انجمن علمی علوم سیاسی دانشگاه فردوسی

💢اتحادیه انجمن های علمی دانشجویی علوم سیاسی ایران برگزار می کند

❇️«مدرسه بهاره»❇️
دیپلماسی در قرن ۲۱

🔶«دیپلماسی اقتصادی»
🔹دکتر عباس ملکی
دیپلمات و عضو هیئت علمی دانشگاه صنعتی شریف
🔹دکتر ابراهیم عباسی
عضو هیئت علمی دانشگاه شیراز

🔶«دیپلماسی فرهنگی»
🔹دکتر محمدرضا دهشیری
رئیس دانشکده روابط بین الملل وزارت امور خارجه
🔹دکتر بهادر امینیان
عضو هیئت علمی دانشکده روابط بین الملل
سفیر اسبق ایران در رومانی و افغانستان

🔶«دیپلماسی راهبردی ـ امنیتی»
🔹دکتر ابراهیم متقی
رییس دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران
🔹دکتر محمود بابایی
دکتری امنیت بین الملل دانشگاه تهران و عضو هیئت علمی دانشگاه شهید باهنر کرمان

🔶«دیپلماسی علمی»
🔹دکتر رکسانا نیکنامی
عضو هیئت علمی دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران
🔹دکتر بهاره سازمند
عضو هیئت علمی دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران
🔹دکتر مجید دشتگرد
عضو هیئت علمی دانشگاه فردوسی مشهد

🔶«دیپلماسی ورزشی»
🔹دکتر مهدی عباس زاده فتح آبادی
عضو هیئت علمی علوم سیاسی دانشگاه باهنر کرمان

🗓زمان برگزاری:   ۱۷ لغایت ۲۵ فروردین

📌در بستر مجازی ( اسکای روم )

✅به همراه گواهی معتبر آموزشی

—————————————————
🌐 روابط عمومی اتحادیه انجمن های علمی علوم سیاسی ایران
🆔@USIPS_IR

📌سلام بر دانشجویان عزیز علاقه مند به شرکت در مسابقه بزرگ فن سخنوری
✨️ضمن تبریک سال نو، با عنایت به تعطیلات ناخواسته دانشگاه در آغاز ترم جاری و نیز مصادف شدن ایام ارسال آثار دانشجویان با اسفند ماه و مسائل پایان سال، فرصت ارسال ویدیوهای شما تا پایان فروردین تمدید شد. علاقه مندان می توانند آثار خود را تا پایان فروردین 1404 به نشانی زیر ارسال کنند:

@Sokhanvarifum_admin

خانه اندیشمندان علوم انسانی را بستند
=====
اندیشه روح شهر است. روستا از این روح خالی است.
تن روستا باغ و بوستان و شاخه انگور و خنکای نسیم و سکوت طرب‌انگیزست. تنی اینهمه زیبا نیازمند روحی جداگانه نیست. خود روح است. تن شهر اما سخت و سنگی است. پر از خانه‌های سیمانی و آسفالت و خیابان‌های بزرگ. هنر و اندیشه باید به آن روح عطا کنند. دین در فضای روستا بی‌واسطه زنده است. اما نوبت به فضای شهری که می‌رسد به واسطه هنر و اندیشه معنادار می‌شود.
شهردارانی که تا کنون در تهران مستقر بوده‌اند تا چه حد فهمی از وجه روحانی شهر داشته‌اند؟ نزدیک به سه دهه است، به جان تهران و بسیاری دیگر از شهرهای بزرگ افتاده‌اند. تهران شهر خسته‌ای است. آلوده است و بیمار. البته نباید از برخی از اقدامات مثبت هم چشم پوشید. یکی از آنها تاسیس همین خانه اندیشمندان علوم انسانی بود.
خانه اندیشمندان علوم انسانی را در روزهای پایانی سال بستند. بیش از یک دهه فعالیت کرد. همه اصحاب فکر و اندیشه در آن جای داشتند. خانه هر صاحب فکر و سخنی بود. مدیران فرهیخته‌اش هنر شگرفی داشتند که این مرکز را عاری از هر رنگ سیاسی مدیریت کردند. بی‌رنگی البته جرم بزرگی است اگر تنها یک رنگ به رسمیت شناخته شده باشد.
تهران در دهه هفتاد با صف‌های پرشمار سینما، تئاترها، کنسرت‌های موسیقی و کانون‌های متعدد تبادل فکری و اندیشه‌ای زیبا بود. همه را نابود یا تضعیف کردند. خانه اندیشمندان علوم انسانی در حد توان خود خلاء فضای شهری را پر می‌کرد.
شهر ماجرای ناسازوار جدایی و پیوند است. قلمرو فردیت‌های متمایز از یکدیگر است و در همان حال قلمرو تحصیل همبستگی و وفاق مبتی بر دوستی و فهم مشترک. هنر و اندیشه این ناممکن را ممکن می‌کنند. تمایز را بستر همبستگی و دوستی می‌سازند. به همین معنا خلق روح می‌کنند. شهری که کانون‌های خلق هنر و اندیشه‌اش اینهمه به سادگی مورد تاخت و تاز قرار می‌گیرند، از یکسو حس بیگانگی و غربت خلق می‌کند و از سوی دیگر شورش‌های خانمان‌سوز و ویرانگر.
@javadkashi