جمهوری اسلامی و پاسدارانش، مدام بر طبل جنگ و تهدید می‌کوبند و کشور را در بحران قرار می‌دهند در حالی که برای حل ابتدایی‌ترین مشکلات کشور عاجزند.
مدام رجزخوانی می‌کنند، ولی سردارانشان و وابستگانشان مرتب کشته می‌شوند. از حمله حرف می‌زنند در حالی که ابزار حمله را ندارد. مردم را در معرض خطر قرار می‌دهند در حالیکه پناهگاه و پدافند ندارند...
علیرضا جعفری، شاعر منتقد، این بار در این خصوص شعری سروده است:


بید جهالت زده اندیشه را
چون تبر آزرده دل ریشه را

باش، مکن پشت به فردای خویش
سنگ نزن این دل چون شیشه را

ای که به آزار کمر بسته ای!
پای خودت می زنی این تیشه را

تا دل یاران همگی سنگ شد
در وطنِ مهر و وفا جنگ شد 

دل به شکار دل دنیا مبند 
نیست به دست تو کمان و کمند

آنکه در این شهر کند ظلم کیست؟
نیست بجز جهل تو ای دوست! نیست!

حیله و نیرنگ شده کار تو
ظلم شده عادت و رفتار تو

گر به کفت تیغ سنان داده کس
غره مشو بی پدر بلهوس

علی رضا جعفری(آزادی)

#نه_به_جمهوری_اسلامی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech