TW: sensitive content
از این یک ماه بخش اطفال رفتن چیزی که فهمیدم این بود که از رییس بیمارستان تا استاد تا رزیدنت تا اینترن تا دانشجو هر ساعت دارند حداقل به انصراف فکر می‌کنند و این در حالیه که بار درمانی یک سوم پایینی کشور روی نقشه، روی یک بیمارستان و تعداد محدودی متخصص اطفاله. نگلِکت و ابیوز بیداد می‌کنه. اهمیت ندادن به سلامت فرزند یک مسئلهٔ عادی شده. بچه‌ها نفس ندارند یا کم دارند برای کشیدن و خانواده‌هاشون پول ندارند یا کم دارند برای درمان بچه‌هاشون و دارو نیست یا اگر هست کمه و در عین حال مراقبت‌های پیش و حین بارداری افتضاحه و بچه‌هایی که به خاطر غفلت والدینشون از اول زندگی دارن عذاب می‌کشن اینقدر زیادن که وقت برای گریه‌کردن برای همه‌شون پیدا نمیشه. و دارم فکر می‌کنم که تمام این مسائل تقصیر همونیه که می‌دونیم. تمامش.
از این یک ماه بخش اطفال رفتن چیزی که فهمیدم این بود که از رییس بیمارستان تا استاد تا رزیدنت تا اینترن تا دانشجو هر ساعت دارند حداقل به انصراف فکر می‌کنند و این در حالیه که بار درمانی یک سوم پایینی کشور روی نقشه، روی یک بیمارستان و تعداد محدودی متخصص اطفاله. نگلِکت و ابیوز بیداد می‌کنه. اهمیت ندادن به سلامت فرزند یک مسئلهٔ عادی شده. بچه‌ها نفس ندارند یا کم دارند برای کشیدن و خانواده‌هاشون پول ندارند یا کم دارند برای درمان بچه‌هاشون و دارو نیست یا اگر هست کمه و در عین حال مراقبت‌های پیش و حین بارداری افتضاحه و بچه‌هایی که به خاطر غفلت والدینشون از اول زندگی دارن عذاب می‌کشن اینقدر زیادن که وقت برای گریه‌کردن برای همه‌شون پیدا نمیشه. و دارم فکر می‌کنم که تمام این مسائل تقصیر همونیه که می‌دونیم. تمامش.