Forward from: بیداری شیعه
✅پاسخ آیت الله سید محمد شیرازی به شبهه وجود سب در قرآن:
۱) کتاب من فقه الزهراء(ع)» – چاپ اول: موسسه رسول اعظم، بیروت،۱۴۱۸ ق – جلد دوم – ص ۲۹۵:
کسی نگوید: «پس چرا ما تعبیرات لعن، دشنام و مانند آن را در قرآن کریم می‌بینیم، مانند فرمایش خدوند سبحان: «إِنَّکُمْ وَ ما تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللّهِ حَصَبُ جَهَنَّمَ» و مانند سب و دشنام اشخاص در قرآن: «عُتُلٍّ بَعْدَ ذلِکَ زَنِیمٍ» و فرمایش خدواند متعال:«أُولئِکَ یلْعَنُهُمُ اللّهُ وَ یلْعَنُهُمُ اللّاعِنُونَ» و فرمایش خداوند سبحان:«أُولئِکَ لَهُمُ اللَّعْنَهُ وَ لَهُمْ سُوءُ الدّارِ» و فرمایش خداوند عزوجل: «وَ إِنَّ عَلَیکَ اللَّعْنَهَ إِلى یوْمِ الدِّینِ» و فرمایش خداوند بلندمرتبه:«وَ لَهُمُ اللَّعْنَهُ وَ لَهُمْ سُوءُ الدّار»
[کسی اینها را مطرح نکند؛] زیرا در پاسخ گفته می‌شود: هنگامی‌که نقص و ایرادی واقعی در چیزی وجود داشته باشد و صلاح بر آن است که طرف مقابل و یا اهل و قوم او و یا دیگران [با بیان این نقص‌ها و ایرادات] هدایت شوند، بیان این نقص‌ها لازم بوده و دشنام‌گویی نیست؛ بلکه داخل در ارشاد جاهل و تنبیه غافل و ارائۀ طریق برای گمراهان می‌باشد. پس منع دشنام‌گویی و جواز این‌گونه سخن‌گفتن، دارای دو مورد و موضوع متفاوت هستند که این تفاوت پیش از آنکه حکمی شرعی باشد، مطلبی عقلانی است.
بر این مطلب باید افزود که کلمات لعن و مانند آن که در قرآن کریم بسیار وجود دارند، هیچ‌گاه به اسمای مشخص مذکور نسبت داده نشده‌اند؛ بلکه همواره خطاب به صاحبان صفات رذیله و اُمَمِ [منحرفِ] گذشته بوده‌اند. پس محوریت این لعن‌ها بر صفات، افکار، عقاید و انواع سلوک و عمل می‌باشد، نه بر محور افراد مشخص. اما تعبیرهایی که نسبت به اسمای مُعینی بیان شده است، مانند: «تَبَّتْ یَدا أَبِی لَهَبٍ» پس این تعبیرها از باب تزاحم ملاک‌ها و مقدم‌داشتن اهم می‌باشد؛ چنانچه بر کسی پوشیده نیست.
۲) کتاب السبیل إلى إنهاض المسلمین- چاپ هفتم:موسسه فکر الاسلامی، بیروت، ۱۴۱۴ق- ص۱۵۳
«واجب است که شعار ما در هرحرکتی سلام باشد، سلامی که در گفتار، رفتار، نوشتار ما جاری است و سلام در هر جایگاه و نسبت به هر کدام از مردم…
پس ضروری است که صلح و سلام را نسبت به جنبش ها و حرکت‌هایی که در جهان اسلام درحال فعالیت هستند حفظ کنیم، زیرا اولاً «سلام» موجب توجه و التفات مردم می‌شود، و ثانیا موجب خویشتن‌داری دشمنان می‌گردد، و از همین رو امیرالمؤمنین(ع) به اصحابشان فرمودند:«إنی أکره لکم أن تکونوا سبابین؛ ناپسند می‌دانم که شما دشنام‌دهنده باشید» و قبل از این سخن قرآن حکیم فرموده بود: «وَلَا تَسُبّواْ الّذِینَ یَدْعُونَ مِن دُونِ اللّهِ فَیَسُبّواْ اللّهَ عَدْواً بِغَیْرِ عِلْمٍ؛ [شما مؤمنان] به [معبود] آنان‌که جز خدا را می‌خوانند، دشنام ندهید تا مبادا آنها از روی دشمنی، به‌نادانی خدا را دشنام گویند.»
پس دشنام گویی و تجاوز از حق، موجب تنفر دوستان و قدرت دشمنان می‌شود، و چنین معنایی مطلوب نیست، لذا دشنام فایده و حاصلی ندارد و انسان در مواجهه با دشمنان باید این نکته را رعایت کند که با نیکوترین روش پاسخگوی آنها باشد، چنانچه قرآن کریم دراین‌باره می‌فرماید: «ادْفَعْ بِالّتِی هِیَ أَحْسَنُ فَإِذَا الّذِی بَیْنَکَ وَبَیْنَهُ عَدَاوَهٌ کَأَنّهُ وَلِیّ حَمِیمٌ وَمَا یُلَقّاهَا إِلّا الّذِینَ صَبَرُواْ وَمَا یُلَقّاهَآ إِلّا ذُو حَظّ عَظِیمٍ: [بدى دیگران را] به شیوهاى که نیکوتر است دور کن که [اگر چنین کنى] آنگاه آن که میان تو و او دشمنى است همچون دوستى نزدیک و مهربان گردد. و این [خصلت] را جز کسانى که شکیبا بوده‌اند نمىیابند، و آن را جز صاحب بهرهاى بزرگ، نخواهد یافت.»
پس بر جنبش‌های اسلامی که در حال فعالیت هستند واجب است که سلام را در فکر و گفتار و نوشتار و در برخوردهایشان گسترش دهند، و حتی هنگامی که راهپمایی یا اعتصاب و مانند آنها را به پا می‌کنند، واجب است که این کارها با آرامش وخوش‌اخلاقی همراه باشد، زیرا مهم آن است که ما به هدفمان برسیم نه این‌که کینه، خشم و بغض و مانند اینها را تخلیه کنیم! 👈👈👈https://t.me/joinchat/AAAAAD1WDlhlbRrcbreBzA
۱) کتاب من فقه الزهراء(ع)» – چاپ اول: موسسه رسول اعظم، بیروت،۱۴۱۸ ق – جلد دوم – ص ۲۹۵:
کسی نگوید: «پس چرا ما تعبیرات لعن، دشنام و مانند آن را در قرآن کریم می‌بینیم، مانند فرمایش خدوند سبحان: «إِنَّکُمْ وَ ما تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللّهِ حَصَبُ جَهَنَّمَ» و مانند سب و دشنام اشخاص در قرآن: «عُتُلٍّ بَعْدَ ذلِکَ زَنِیمٍ» و فرمایش خدواند متعال:«أُولئِکَ یلْعَنُهُمُ اللّهُ وَ یلْعَنُهُمُ اللّاعِنُونَ» و فرمایش خداوند سبحان:«أُولئِکَ لَهُمُ اللَّعْنَهُ وَ لَهُمْ سُوءُ الدّارِ» و فرمایش خداوند عزوجل: «وَ إِنَّ عَلَیکَ اللَّعْنَهَ إِلى یوْمِ الدِّینِ» و فرمایش خداوند بلندمرتبه:«وَ لَهُمُ اللَّعْنَهُ وَ لَهُمْ سُوءُ الدّار»
[کسی اینها را مطرح نکند؛] زیرا در پاسخ گفته می‌شود: هنگامی‌که نقص و ایرادی واقعی در چیزی وجود داشته باشد و صلاح بر آن است که طرف مقابل و یا اهل و قوم او و یا دیگران [با بیان این نقص‌ها و ایرادات] هدایت شوند، بیان این نقص‌ها لازم بوده و دشنام‌گویی نیست؛ بلکه داخل در ارشاد جاهل و تنبیه غافل و ارائۀ طریق برای گمراهان می‌باشد. پس منع دشنام‌گویی و جواز این‌گونه سخن‌گفتن، دارای دو مورد و موضوع متفاوت هستند که این تفاوت پیش از آنکه حکمی شرعی باشد، مطلبی عقلانی است.
بر این مطلب باید افزود که کلمات لعن و مانند آن که در قرآن کریم بسیار وجود دارند، هیچ‌گاه به اسمای مشخص مذکور نسبت داده نشده‌اند؛ بلکه همواره خطاب به صاحبان صفات رذیله و اُمَمِ [منحرفِ] گذشته بوده‌اند. پس محوریت این لعن‌ها بر صفات، افکار، عقاید و انواع سلوک و عمل می‌باشد، نه بر محور افراد مشخص. اما تعبیرهایی که نسبت به اسمای مُعینی بیان شده است، مانند: «تَبَّتْ یَدا أَبِی لَهَبٍ» پس این تعبیرها از باب تزاحم ملاک‌ها و مقدم‌داشتن اهم می‌باشد؛ چنانچه بر کسی پوشیده نیست.
۲) کتاب السبیل إلى إنهاض المسلمین- چاپ هفتم:موسسه فکر الاسلامی، بیروت، ۱۴۱۴ق- ص۱۵۳
«واجب است که شعار ما در هرحرکتی سلام باشد، سلامی که در گفتار، رفتار، نوشتار ما جاری است و سلام در هر جایگاه و نسبت به هر کدام از مردم…
پس ضروری است که صلح و سلام را نسبت به جنبش ها و حرکت‌هایی که در جهان اسلام درحال فعالیت هستند حفظ کنیم، زیرا اولاً «سلام» موجب توجه و التفات مردم می‌شود، و ثانیا موجب خویشتن‌داری دشمنان می‌گردد، و از همین رو امیرالمؤمنین(ع) به اصحابشان فرمودند:«إنی أکره لکم أن تکونوا سبابین؛ ناپسند می‌دانم که شما دشنام‌دهنده باشید» و قبل از این سخن قرآن حکیم فرموده بود: «وَلَا تَسُبّواْ الّذِینَ یَدْعُونَ مِن دُونِ اللّهِ فَیَسُبّواْ اللّهَ عَدْواً بِغَیْرِ عِلْمٍ؛ [شما مؤمنان] به [معبود] آنان‌که جز خدا را می‌خوانند، دشنام ندهید تا مبادا آنها از روی دشمنی، به‌نادانی خدا را دشنام گویند.»
پس دشنام گویی و تجاوز از حق، موجب تنفر دوستان و قدرت دشمنان می‌شود، و چنین معنایی مطلوب نیست، لذا دشنام فایده و حاصلی ندارد و انسان در مواجهه با دشمنان باید این نکته را رعایت کند که با نیکوترین روش پاسخگوی آنها باشد، چنانچه قرآن کریم دراین‌باره می‌فرماید: «ادْفَعْ بِالّتِی هِیَ أَحْسَنُ فَإِذَا الّذِی بَیْنَکَ وَبَیْنَهُ عَدَاوَهٌ کَأَنّهُ وَلِیّ حَمِیمٌ وَمَا یُلَقّاهَا إِلّا الّذِینَ صَبَرُواْ وَمَا یُلَقّاهَآ إِلّا ذُو حَظّ عَظِیمٍ: [بدى دیگران را] به شیوهاى که نیکوتر است دور کن که [اگر چنین کنى] آنگاه آن که میان تو و او دشمنى است همچون دوستى نزدیک و مهربان گردد. و این [خصلت] را جز کسانى که شکیبا بوده‌اند نمىیابند، و آن را جز صاحب بهرهاى بزرگ، نخواهد یافت.»
پس بر جنبش‌های اسلامی که در حال فعالیت هستند واجب است که سلام را در فکر و گفتار و نوشتار و در برخوردهایشان گسترش دهند، و حتی هنگامی که راهپمایی یا اعتصاب و مانند آنها را به پا می‌کنند، واجب است که این کارها با آرامش وخوش‌اخلاقی همراه باشد، زیرا مهم آن است که ما به هدفمان برسیم نه این‌که کینه، خشم و بغض و مانند اینها را تخلیه کنیم! 👈👈👈https://t.me/joinchat/AAAAAD1WDlhlbRrcbreBzA