وسواس و اهمیت دادن بیش از اندازه به احساسات باعث ناامیدی ما میشود؛ به این دلیل که احساسات هرگز ماندگار نیستند. چیزی که امروز ما را خوشحال میکند، فردا دیگر خوشحالمان نمیکند؛ چون نیاز زیستیمان تغییر کرده و بیشتر شده است.
تمرکز بسیار بر خوشحالی، ناگزیر به تسلسل و تعقیبی پایانناپذیر برای چیزی دیگر میانجامد: خانهی جدید، دلدادگی تازه، بچهای دیگر، افزایش مجدد حقوق. با وجود تمام عرقریزی و سختی کشیدنمان، درنهایت به جایی میرسیم که به طور ترسناکی مشابه همان نقطهی آغاز است: با احساس کمبود.
روانشناسها به این حالت تردمیل لذت میگویند: ما همیشه سخت تلاش میکنیم تا وضعیت زندگیمان را تغییر دهیم؛ امّا در واقع هیچ وقت احساس بهتری نخواهیم داشت.
من عاشق نتیجه بودم: تصویرم بر صحنه، تشویق مردم، اجرای راک خودم، ریختن احساسات قلبیام به درون آنچه مینواختم و…؛ امّا عاشق فرایند نبودم.
✍🏽 #مارک_منسن
📕 هنر ظریف رهایی از دغدغهها
@BooK_Readiing