CHAAVOUSH

درود آقای اسدی
شعرتون بسیار زیبا و تاثیرگذار بود
سپاس از نشر مجدد . 🌹

☑🖋


✔ #نبودن


دست خودم نیست؛ پای خودم نیست؛ ذهن خودم نیست؛ تن خودم نیست. مدت‌ها قبل سایه‌ام را فروخته‌ام که شعرم زار می‌زند، آواره‌گی آیین‌ام شده، اینجا نیستم و میان رهگذران، نادیدنی شده‌ام.
من در تبادل بادهای نورانی و ارواح آواره، گویی تبعیدی ناچیزی بودم که زادگاه‌اش را هم به خاطر نمی‌آورد. گاهی می‌خواهیم، یعنی نیاز داریم عادی باشیم، هم‌رنگ باشیم، هم‌راه و هم‌بغض و هم‌خند باشیم اما رنج، کار خود را کرده و دار، از سال‌ها پیش، مشغول تاب دادن زندانی ست.
امروز، دم‌دمای غروب، شاهد هجوم ابرهایی عجیب و عظیم بودم که باشتاب به سمت ماه رخشنده هجوم می‌یردند؛ باد سردی می‌وزید و آسمان رو به تاریکی می‌تاخت. آنجا بود که فهمیدم رنج، در یک یورش، می‌تواند کشنده‌تر از نیش سمی‌ترین مارها باشد.
حالا دست‌ها را بالا می‌آورم؛ تاریکی آمده است و اسیر، آماده‌ی بازگشت به سلول.

🖋 عیسی اسدی میم
۲۵ آذر ۱۴۰۳


@CHAAVOUSH

☑🖋


✔ #تلخ


قهوه
قهوه،
جای لب‌هایت؛
قهوه
قهوه،
یاد آوای‌ات؛
قهوه
قهوه،
بوی دیدارت؛
قهوه
قهوه،
رنگ خوب چشمان‌ات؛

لب به تلخی
میان این غوغا،
ذهنِ گیج‌ام
زده چه بی‌پروا.
رگه‌های خیالِ محزون‌ام
پیچ در پیچِ مویِ نوحوّا.
انتظار،
این گرفته خنجرِ تب،
برده از کف
توانِ نابِ مرا؛
می‌نشینم
کنار قهوه و پیپ
می‌ستانم نگفته‌دادم را.
رو به احظار ابرهای سیاه
رعدِ سرخ‌ای خمیده در قلب‌ام،
خیسِ امکانِ داغِ تنهایی
منتظر تا نهایتِ دردم.

چشمِ شعری عجیب می‌سوزد
چشم بر مرگِ واژه می‌دوزد
آتش‌ای جامِ سرنوشت‌ام را
طرحِ دوزخ، غریب، می‌جوشد.

تلخِ ماندن، ترانه‌ی رفتن
بر لبان‌ام گرفته دم بی‌تو،
آشیان‌ام که سوخت، بی منِ من
شب شعرم گرفته غم بی‌تو.


🖋 عیسی اسدی میم
۲۴ آذر ۱۴۰۳


@CHAAVOUSH

☑🖋


✔ #دروغ


دنیا دروغ بود و مرام‌اش همه دروغ
نام‌اش دروغ بود و کلام‌اش همه دروغ

هرکس دوید در پی آرام زندگی
شام‌اش دروغ بود و مشام‌اش همه دروغ

حکمِ حکیم و حکمتِ ناب از خواص پاک
عام‌اش دروغ بود و طعام‌اش همه دروغ

فرزند خواب‌خوارِ سلاطینِ روشنی
نام‌اش دروغ بود و کنام‌اش همه دروغ

مهر و خلوص و ساحت اندیشه‌های پاک
خام‌اش دروغ بود و خمام‌اش همه دروغ

اینجا درست تلِ سیاهِ جهنم است
دام‌اش دروغ بود و مدام‌اش همه دروغ

زخمی، سوارِ عاطفه‌های هزاررنگ
رام‌اش دروغ بود و خرام‌اش همه دروغ

پایان نداشت تابشِ نورِ همه‌سیاه
حُرم‌اش دروغ بود و حرام‌اش همه دروغ

🖋 عیسی اسدی میم
۲۲ آذر ۱۴۰۳


@Miim_IsaAasadi
🫎

@CHAAVOUSH

☑🖋


✔ سرمایه‌ی درونی و سرمایه‌دار


انسانی که از درون و در درون خود، غنا و راه‌های رسیدن به آرزوها و امیال خویش را ساخته، گاه از بیرون و جهان خارج، بسیار زخم برمی‌دارد. عیسای ناصری عبارتی دارد به این مضمون که: هیچ پیامبری در زادگاه خود عزیز و محترم نیست. این عبارت وصف‌حال بسیاری از خالقان و پدیدآورندگان است. دردآور آنجا ست که شخص، از نزدیکان و دوستان، بیشتر متحمل این زخم‌ها می‌شود تا اجانب و نارفیقان. غریبه می‌آید و می‌گذرد اما دوست، همان‌جا که زخم را زده، خنجر را به چرخش وامی‌دارد و جراحات روحی عظیمی در شخص به‌یادگار می‌گذارد.
از سوی دیگر این زمین، بسیار عجیب و غریب است؛ آن‌که سرمایه‌ی درونی دارد، هیچ و آن‌که سرمایه و مایملک بیرونی دارد سرمایه‌دار لقب می‌گیرد. به عبارت روشن‌تر، سرمایه‌دار، ناچیز و بی‌سرمایه، همه‌چیز به‌حساب می‌آید. چرا اینگونه نباشد؟ نظام آموزشی در اختیار صاحبان ثروت و قدرت است، همین‌طور نظام‌های مختلف درمانی، پزشکی، بیمارستانی، املاک، صنایع، کارخانه‌ها، صنایع غذایی و... بنابراین انسانِ غنایافته به مدد سرمایه‌ی درونی، در منظر چشم مردمان عادی جامعه، پشیزی ارزش نخواهد داشت و در عوض، انسانِ ملقب به سرمایه‌دار، در اوج و در نقطه‌ی عطف آرزوهای بشری قرار خواهد گرفت.
سرمایه‌ی درونی، موجب اندوه فراوان خواهد بود برای آنان‌که باور دارند به ساختن خویش در درون و ایجاد غنای درونی؛ اگر خواهان روحی شاد و بی‌جراحت هستید، به دنبال غنای درونی نباشید مگر با عدم انتظار دوستی و مودت از سمت دیگران بخصوص نزدیک‌ترین افراد.

🖋 عیسی اسدی میم
۲۱ آذر ۱۴۰۳


@Miim_IsaAasadi
🫎

@CHAAVOUSH