مهدی موسوی یجایی که مستاصل بوده و میخواسته تصمیم مهمی بگیره و نمیدونسته چه تصمیمی! می‌نویسه: «مانده‌ام با خودم چه کار کنم! قصد دارم به «تو» فرار کنم!»، بعد میاد در معرفی «تو» میگه «تو که از گریه‌ات کبودتری، غرق سیگارهات و دودتری، از هر آنچه که بود، بودتری! مالکیّت تر از حسودتری!!»
«تو که در چشم هات خشم و غم است تو که دیوانگیت محترم است!»
«تو که می‌خواهی و نمی‌خواهی، تو که در انتهای هر راهی، تو که دلتنگ می‌شوی گاهی...»
بعد از همون استیصال و کلافگی، از اون تصمیم اشتباه یک آن به خودش میاد و میگه «چقدر تو! تو! تو! تو!… خسته شدم باز برگشت می‌کنم به خودم.»
نمیدونم «تو» اش منم یا خستگی خودش! فقط اینو میدونم که خوب گفته.