا آزار برای دیگران جلوگیری شود.
۹. تمیز نگه داشتن محل نگهداری حیوان: محل نگهداری حیوان نباید باعث ایجاد بوی نامطبوع یا تجمع حشرات و آلودگی شود که ممکن است همسایگان را اذیت کند.
۱۰. جلوگیری از تماس ناگهانی با افراد: برخی افراد از حیوانات خانگی می‌ترسند یا تجربه ناخوشایندی دارند، بنابراین صاحبان باید از نزدیک شدن ناگهانی حیوان به افراد، به‌ویژه کودکان و سالمندان، جلوگیری کنند.

کمپین مبارزه با بی‌شعوری

چطور کانال را Boost کنیم؟

1️⃣ اگر تلگرام پرمیوم دارید، لینک زیر را باز کنید:
🔗 https://t.me/boost/bishuoori
2️⃣ روی گزینه Boost کلیک کنید.

🌱 تمام! شما از "کمپین مبارزه با بی‌شعوری" حمایت کردید ❤️

📢 چرا boost کنیم؟
✅ فعال شدن قابلیت استوری در کانال
✅ کمک به رشد و دیده شدن بیشتر

آنکس که چو ما نیست در این شهر کدامست؟ (۳)

پیر مرد از همسرش پرسید آیا این امکان وجود دارد که حاکم متوجه اشتباهاتش بشود و از مردم عذرخواهی کند؟
پیرزن گفت آیا شما خود وقتی در خلال یک گفتگو و بحث خانوادگی متوجه اشتباهتان می‌شوید، آنرا قبول می‌کنید و معذرت می‌خواهید و آیا در طول زندگی‌تان در بین همکاران و دوستان و افراد فامیل با چنین موردی بر خورد کرده‌اید.
پیرمرد مکثی کرد و سپس زیر لب گفت پس یعنی امکان ندارد!!

📕 در اسارت فرهنگ

ما مهربان نیستیم، ما مهرطلب هستیم.

ما جلوی آدم‌ها تعریفشان را می‌کنیم ولی پشت سرشان همه جور حرف می‌زنیم!

ما وقتی به کسی می‌رسیم, برای اینکه خودمان را خوب جلوه بدهیم، همه چیز را تحمل می‌کنیم اما حاضر نمی‌شویم درد و رنجِ ایستادن پای حق خودمان و آنچه را که درست است بپذیریم!

برای همین دروغ می‌گوییم، تعارف می‌کنیم، سازش می‌کنیم، پنهان می‌کنیم و غرق در فریب و تزویر و تظاهر و تعارف می‌شویم، تا به همه بگوییم خانم‌ها أقایان من خوبم!

🖋 فرهنگ هلاكويي

کمپین مبارزه با بی‌شعوری

یکی از سرسخت‌ترین اشکال حماقت، [داشتن] ایده منجمد است. همه ما گرفتارش می‌شویم. منظورم این است:
ما ایده‌ای درباره زندگی پیدا می‌کنیم؛ ایده‌ای که ممکن است از رسانه‌ها یا تجربیات شخصی نشأت گرفته باشد. این ایده‌ها به تدریج به نظری درباره موضوعی تبدیل می‌شوند. با گذر زمان، این نظر از واقعیت فاصله می‌گیرد. گاهی ما به این نظرات می‌چسبیم، زیرا پذیرفتن اشتباه بودنشان سبب اضطراب و آشفتگی عاطفی می‌شود. از روی غرور یا تنبلی، هرگز نمی‌خواهیم اعتراف کنیم که اشتباه کرده‌ایم. اگر به سخنان افراد ۶۰ یا ۷۰ ساله گوش دهید، تقریباً هر ایده‌ای که بیان می‌کنند، نوعی کلیشه سخت و منجمد شکل‌گرفته در دوره جوانی‌شان است.

کمپین مبارزه با بی‌شعوری