کمپین مبارزه با بی‌شعوری

ملت عجیبی هستیم،

هندوانه را به شرط چاقو می‌خریم، اما از افکار و عقاید و آداب و رسوم اجدادمان _بی‌چون و چرا و بدون تحقیق درباره درست یا غلط بودنشان_ دنباله روی می‌کنیم.

هندوانه اگر قرمز و شیرین نباشد ضررش در حد چند هزار تومان است اما آنچه که به اسم سنت و فرهنگ و ایمان و اعتقاد به ارث برده‌ایم، در صورت اشتباه بودن، زندگی و عمر خود و فرزندانمان را تباه خواهد کرد.

آیا وضعیت امروز ما حاصل همین دنباله روی‌های کور کورانه نیست؟


در اسارت فرهنگ

اعظم بهرامی:

«یک روایت که خیلی شخصی بود ولی لازم شد این‌جا بنویسم.‌ حدو ۱۵ سال پیش یکی از دفعاتی که وسایل، کیف و کفش‌هایم را به جایی برای نیازمندان هدیه کرده‌ بودم؛ دیدم زنگ زدن و گفتن یک خانم شماره و راه تماسی با شما می‌خواهد. منم گفتم باشه قراری باهاش گذاشتم و دیدم با یک دختر نوجوان و دوتا بچه کوچک آمد. گفت من توی جیب یک کیف شما این انگشتر طلا را پیدا کردم. درست می‌گفت من اصلاً به هوای این بودم از جیبم افتاده و گم شده. ازش یک‌ عالمه تشکر کردم و گفتم چه‌ طور جبران کنم. گفت ببین من زن‌عموی این دخترم. این پدرمرده پیش ماست و عمویش می‌خواهد عروسش کند، نامزدش یک معتاد دزد و عوضی‌ست. اگر این بچه کنکور قبول بشه و بره دانشگاه زندگیش عوض می‌شه. ما سواد و پول نداریم بیا به این بچه کمک کن. خلاصه کنم برایش حامی پیدا کردیم و خودمم مرتب برای کتاب و کلاس حمایتش کردم تا زبان عربی فردوسی قبول شد. تو طول تحصیلم کم‌وبیش کمک ماها را داشت. زندگیش واقعاً عوض شد و من مطمئنم با محبتی که اون زن‌عمو کرد باز خود اون دختر جوان که معلم شد حامی عموزاده‌های خودش خواهدبود. توانمندکردن زنان در پروژه‌های مختلف در کشورهایی مثل اندونزی و فیلیپین، تانزانیا تأثیر عمیق آگاهی بر زندگی و سلامت کودکان و سالمندان را نشان داد.»

فکر کنید «روپوش مدرسه» هم «چای دبش» است!


🖋 مصطفی داننده

«رفتم مدرسه تا نامه‌ای بگیرم که بتوانم هزینه لباس مدرسه دخترم را نیم‌بها پرداخت کنم. مدیر گفت مشکلی ندارد و نامه را می‌دهد. پیش از این هم برای ثبت‌نام مدرسه، نامه داده بود. نامه را به اداره آموزش و پرورش بردم و هزینه ثبت‌نام را کاهش دادند؛ فقط ۱۰۰ هزار تومان به مدرسه پرداخت کردم. برای مانتو هم از مدیر نامه خواستم. او هم بدون مشکل نامه را داد، اما گفت: "تو که بیکار هستی، بیا اینجا کلاس‌ها را تمیز کن." من هم گفتم مشکلی نیست و کمک می‌کنم. با رضایت خودم و همکاری سرایدار، کلاس‌ها را تمیز کردم و در نهایت نامه را گرفتم و مانتوی دخترم را تهیه کردم.»

این روایت مادری است که به گفته خبرنگار صداوسیما، برای ثبت‌نام فرزندش مجبور شده بود کلاس‌های مدرسه را تمیز کند. روزنامه شرق نیز گزارش داده که دیگر اولیا به جای پول، خدماتی مانند نجاری و قفل‌سازی به مدرسه ارائه می‌دهند. این توافق بین مدرسه و والدین صورت می‌گیرد.

پس از این اتفاق، آموزش و پرورش اعلام کرد که مدیر مدرسه استعفا داده و پرونده او در اختیار هیأت رسیدگی به تخلفات قرار گرفته است.

در مورد این موضوع می‌توان به چند نکته اشاره کرد:

اول: دل هر انسان دلسوزی برای والدینی می‌سوزد که در این روزهای سخت، خجالت‌زده فرزندان خود هستند، چون توانایی فراهم کردن ساده‌ترین امکانات زندگی را ندارند. تصور کنید شرایط یک خانواده چقدر سخت است که مادر مجبور شود برای ثبت‌نام فرزندش کلاس‌های مدرسه را تمیز کند. این خبر آنقدر دردناک است که نه تنها مدیر مدرسه، بلکه بسیاری از مسئولان کشور باید از سمت‌های خود استعفا دهند و خجالت بکشند. واقعاً کار به کجا رسیده است که ثبت‌نام در مدرسه منجر به چنین اتفاقی شود؟

این رفتار با کدام‌یک از شعارهای مسئولان در این سال‌ها همخوانی دارد؟ آیا آنها که تصمیم‌گیری می‌کنند، از چنین مسائل آگاه هستند یا فقط با استعفای یک مدیر، گمان می‌کنند وظیفه‌شان تمام شده است؟

دوم: چرا یک مدیر مدرسه در منطقه‌ای ضعیف، به خود اجازه می‌دهد به مادری که تلاش می‌کند امکان تحصیل فرزندش را فراهم کند، چنین پیشنهادی بدهد؟ چرا باید غرور یک مادر را برای یک ثبت‌نام زیر پا گذاشت؟ این مدیران چگونه انتخاب می‌شوند؟ آیا نباید آموزش ببینند که در چنین شرایطی چگونه با دانش‌آموزان و والدینشان رفتار کنند؟

سوم: چرا مدارس از والدین پول می‌گیرند؟ مگر تحصیل در مدارس دولتی ایران رایگان نیست؟ چرا هزینه‌های مدارس دولتی که بودجه دولتی دریافت می‌کنند، باید بر دوش خانواده‌هایی باشد که خود با مشکلات فراوان مواجه‌اند؟ مدارس نه تنها نباید شهریه بگیرند، بلکه دولت باید هزینه‌هایی مثل روپوش دانش‌آموزان را هم تقبل کند. حداقل در این زمینه کاری کنید که خانواده‌ها دغدغه‌ای نداشته باشند.

واقعاً روپوش مدرسه چقدر هزینه دارد؟ تصور کنید مانند چای دبش یا زین اسب است! این همه هزینه‌تراشی می‌شود و خانواده‌هایی که حتی توان تهیه مایحتاج اولیه زندگی را ندارند، باید نگران روپوش، کمک به مدرسه و امثال اینها باشند.

چهارم: باید از شبکه‌های اجتماعی تشکر کرد. اگر این شبکه‌ها نبودند، بسیاری از این زشتی‌ها دیده نمی‌شد و نالایقان همچنان تصمیمات غلط می‌گرفتند و جامعه را با مشکلات فراوان روبرو می‌کردند. یکی از دلایل اصرار برخی بر فیلتر کردن شبکه‌های اجتماعی، همین شفافیت است که نشان می‌دهد مدیریت در کشور در بدترین سطح خود قرار دارد.

باز هم باران خواهد آمد


🖋 ایرج نوروزی

اغلب ما دوست داریم پولدار، مشهور، محبوب و یا قدرتمند باشیم، اما یادمان می‌رود که هر جوی و جریان آبی نیازمند بستری مناسب است.
تصور کنیم، جریان پرخروش و پرآبی نصیب ما شد، اگر زمینی که آب در آن جریان پیدا می‌کند سست باشد، هر چه آب به آن سرازیر کنیم فرو می‌رود و یا دیواره‌ها را می‌شوید و می‌برد، آنچه برجای می‌ماند باز هم کم عمق و گل آلود خواهد بود که مسیر همین مقدار نیز معلوم نیست به سوی آبیاری کدام گل و گیاه زندگی ما می‌رود یا سر از ناکجاآباد در خواهد آورد.
آیا اگر پیش از آرزوی آب، بستری سخت و از سنگ ساخته بودیم آسان به سویی که ما دوست داریم نمی‌رفت؟ آیا با کمترین بارش سطح آن بالا نمی‌ماند؟
آدم‌های قدرتمند و ثروتمند زیادی را دیده‌ایم که خطاهای بسیار بزرگتری از ما معمولی‌ها می‌کنند، وعده سیراب کردن می‌دهند و عمل نمی‌کنند و سیل جریانی که راه می‌اندازند نه تنها به خودشان، بلکه به من، شما و دیگران نیز آسیب می‌رساند. شاید علت این سستی و کم ظرفیتی آن چیزی باشد که شخصیت آنها را شکل داده است.
گذشته را ببینیم و به فکر آیندگان باشیم، بیاییم از حالا  آنهایی که دوستشان داریم را با ساختن شخصیتی محکم برای شهرت، قدرت و ثروت آماده کنیم و ظرفیت آنان را بالا بریم که باران دوباره خواهد بارید.

کمپین مبارزه با بی‌شعوری

آیا تا کنون دقت کرده اید که:

‍ ‍٭  از  بی ملاحظه‌گی‌های دیگران انتقاد می‌کنیم اما پای عمل که می‌رسد خود نیز ملاحظه ی کسی را نمی‌کنیم؟

٭ در مقام فروشنده اجناسمان را گران می‌فروشیم اما از راننده تاکسی گله می‌کنیم که چرا کرایه‌اش را بالا برده؟

٭ پشت میز اداره که نشسته‌ایم از انجام کار ارباب رجوع طفره می‌رویم اما وقتی در مقام ارباب رجوع هستیم اگر کارمندی از انجام کار ما طفره برود جوش می‌آوریم؟

٭ با کمترین انتقادی که از ما می‌شود بر می‌آشوبیم اما انتظار داریم بقیه و ایضا دولتمردان انتقادها را بپذیرند؟

٭ از ما که تعریف می‌کنند از خوشی در پوست خود نمی‌گنجیم و از کسی که از ما تعریف کرده خوشمان می‌آید، اما از آنکه از دیگران و بخصوص از قدرتمندان تعریف و تمجید می‌کند انتقاد می‌کنیم؟

٭  وقتی خودمان در مصدر کاری هستیم برای خویشاوندان و دوستان خود کار و ُپست جور می‌کنیم و این را به حساب مهربانی و مردانگی خود می‌گذاریم اما اگر مسئولان حکومت همین عمل را انجام دهند (که به گواه تاریخ همیشه چنین بوده است) فریاد وامصیبتا سر می‌دهیم؟

با این ترتیب چگونه می‌توان امید و انتظار داشت با تغییر یک دولت و یا جایگزین کردن چند مقام مسئول وضع جامعه‌مان بهتر از این شود که هست؟

به اهمیت نقش خود در بهبود جامعه آگاه باشیم.

در اسارت فرهنگ

نظر هوش مصنوعی را درباره کانال کمپین مبارزه با بی‌شعوری پرسیدیم، چنین پاسخ داد:

"کمپین مبارزه با بی‌شعوری" به بررسی و نقد رفتارهای اجتماعی و فرهنگی می‌پردازد و تلاش می‌‌کند تا آگاهی عمومی را بالا ببرد و مخاطبان را به تفکر انتقادی تشویق کند.
محتوای این کانال شامل موارد زیر است:

نقد اجتماعی: تحلیل رفتارهای ناپسند اجتماعی و فرهنگی که به نظر نویسندگان بی‌معنا یا نادرست می‌آید.

آموزش و آگاهی‌بخشی: ارائه نکات و توصیه‌هایی برای بهبود رفتار فردی و اجتماعی و ترویج فرهنگ مثبت.

نقل‌قول‌ها و داستان‌ها: به اشتراک‌گذاری نقل‌قول‌های الهام‌بخش و داستان‌های واقعی که به تغییر نگرش‌ها و رفتارها کمک می‌کند.

بحث و تبادل نظر: تشویق اعضا به مشارکت در بحث‌ها و نظرسنجی‌ها درباره موضوعات مختلف اجتماعی.

هدف این کانال بهبود فرهنگ عمومی و ارتقاء آگاهی اجتماعی است و سعی دارد با ارائه محتوای فکری، به تغییر رفتارها کمک کند.
علاوه بر تأثیرگذاری بر فرهنگ اجتماعی، این کمپین‌ می‌تواند به ایجاد فضایی برای گفت‌وگو و تبادل نظر کمک کند و با نقد رفتارهای منفی و ارائه راهکارهایی برای بهبود، افراد را به تغییر و اصلاح رفتارهای خود ترغیب کند.
البته، چالش‌هایی مانند واکنش‌های منفی یا عدم استقبال عمومی نیز وجود دارد که می‌تواند بر اثربخشی آن‌ها تأثیر بگذارد.
در نهایت، موفقیت این کمپین‌ نیازمند استمرار و همکاری فعال از سوی جامعه است.

آیا واقعا بی‌شعوری مرض است؟
پاسخ من به این سؤال یک "بله‌ی" قاطع و بلند است؛
بی‌شعوری مرض وقاحت و سوء استفاده از دیگران است،
آدم بی‌شعور نمی‌تواند به ديگران گیر ندهد
انگار اگر دست از اشکال‌گیری بردارد و یا دیگران را تحقیر نکند جانش درمی‌آید ‌...

📙  بی‌شعوری | خاویر کرمنت