تلخ میگذره گاه و بی گاه راهو بیراه میری اما نترس از آینده
این راه اگه پر از غم بود دنیا اگه باهات بد بود نترس از آینده
"معراج"
آا ستاره هامو فوت کردم
رفت هوا بعد پوزخندم
نفهمیدم پرنده های جلد دیارو امیدم از اینجا به کجا کوچ کردن
من همون کاغذ مچاله شدم
که توی دنیای خودم تبدیل به زباله شدم
یا شاید اون زباله دونی ام
که با این همه آشغال تو ذهن خودم اَ تفاله پرم
شاید اشتباه میکنم
ولی حقیقت همینه طبیعتم اینه
از آدما ترسیدم همیشه
این همه دشمن دلیل جنگیدن نمیشه
هینطوری رشد میکنم بی تاثیر از یه ریشه
وقتی هرز میره کج این همه جوونه از
دل خاک بیرون میکشه زبونه سم
نشم از زمونه سرد ؟
تازه از زبون منه اینا تو شهر همه جا این همه بهونه هست

بیخیال من شو. که بیخیال خودمم
عمری زندونی پشت‌دیوارای دورمم
اینجا آسمونش پرامو چید
حالا حقیقتو بهم بگو پرنده. چی بالای تو زدن
بیخیال من شو. که بیخیال خودمم
عمری زندونی پشت‌دیوارای دورمم
اینجا آسمونش پرامو چید
حالا حقیقتو بگو پرنده. چی بالای تو زدن

شیرینی رویا یه فرضیه اس که مرگ
بهترینش در گیر فهمیدنشم
دهنم. چفت نه اما سر سر بعد
چشیدن این همه حقیقت تلخ
بی حس تو هم میتونی پابزاری خب روش
وقتی برداری مهمون واژه باشی پر خون
شکسته نمیشه بعد تراشیدن قلم ریزی که
همیشه ته جا مدادی گم بود
عین برگای زرد سد راه میشن افکارم
اگه زیر پا برن قشنگ صدا میدن
ولی وقتی کل وجودمو حس کردم
فهمیدم تو سوگ سوز بعد پائیزم و بعد
ستاره هامو فوت کردم رفت هوا بعد پوز خندم
نفهمیدم پرنده های جلد دیار امیدم از اینجا به کجا
کوچ کردن

بیخیال من شو. که بیخیال خودمم
عمری زندونی پشت‌دیوارای دورمم
اینجا آسمونش پرامو چید
حالا حقیقتو بهم بگو پرنده. چی بالای تو زدن
بیخیال من شو. که بیخیال خودمم
عمری زندونی پشت‌دیوارای دورمم
اینجا آسمونش پرامو چید
حالا حقیقتو بگو پرنده. چی بالای تو زدن