کمپین مبارزه با بی‌شعوری

اگر دارای ده ها مدرک دانشگاهی از بهترین دانشگاههای دنیا باشیم،

اگر در بهترین نقطه شهر و در بزرگترین و شیک ترین منازل زندگی کنیم،

اگر در گران‌ترین اتوموبیل‌ها سوار شویم و از پیشرفته‌ترین تولیدات تکنولوژی استفاده کنیم و در شهرت و ثروت و محبوبیت غرق شویم،

متجدد شده ایم.

اما:

اگر عقیده مخالف را شنیدیم و خشمگین نشدیم،

اگر عقیده خود را به دیگران تحمیل نکردیم،

اگر در کوچه و خیابان زباله نریختیم،

اگر در کار یکدیگر دخالت نکردیم، 

اگر دیگران را به خاطر جنسیت، ملیت، باور و مذهب، نوع پوشش، لهجه، و طبقه اجتماعیشان کوچک نشمردیم،

اگر به حرف‌های مخاطبمان تا به انتها گوش سپردیم و در میان صحبت‌هایش نپریدیم،

اگر منافع جمع را بر منافع خویش ترجیح دادیم،

اگر اشتباهاتمان را پذیرفتیم و بابت آنها عذرخواهی کردیم و

اگر ........

متمدن شده‌ایم.

متمدن شدن، پیش نیاز بدست آوردن دموکراسی است. بنابراین اگر بخواهیم در آینده جامعه‌ای آباد، آزاد و دموکراتیک داشته باشیم شایسته است از هم اکنون رفتارهای ضد دموکراتیک خود را تعدیل کرده و یا تغییر دهیم و بدانیم که تا ما در این کار بس عظیم شرکت فعالانه نداشته باشیم ، بدست آوردن دموکراسی در حد یک آرزو خواهد ماند.

کتاب صوتی در اسارت فرهنگ

صرف نظر از درست یا نادرست بودن اخباری که روزانه می‌شنویم و می‌خوانیم، چنین برداشت می‌شود که خودکشی میان نوجوانان و جوانان رو به افزایش است.

پیشنهاد:
  در خانواده کودکان و نوجوانان را از اخبار بد اقتصادی، اجتماعی و سیاسی دور نگه داریم، نه این که چشم و گوش بسته باشند، در روش رساندن این اخبار به آنان ظرافت بیشتری داشته باشیم، درباره شرایط خانواده یا آنچه که بر سر آشنایان آمده است نیز.

ما با حساسیت روح و روان افراد در حال گذر از دوران بلوغ و پس از آن بیگانه نیستیم و در چنین شرایطی کمابیش بوده‌ایم.
بسیار پیش می‌آید که می‌دانیم فرزندان ما نیز باید متوجه برخی چیزها باشند تا از خطر دور بمانند، یا زمانی می‌رسد که باید به شناخت کافی درباره هر آنچه که ذهن ما را درگیر می‌کند دست پیدا کنند.
آیا نمی‌توانیم روشی بسته به شرایط و روابط در خانواده و مدرسه پیدا کنیم که انتقال این اطلاعات و هشدارها همراه با ضربه کمتری به آنان باشد تا کمتر دچار یأس و ناامیدی نسبت به آینده شوند؟
آیا نباید افزایش محسوس خودکشی و حتی بزه کاری میان جوانان و نوجوانان را همچون هشداری مهم و فوری در نظر بگیریم؟

🖊 ایرج نوروزی

کمپین مبارزه با بی‌شعوری

ترس یا احترام؟؟


در تمامى دنیا انسان‌ها هم از نقطه ‏نظر فیزیكى و هم از لحاظ بهره هوشى و استعدادها با یكدیگر متفاوتند. این تفاوت‏ها حتى در عادلانه‏ ترین سیستم‏ها به تفاوت بین آنها از نقطه ‏نظر موقعیت اقتصادى و اجتماعى مى‏‌انجامد و چاره‏‌اى جز قبول آنها نیست. این تفاوت‌ها در جوامع مدرن به دلیل اینکه قانون از تمامی افراد حمایت می‌کند مسئله چندانی بوجود نمی‌آورد. بدین معنی که کسانی که در موقعیت بهتر و بالاتری هستند نمی‌توانند در زندگی زیردستان خود دخالت و یا تاثیری داشته باشند اما در جوامعی که ظلم و دیکتاتوری و بی‌عدالتی حاکم است و قانونی از افراد حمایت نمی‌کند افراد قوی‌تر می‌توانند بر کسانی که از آنها ضعیف‌ترند اعمال قدرت نمایند، بعنوان مثال رئیس می‌تواند كارمندش را اخراج كند، پزشك می‌تواند در معالجه بیمار، سهل‏ انگارى نموده و او را با خطر جانى مواجه کند، كارمند می‌تواند كار ارباب رجوع را راه نیاندازد، حتى نانوا، قصاب و بقال می‌توانند نان، گوشت و برنج را به مشترى نفروخته یا جنس بنجل به او قالب كنند و مرجعى براى دادرسى وجود ندارد، در چنین شرایطی مردم مجبور مى‏‌شوند محافظت از خود را برعهده بگیرند و این کار را با جلب رضایتِ قدرتمندتر از خود یا سلطه گر و از طریق تعریف و تمجیدهای مبالغه آمیز، بله قربان گوئی‌ها‌ی مداوم، اظهار بندگی و بردگی، سکوت کردن در برابر حق کشی‌ها و دادن هدیه و رشوه انجام دهند. مقصود از سلطه‌گر كسى است كه در هر موقعیتى كه باشد، تمایل به اِعمال نظر و زورگویى به دیگران، یعنى سوءاستفاده از قدرت خویش را داشته باشد. این افراد حتى بین اعضاى یك خانواده یا یك فامیل یا بین دوستان بدون رابطه فرادستى و فرودستى فقط به دلیل داشتن شخصیتى عصبى، مهاجم و پرخاشگر مشاهده مى‏شوند.

در اینجا به ذکر چند نکته‌ی بسیار مهم می‌پردازم:

نکته اول اینکه در چنین شرایطی هر کس در عین اینکه برای زیردست خود سلطه‌گر است در مقابل قدرتمندتر از خود سلطه‌پذیر است و همین باعث می‌شود که این ویژگی‌ها به تمامی جامعه تسری یابد.

نکته‌ی دوم اینکه چون واژه‌ی "ترس" از مافوق موجودى "هولناك" و از مادون موجودى "ترسو و ضعیف‏ النفس" در ذهن مجسم مى‏‌كند، تمامی اعمالى كه براى جلب رضایت سلطه‌گر انجام می‌شود را "احترام" نام دادیم و باین ترتیب از مافوق یک فرد "محترم" و از مادون یک شخص "مودب" ساختیم و بدین ترتیب احساسِ نامطلوبِ ترسو و ترسناک بودن را در خود از بین بردیم.

نکته سوم اینکه "احترام" تلقى شدن این اعمال باعث ابزاری شدن آنها شده، به این معنی كه همگان حتی بدون وجود رابطه‌ی سلطه‌گری یا سلطه‌پذیری از یكدیگر توقع انجام آنها را دارند. 

نکته چهارم اینکه وقتی این اعمال (خوشزبانی و چاپلوسی و ......) احترام نام گرفت طبیعتا عدم انجام آنها، یا انتقاد، مخالفت با عقیده و هر نازک‌تر از گلی "توهین" تلقی می‌شود و کسی توهین را بر نمی‌تابد و همین امر باعث عدم توانایی در برقراری یک مکالمه‌ی سالم و بدون تنش در تمامی سطوح جامعه حتی در سطح خانواده و بین زوجین است.

بر گرفته از کتاب در اسارت فرهنگ

📭 بزرگی و بزرگتر بودن فقط به سن و سال، توقع احترام، توقع حرف رو حرف نیاوردن و چَشم گویی بی‌قید و شرط کوچکترها و فرزندان نیست.

بزرگی یعنی حواست به دیگران و مخصوصا کوچک‌ترها باشه،
یعنی به جای رفتار مغرورانه و متوقعانه، تلفن را برداری و به کوچکتری که جوان هست و مشغول درکِ بی‌ثباتیِ دنیا و زمان و در تنش با روزگار سخت، زنگی بزنی و جویای حالش بشی و اگر توی حرفاش ناامیدی و خستگی بود، بهش امید بدی و مشوقش باشی.

به این بودن، باید روشنایی بخشید.

پدربزرگم این رفتار بزرگانه را داشت که روز معلم، عید نوروز، روز زن و ... خودش تلفن را برمی‌داشت، به تک تک ما زنگ می‌زد و تبریک می‌گفت. الان پدربزرگ سه روزه که بین ما نیست و این رفتارهاش رو بین بقیه کمتر می‌بینم. خودم سعی می‌کنم که وارثش باشم برای این خُلق نیک.

لطفا
به جای یدک کشیدنِ اسمِ بزرگتری/ بزرگ زاده / خان زاده/ بزرگ خاندانی/ بزرگ فامیل و...  بزرگی کنیم و بزرگتر باشیم.

روی سن و سال خودمون حساب نکنیم که اصلا ملاک خوبی برای سنجش رفتار ما نخواهد بود؛

زودتر از جوان‌ترها به آن‌ها سلام کنیم، چه حضوری، چه تلفنی.
جویای احوال اون‌ها باشیم که سخت درگیر و پرمشغله هستند.
امید بدیم. روشنایی ببخشیم و چراغ راه باشیم.

ما حتما باید واژه احترام را بازتعریف کنیم.

کمپین مبارزه با بی‌شعوری

📭 چگونه کمی باشعورتر باشیم؛

روی سخنم با دوستانی است که خودشان شاغل هستند و خانم شان خانه دار است و از فرزندان مراقبت می‌کند؛

* وقتی که به خانه می‌رسیم
به جای اینکه بگوییم چرا اینقدر همه جا به هم ریخته است،
بگوییم عزیزم، کار نکرده‌ای داری، کمکت کنم. 

* به جای اینکه بگوییم چرا خونه آشغال دونیه

در هفته حداقل یک روز رو به نظافت خونه اختصاص بدیم و از بچه‌ها مراقبت کنیم تا خانم کمی استراحت یا تفریح کنه‌.

* خانم خونه هم در درآمد ما شریک است. حق نداریم روی سرشان منت بگذاریم. به جای اینکه حس سربار بودن به او بدهیم، از او تشکر کنیم که باعث رفاه و شادی خانواده میشه و به خاطر ما و فرزندان در منزل مانده تا همیشه در آسایش باشیم. او نیز در درآمد ما شریک است و باید برای او نیز سهم برابری قائل باشیم.

* درست است که ما از کار برگشته‌ایم و خسته‌ایم ولی حتما نگهداری فرزندان، کار به مراتب سخت‌تری است. منتظر پذیرایی کامل نباشیم و کمک کنیم.

* به جای ترک منزل به خاطر سر و صدای بچه و شانه خالی کردن از بار مسئولیت پدرانه، یاری گر باشیم.

* گوش شنوا داشته باشیم. صحبت و همدلی خیلی از ناراحتی‌ها و خستگی‌ها رو رفع می‌کنه.

کمپین مبارزه با بی‌شعوری

دارندگی است و برازندگی!

به جرات می‌توان گفت که تمامی ویژگی‌های فرهنگی ما چه خوب و چه بد آن، به این دلیل که در شرایط ترس و فقر و بی‌عدالتی در ما بوجود آمده‌اند، بسیار متفاوت از و یا در تضاد با ویژگی‌های مردمانی است که  در امنیت سیاسی، اقتصادی و نیز عدالت اجتماعی پرورش یافته‌اند و بسیار واضح است که تا این ویژگی‌های ما تعدیل نشوند یا تغییر نکنند نخواهیم توانست به امنیت و عدالتی که جوامع مدرن دارند دست یابیم.

یکی از این ویژگی‌ها رابطه مستقیم بین آبرو و ثروت و یا آبرومندی و ثروتمندی در میان ما است. واژه ی "آبرومندانه" به هر مراسمی، از جشن تولد، نامزدی، ازدواج گرفته تا تدفین، سوم، هفتم، چهلم و... اطلاق می‌شود که پول فراوانی در آنجا خرج شده و بریز و بپاش در حد اعلی در آنها صورت گرفته باشد. اصطلاح "دارندگی است و برازندگی" از همین جا در میان ما رواج یافته است. روشن گذاشتن چراغ‌های اضافی در منازل، کولرها در تابستان و شوفاژها در زمستان، حتی وقتی که کسی در منزل نیست، باز گذاشتن شیر آب هنگام ظرفشویی یا هنگام آب دادن به باغچه‌ها یا شستن اتومبیل از همین باور غلط ناشی می‌شود بدون توجه به اینکه اسراف کردن باعث کمبود آنها در سایر نقاط محروم کشور و نهایتا به بی برقی و بی آبی کل جامعه منجر می‌گردد.

ناگفته نگذارم که من خود موقعی متوجه این مطلب شدم که به غرب آمدم و مشاهده کردم که چگونه حتی خانواده‌های بسیار مرفه مراقب مصرف آب و برق خود هستند. به خاطر دارم وقتی یکی از آنها تعجب مرا از این مسئله دید، تعجب کرد و گفت برق و آب و گاز سرمایه همگانی است و به تمامی ملت تعلق دارد، اسراف در آنها بی‌حرمتی به حقوق دیگران است. به همین سادگی!

بیاییم از همین امروز از هدر دادن آب چه موقع شستن ظروف، چه هنگام دوش گرفتن یا آبیاری باغچه‌ها و شستن ماشین و .... و از اسراف در مصرف برق با خاموش کردن چراغ‌های اضافی، بستن کولر و شوفاژ وقتی که به آنها احتیاجی نداریم جلوگیری کنیم و علاقه خویش را به کشور و هموطنانمان نشان دهیم که گفته‌اند؛
دو صد گفته چون نیم کردار نیست. 

در اسارت فرهنگ 

https://t.me/Essarat/1991

🌹🌹🌹