پیکنیک تحلیل

دروغی به نام شاخص کل بورس



شاخص فعلی که مبنای تحلیل‌ها قرار می‌گیرد، بازتاب‌دهندهٔ وضعیت واقعی بازار نیست و تنها عملکرد چند شرکت بزرگ را منعکس می‌کند. این موضوع سبب شده است تا مدیران سازمان بورس با اتکا به «شاخص‌سازی»، تصویری غیرواقعی و مثبت از عملکرد خود ارائه دهند؛ در حالی که بخش عمده‌ای از بازار، وضعیتی ضعیف دارد.

برای مثال، امروز شاخص هم‌وزن ۳۹۰۰ واحد منفی بود، اما شاخص کل ۲۶۰۰ واحد مثبت گزارش شد. نکتهٔ قابل‌تأمل اینکه ۷۶ درصد از نمادهای بازار منفی بودند و با وجود این، شاخص کل به کمک شاخص‌سازی مثبت ماند. به همین دلیل، ممکن است در آینده از این روز به‌عنوان یکی از روزهای موفقیت‌آمیز سازمان بورس و مسئولان اقتصادی یاد شود! جالب اینکه از ۸۱۱ نماد موجود در بازار، ۶۱۴ نماد در محدودهٔ منفی و ۲۴۱ نماد در صف فروش قرار داشتند؛ با این حال، شاخص کل همچنان مثبت بود. این پدیده تنها به امروز محدود نیست و در گذشته نیز شاهد چنین شرایطی بوده‌ایم. دردناک‌تر اینکه مسئولان اقتصادی کشور و برخی نمایندگان مجلس از همین آمارهای غیرواقعی برای خوب جلوه دادن وضعیت بازار استفاده می‌کنند.

از یک سو، سهامداران متحمل زیان‌های سنگین شده‌اند و از سوی دیگر، تحریف واقعیت به کمک شاخص‌سازی، نارضایتی و ناراحتی عمیقی را در میان آن‌ها ایجاد کرده است.

راه حل چیست؟

1. اصلاح شاخص یا معیار تحلیل‌ها: یا شاخص هم‌وزن به‌عنوان معیار اصلی تحلیل قرار گیرد یا وزن‌دهی شرکت‌ها به‌گونه‌ای اصلاح شود که سلطهٔ حدود ۲۰ شرکت بزرگ بر کل بازار کاهش یابد.
2. استفاده از شاخص‌های واقعی: در شرایطی که نرخ ارز و تورم به‌شدت نوسان دارند، عدد اسمی فعلی شاخص کل معیار مناسبی برای ارزیابی سود و زیان واقعی نیست. بهتر است شاخص بر اساس ارزی باثبات (مانند دلار) محاسبه شود یا تورم از آن کنار گذاشته شده و نرخ واقعی مبنای محاسبه قرار گیرد.

اگر با دیدی واقع‌بینانه ارزیابی کنیم، بورس ایران اکنون در بدترین و اسفناک‌ترین وضعیت خود در بیش از یک دههٔ اخیر قرار دارد و اثبات این ادعا چندان دشوار نیست. ارزش دلاری بازار سهام که در سال ۱۳۹۹ به بیش از ۴۳۳ میلیارد دلار رسیده بود و حتی در سال ۱۳۹۰ هم بالای ۱۲۴ میلیارد دلار بود، اکنون ــ با وجود پذیرش شرکت‌های جدید و افتتاح طرح‌های توسعه‌ای ــ نه‌تنها رشدی نداشته، بلکه نسبت به سال ۱۳۹۹ حدود ۷۵ درصد و نسبت به سال ۱۳۹۰ حدود ۱۲ درصد کاهش را تجربه کرده است. همهٔ اینها در حالی است که تلاش‌های فراوانی برای شاخص‌سازی انجام شده و اگر این شاخص‌سازی‌ها را در نظر نگیریم، وضعیت بازار به‌مراتب بدتر و بحرانی‌تر خواهد بود.

مقایسهٔ بازار سهام با بازارهای دیگر همچون طلا، مسکن و خودرو نیز نشان‌دهندهٔ عقب‌ماندگی چشمگیر بورس است. به بیان دیگر، بازار سهام به‌شدت از سایر بازارها عقب مانده است.

در پایان، لازم است تأکید شود که شرایط فعلی بورس بسیار ناامیدکننده و بحرانی است. امید می‌رود دولت و مجلس با تغییر رویکرد و تعامل سازنده بتوانند این بازار آسیب‌دیده را به مسیر صحیح بازگردانند.

@PiknikAnalyst

#فوری

دادن

@Piknikanalyst

#به‌نام_امام‌صادق_به‌کام_تندروها

ناکارآمدی مدیریتی؛ از نظریه تا عمل


دولت سیزدهم کارخانه فولاد خزر گیلان را به هلدینگ دانشگاه امام صادق واگذار کرد. دانشگاهی که خود را پایگاه نظریه اداره کشور در شرایط تحریم می‌داند. اما اکنون، نتیجه این مدیریت چیست؟ اعلام ورشکستگی کارخانه و احتمال بیکاری ۳۰۰ کارگر!
وقتی نظریه‌پردازی جای تجربه را می‌گیرد
اداره یک بنگاه اقتصادی نه با شعار، بلکه با تخصص، تجربه و برنامه‌ریزی دقیق ممکن است. اما در اینجا، هیئت‌مدیره‌ای که همه از فارغ‌التحصیلان دانشگاه امام صادق هستند، در عمل نشان داده‌اند که از پس مدیریت یک واحد صنعتی برنمی‌آیند. کارخانه‌ای که تحت نظر مؤسسه جامعه الامام الصادق اداره می‌شود، اکنون با زیان ۲ هزار میلیاردی روبه‌روست.

مدیریتی که «اراده‌ای برای ادامه فعالیت ندارد»
طبق گفته‌های تیمور پورحیدری، مدیرکل صمت گیلان، مشکلات جدی مجتمع ذوب آهن فولاد خزر نتیجه مستقیم سوءمدیریت، نداشتن برنامه و بی‌توجهی به آینده کارخانه است. این کارخانه به دلیل بدهی‌ها، از اول بهمن تولید خود را متوقف کرده و مدیران آن تمایلی به ادامه فعالیت ندارند و قصد واگذاری آن را دارند!
این شرکت تاکنون هیچ صورت مالی مشخصی ارائه نکرده و عملکرد آن در هاله‌ای از ابهام قرار دارد. عدم پاسخگویی و نداشتن شفافیت، به همراه سوءمدیریت، باعث شده است که این مجموعه صنعتی، که می‌توانست فرصت‌های شغلی فراوانی ایجاد کند، به یک بحران اجتماعی و اقتصادی تبدیل شود.

هیئت‌مدیره‌ای که به جای راه‌حل، بحران می‌سازد
اسامی مدیران این شرکت به‌خوبی نشان می‌دهد که مدیریت آن در اختیار یک جریان خاص دانشگاهی است:

- احسان راستی (مدیرعامل)
- علیرضا امینی (رئیس هیئت‌مدیره)
- مسعود بهرامی نوید (نایب رئیس هیئت‌مدیره)
- محمدهادی زاهدی‌وفا (عضو هیئت‌مدیره)
- علی دانا (عضو هیئت‌مدیره)
- سید مصطفی میرلوحی (عضو هیئت‌مدیره)
- مالک رحمتی (عضو هیئت‌مدیره)
- محمد رضوانی‌فر (عضو هیئت‌مدیره)

همگی این افراد تحصیل‌کرده دانشگاه امام صادق‌اند. آیا این تصادفی است؟

این تجربه، یک‌بار دیگر ثابت کرد که مدیریت اقتصادی، نه با تئوری‌های انتزاعی، بلکه با دانش عینی، تجربه و تخصص واقعی اداره می‌شود. در حالی که هزاران مدیر و متخصص صنعتی توانمند در کشور وجود دارند، واگذاری این صنایع به حلقه‌ای بسته از افراد خاص، نتیجه‌ای جز ورشکستگی، تعطیلی و بیکاری کارگران ندارد.

@Piknikanalyst