#نقد سریال ازازیل
واقعا تجربه‌ی تماشای سریال ایرانی در ژانر وحشت مثل اینه که زیر کت شلوار لباس غواصی بپوشی بری بشینی سر کلاس مقاومت مصالح ۲
سریال ازازیل (یا بهتره بگیم اباطیل) خنده‌دار‌ترین اثریه که در ژانر وحشت تولید شده. یعنی مطمئنم اگه آنابل رو میدادن رضا عطاران و سعید آقاخانی با همکاری همدیگه بسازن و حمید لولایی هم توش نقش کشیشِ جن‌گیر داشته باشه باز به دوزِ کمدی ازازیل نمی‌رسید.
میگن درست نیست یه سریال رو فقط از روی قسمت اولش قضاوت کرد اما این اثرِ فاخر به حدی در قسمت اول قوی ظاهر شد که شاشِ پاکی رو ریخت دست مخاطب
بازیگراش هم واقعا تباهِ خالصند. بابک حمیدیان که نقش یه کص‌مخ رو ایفا میکنه که انگار شیشه رو با حشیش و کوکتل ترکیب کرده و ریخته توی قلیون کشیده.
بهرنگ علوی که بیشتر شبیه شیشه‌پاک‌کن‌های املاکی‌های سعاوت آباده.
گوهر خیراندیش هم همون دلقک همیشگی.
پریناز ایزدیار هم که ژانر اصلا براش مهم نیست، احتمالا موقع ریدن هم به یه گوشه زل میزنه و چشماش پر میشه و بغض میکنه و صداش می‌لرزه و بعد میرینه.
نمیفهمم حسن فتحی رو. کلا نمیفهمم این آدم رو. سوالی که دارم اینه که واقعا قبل اینکه اثر رو تحویل شبکه خانگی بدن اول خودشون یه دور تماشا نمیکنن ببینن چه عنی ساختن؟ واقعا خجالت نمیکشن از اینکه در ساخت و پرداخت چنین اثری سهیم هستند؟ اینا پدر مادر ندارن؟ فک و فامیل ندارن؟
یعنی واقعا یه مادری وجود داره که توی دلش به پسرش افتخار میکنه که ازازیل رو ساخته؟
سریال از ژانر وحشت فقط شت رو برداشته. یه صحنه‌هایی به کمک افکت صوتی ترسناک و دلهره‌آور میخوان به زور مخاطب رو بترسونن. یعنی مخاطب یه جاهایی فقط می‌ترسه که شرمنده‌ی زن و بچه‌ش نباشه وگرنه اصلا ترسناک نیست.
با عروسکی هم که طراحی کردند مثلا خواستن ادای آنابل رو دربیارن که یارو بیشتر شبیه زی‌زیگولو بعد از اعتیاد به ناس دراومده.
@sine_ma@sine_ma
