Diary of Darkness

حضورش، سرنوشتش و همدردی‌‌ای که با سرنوشت من دارد، آخرین قطره‌های اشک را از ذهن سوخته‌ی من به‌درمی‌آورد.
باید که پرده به کنار زد و به پسِ پشتِ آن درآمد. همین! با این‌همه، از چیست این درنگ و ترديد ؟ از آن که نمی‌دانی در پس پرده چیست و آیا بازگشتی داریم. از آنکه ویژگی روح ما اینکه هرجا خبر و یقینی نداریم، گمان بر سیطره‌ی تاریکی و تشویش میبریم.

Her presence, her fate, her sympathy for me, have power still to extract tears from my withered brain.
One lifts up the curtain, and passes to the other side, that is all! And why all these doubts and delays? Because we know not what is behind because there is no returning and because our mind infers that all is darkness and confusion, where we have nothing but uncertainty.

👤 Johann Wolfgang Goethe

📚 The Sorrows of Young Werther

@Dairy_of_Darkness

در آغاز سال نو در آغوش می‌گیرمت، و آرزو دارم سال قابل‌تحملی داشته باشی، چون تمایلی نداری درباره‌ی افسانه‌ی شادی چیزی بشنوی. تو آرامش مرا تحسین می‌کنی؛ اما این آرامش برخاسته از عمق وجودم نیست، بلکه از نیاز من به اندیشیدن صرف به دیگران نشأت می‌گیرد. هرچند، فرصت کوتاه است، کهنسالی زیر پوستم می‌خزد و مرگ شانه‌هایم را هول می‌دهد.

Embrace you at the New Year, and wish that you may have a tolerable one, since you do not care to hear the myth happiness spoken of. You admire my serenity; it does not come from my depths, it comes from my necessity of thinking only of others. There is but a little time left, old age creeps on and death is pushing me by the shoulders.

👤 George Sand

📃 Letters to Gustave Flaubert

@Dairy_of_Darkness

من استاد سخن گفتن در سکوتم در تمام زندگی‌ام با سکوت سخن گفته‌ام و سراسر تراژدی‌های زندگی‌ام را ساکت زیسته‌ام.

I'm a master of speaking silently, all my life I've spoken silently and I've lived through entire tragedies in silence.

👤 Fyodor Dostoyevsky

📚 The Gentle Spirit

@Dairy_of_Darkness

سایه‌ها از درونم سر بر می‌کشند.

شب برافراشته می‌شود،

آرام آرام.

خورشیدی تاریک،

تشعشعش فروکاسته می‌شود.

و دَوَران، ما را به خود می‌خوانَد،

ورای زمان.

با من بگو،

آنگاه که بر کرانه‌ی آب ها نشسته‌ام،

نظاره‌گرِ سایه‌هایی که به سراغم می‌آیند،

با من بگو،

آیا خاطراتِ محو ناشدنی‌ات نیز از بین خواهند رفت ؟


👤 José Ángel Valente

📚 Three Lessons of Darkness

@Dairy_of_Darkness

وقتی می‌بینیم که هدف غاییِ تقریباً همه‌ی چیزهایی که مردم در طول زندگی، با قبول مشقتِ بی‌وقفه، پذیرش هزاران خطر، با تحمل سختی و تلاش فراوان در پی آن‌اند، این است که در نظر دیگران ارتقا پیدا کنند، به طوری که نه تنها مقام، عنوان و نشان افتخار، بلکه ثروت و حتی علم و هنر را اساساً و به طور عمده به همین علت دنبال می‌کنند، و تنها هدفی که در راه آن می‌کوشند، جلب بیش تر احترام دیگران است، به ما ثابت می‌شود که آدمیان چقدر نادان‌اند.

درحالی که مقام و ثروت در جامعه موجب جلب احترام می‌گردد، توانایی‌های ذهن در بهترین حالت نادیده گرفته می‌شوند و معمولا به منزله‌ی چیزی به آن می‌نگرند که صاحب آن به طور غیرمجاز به دست آورده است و می‌خواهد با آن فخر بفروشد. آدمی هرچند رفتاری فروتنانه داشته باشد، باز هم دیگران به سختی می‌توانند با برتری قابلیت‌های ذهنی‌اش کنار بیایند. از این رو نشان‌ دادن برتری قطعی خود به کسی، آن هم در برابر دیگران، بزرگ‌ترین گستاخی به شمار می‌رود. دیگری به انتقام‌جویی ترغیب می‌گردد و در جستجوی موقعیت مناسبی خواهد بود که با اهانت، انتقام خود را بگیرد و بدین وسیله از حوزه‌ی عقل به حوزه‌ی اراده وارد می‌شود؛ حیطه‌ای که همه در آن یکسان‌اند.


در نهایت برتری فکری موجب گرایش به اِنزوا و تنهایی می گردد. همه ی افراد پست به طرز تأسف آوری معاشرتی هستند، اما انسان های برجسته و شریف با گذشت زمان به این بینش دست می یابند که به جز استثنائات نادر، در جهان، میان تنهایی و فرومایگی یکی را باید برگزید.می‌توان به عنوان قاعده‌ای کلی گفت که معاشرتی بودن و ارزشمندی فکری، کمابیش با یکدیگر نسبت معکوس دارند، به طوری که اگر بگویند « فلان کس بسیار غیر معاشرتی است » تقریبا به این معناست که انسانی با خصایل بزرگ است. چنان که « سعدی » در گلستان می‌گوید: «بدان که نادان از مصاحبت دانا بیشتر در رنج است تا دانا از مصاحبت نادان.»

👤 Arthur Schopenhauer

📚 The Wisdom of Life

@Dairy_of_Darkness