شهید‌محمودرضابـیـضـائے🥀

خلاصه داستان عجیب ام داوود
ام داوود، خانمی بود که در زمان امام صادق علیه السلام زندگی می کرد و پسری به نام داوود داشت.
روزی ماموران حاکم، داوود را دستگیر کردند و به زندان انداختند.
ام داوود به محضر امام صادق علیه السلام رفت و کمک خواست.
امام صادق علیه السلام هم این دعا را به او آموخت و فرمود:
«این دعا، درهای آسمان را باز میکند و فورا به اجابت می رسد...».
ام داوود دستور امام را عملی کرد و همان شب، خواب پیامبر صلی الله علیه وآله را دید که به او مژده اجابت داد.✨
از قضا همان شب، حاکم ظالم، خواب امیرالمومنین علیه السلام را دید که فرمود: «اگر داوود را آزاد نکنی تو را به آتش خواهم انداخت».
حاکم هم همان شب، داوود را از زندان آزاد کرد.
.
طریقه دعای ام داوود
دعای ام داوود را به دو روش می توان انجام داد: مفصل و مختصر
.
📌روش مفصل:
سه روز 13 و 14 و 15 رجب را روزه میگیری.
در روز پانزدهم، نزدیک ظهر غسل می کنی.
نماز ظهر و عصر را با رکوع و سجود نیکو به جا می آوری.
بعد از نماز عصر، در جای خلوتی که کسی با تو صحبت نکند رو به قبله می خوانی:
سوره حمد صد مرتبه
سوره توحید صد مرتبه
آیت الکرسی ده مرتبه
و بعد از آن این سوره ها را می خوانی:
سوره انعام
سوره اسرا
سوره کهف
سوره لقمان
سوره یس
سوره صافات
سوره فصلت
سوره شوری
سوره دخان
سوره فتح
سوره واقعه
سوره ملک
سوره قلم
سوره انشقاق
و سوره های بعد از انشقاق تا آخر قرآن را میخوانی
(👈🏻👈🏻اگر نمی توانی سوره ها را درست قرائت کنی میتوانی به جای این سوره ها، هزار بار سوره توحید را بخوانی)
پس از همه اینها، دعای ام داوود را می خوانی.
.
📌روش مختصر:
بزرگان بر مبنای روایات، برای کسانی که عذری دارند یا طاقت انجام روش مفصل را ندارند، طریقه های مختصری برای اعمال ام داوود بیان کرده اند که یکی از آنها این است:
.
سه روز 13 و 14 و 15 رجب را روزه میگیری.
در روز پانزدهم، نزدیک ظهر غسل می کنی.
نماز ظهر و عصر را با رکوع و سجود نیکو به جا می آوری.
بعد از نماز عصر، در جای خلوتی که کسی با تو صحبت نکند رو به قبله می خوانی:
.
یک مرتبه سوره حمد
صد مرتبه سُبْحَانَ اللَّهِ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ وَ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَ اللَّهُ أَكْبَرُ
یک مرتبه آ یت الکرسی (تا هم فیها خالدون)
صد مرتبه اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ.

و بعد دعای ام داوود را می‌خوانی
.
📚زادالمعاد ص26 📚 بحارالأنوار ج‏95، ص397