«شعر If Thou Must Love Me (Sonnet 14) از مجموعه‌ی Sonnets from the Portuguese»
If thou must love me, let it be for nought
Except for love's sake only. Do not say
"I love her for her smile—her look—her way
Of speaking gently, for a trick of thought
That falls in well with mine, and certes brought
A sense of pleasant ease on such a day"
For these things in themselves, Belovèd, may
Be changed, or change for thee—and love, so wrought,
May be unwrought so. Neither love me for
Thine own dear pity’s wiping my cheeks dry—
A creature might forget to weep, who bore
Thy comfort long, and lose thy love thereby!
But love me for love’s sake, that evermore
Thou mayst love on, through love’s eternity.
اگر باید مرا دوست بداری، بگذار تنها به خاطر عشق باشد
نه به خاطر هیچ چیز دیگر. نگو:
«او را برای لبخندش، نگاهش، یا
شیوه لطیف صحبت کردنش دوست دارم،
یا اندیشه‌ای که با افکار من هماهنگ است
و روزی حس آرامشی دلنشین به من بخشید.»
زیرا این چیزها خودشان، معشوق من،
ممکن است تغییر کنند، یا برای تو دگرگون شوند.
و عشقی که بر پایه این‌ها ساخته شود،
ممکن است ویران شود.
مرا برای ترحم نازنینت هم دوست مدار،
که اشک‌هایم را پاک می‌کنی.
زیرا ممکن است موجودی که زمانی می‌گریست،
با گذر زمان فراموش کند گریستن را،
و تو عشق خود را از دست دهی.
اما مرا برای خود عشق دوست بدار، که برای همیشه
بتوانی عاشق بمانی، در ابدیت عشق.
تحلیل شعر:
📖 Elizabeth Barrett Browning.
@Ketabatun
If thou must love me, let it be for nought
Except for love's sake only. Do not say
"I love her for her smile—her look—her way
Of speaking gently, for a trick of thought
That falls in well with mine, and certes brought
A sense of pleasant ease on such a day"
For these things in themselves, Belovèd, may
Be changed, or change for thee—and love, so wrought,
May be unwrought so. Neither love me for
Thine own dear pity’s wiping my cheeks dry—
A creature might forget to weep, who bore
Thy comfort long, and lose thy love thereby!
But love me for love’s sake, that evermore
Thou mayst love on, through love’s eternity.
اگر باید مرا دوست بداری، بگذار تنها به خاطر عشق باشد
نه به خاطر هیچ چیز دیگر. نگو:
«او را برای لبخندش، نگاهش، یا
شیوه لطیف صحبت کردنش دوست دارم،
یا اندیشه‌ای که با افکار من هماهنگ است
و روزی حس آرامشی دلنشین به من بخشید.»
زیرا این چیزها خودشان، معشوق من،
ممکن است تغییر کنند، یا برای تو دگرگون شوند.
و عشقی که بر پایه این‌ها ساخته شود،
ممکن است ویران شود.
مرا برای ترحم نازنینت هم دوست مدار،
که اشک‌هایم را پاک می‌کنی.
زیرا ممکن است موجودی که زمانی می‌گریست،
با گذر زمان فراموش کند گریستن را،
و تو عشق خود را از دست دهی.
اما مرا برای خود عشق دوست بدار، که برای همیشه
بتوانی عاشق بمانی، در ابدیت عشق.
تحلیل شعر:
این شعر پر از ظرافت و تفکر است. الیزابت در اینجا عشق مشروط را رد می‌کند و بر ماهیت جاودانه عشق تأکید دارد. او بیان می‌کند که ویژگی‌های ظاهری، اخلاقی یا حتی حس همدلی ممکن است تغییر کنند، اما عشق واقعی باید بر پایه ذات خالص عشق باشد، نه بر اساس دلایل خارجی یا زودگذر.
📖 Elizabeth Barrett Browning.
@Ketabatun