داشتم با یک موزیک سهساعتهی Lofi درس میخوندم که وسطش این دیالوگ از فیلم Lost in translation پخش شد:
- I just don’t know what
I’m supposed to be.
You know?
I tried being a writer, but
I hate what I write, and
I tried taking pictures, but
They’re so mediocre.
+ You’ll figure that out and..
I’m not worried about you. Keep writing.
The more you know who you are, and what you want, the less you let things upset you.
شنیدنش، اون هم نیمهشب وسط درس خوندن، حس جالبی داشت. انگار در اون لحظه واقعا به شنیدن اون جملهی
“You’ll figure it out” نیاز داشتم.
