#نفس_گرم
#پارت۳۵۸

فوری خودم رو جمع و جور کردم و سعی کردم تمام تمرکزمو رو حرفایی که میخواستم بزنم بذارم تا به قول خودش غذای یه مرد گرسنه نشدم.

_اگه تا الان یه درصد هم شک داشتم ولی حالا مطمئنم که داریوش کاملا منو شناخته و تو تمام این مدت مثل ما نقش بازی میکرد.

_خب

_وقتی از سرویس اومدم بیرون با داریوش روبه رو شدم.

شاهان دستی به ته ریشش کشید و اخم کوتاهی کرد؛

_بهم گفت اگه برگردم منو میبخشه و یه فرصت دیگه میده.
گفت اگه بخوام این راهو ادامه بدم حتما نابودم میکنه.
البته همه این حرفا رو تو لفافه و غیر مستقیم گفت.

شاهان که اخماش هر لحظه عمیق تر از قبل میشد با صدای کنترل شده ای غرید:

_تخ*مم نیس مرتیکه حروم زاده!

از این بددهنیش نطقم کور شد و چشمام از حدقه زد بیرون‌‌.

_خب دیگه چی زر زد؟

میدونستم که از هم خوششون نمیاد و به ظاهر باهم خوبن اما این حجم از عصبانیت شاهان خیلی عجیب بود.

یعنی همه این خشم بخاطر این بود که فهمید داریوش چه جنایتکارِ عوضیه؟!

_هیچی کل حرفش همین بود

شاهان از جا بلند شد و به سمت پنجره بزرگ اتاقش رفت.
گوشه پرده کرم رنگ رو کنار زد و خیره به آسمونِ زیبای شب و قرص ماه که بدجور تو اون تاریکی دلبری میکرد گفت:

_میدونی بیشترین ترسی که تجربه کردم چه زمانی بود؟