پلاک خاکی

عزیزان تشریف بیارید ایتا👆👆
پیام رسان محبوب ایرانی❤️🙏👏

کانال هوالشهید هنوز در تلگرام فعاله
دعوتید به استفاده از
ناب‌ترین مطالب با قلم یک بانوی نویسنده انقلابی
👇🌸🌱
@saharshahriary

*طریق العلما*
سفرنامه ها و یادداشت های سفر به کربلا در اربعین

✍🏻 مهدی طوقانی

این قسمت
*پیاده روی با بمب خنده* 💣😍

با همسفر خوب و همدل ، مسافرت عالی می شه... و خاطراتش ماندگار
اصلا راه کربلاست و سختی هایش! نمی شود کسی به این سفر برود و همه چیزش جفت و جور باشد ، با وجود همه سختی های سفر ، انرژی بالا ، روحیه شاد و گرم گرفتنش ، باعث خوشحالی بچه ها بود و گاه و بی گاه هم بساط شوخی برپا.
چه رفقای قدیمی چه آنهایی که مدت آشنایی شان با ما طولانی نبود و از میانه راه همسفرمان شده بودند و حالا کم کم رفیق... کنار عارف می توانستند بی دغدغه خودشان باشند بی آن که بخواهند احساس معذب بودن داشته باشند.
بشاش و خنده روی بود و این روحیه را از زمان جبهه و جنگ در خودش حفظ کرده بود ، گاهی در طول مسیر از خاطراتش تعریف می کرد ؛
عارف علائی سیزده چهارده ساله بود که در سه راه شلمچه بر اثر موج انفجار راکت و تماس با گازهای شیمیایی مجروح شد ، اما با وجود زخم هایی که از زمان جنگ با خود به یادگار داشت با تمام اشتیاقش به این مسیر آمده بود. *اصلا این مسیر ، مسیر یادگاران جهاد بود ؛ یکی بی دست ، یکی بی پا ، و بقیه همه بی دل...*

عارف از آن آدم های با جنبه بود ، از آنهایی که هر چقدر با او شوخی کنی به دل نمی گیرد و به قول میثم : به جز عارف کی می تونست اینهمه خاطره بسازه؟ 😂😂
۱۹ آذرماه ۹۳ (۱۷ صفر) تو مسیر پیاده روی ، سر یکی از ستون های جاده ، بچه ها برای وضو گرفتن رفته بودند...
آب لوله کشی قطع بود و بچه ها هم لابد منتظر معجزه!
بیرون راهرو، همانطور که منتظر بچه ها بودم، گفتم چه کنم تا از بی آبی این لحظه های اعصاب خوردی یک شاه ماهی طنز بگیرم !!! به یکی از عراقی هایی که در راهروی دستشویی ایستاده بود گفتم: قُل! عارف خفه شو.... و توجیه اش کردم باید این را داد بزنی و چند بار بگویی!
مرد عراقی از همه جا بی خبر که از زبان فارسی چیزی سرش نمی شد رفت داخل مرافق... و با لهجه عراقی و صدای بلند گفت:
*عاریف! خفی شو...*
*عاریف! خفی شو...*
ول کن معامله هم نبود و حالا یکی باید ساکتش میکرد...
اینجا بود که یکی یکی صدای خنده ها از اقصی نقاط سرویس بهداشتی بلند شد و همان لحظه هایی که می توانست تبدیل به کلافگی و عصبانیت شود ، به یک خاطره ماندگار تبدیل شد...

@pelakkhaki 👈👈🕊🌷

*طریق العلماء*
سفرنامه ها و یادداشت های سفر به کربلا در اربعین

✍🏻 مهدی طوقانی

این قسمت ؛
*نحن ابناءالحسن شمر*

سوز و سرمای استخوان سوز زمستان عراق از سرو گردنم می بارید و احساس سرما همه وجودم را فرا می گرفت.
دوشنبه سرد دوم دی ماه ۹۲ مصادف با ۲۰ صفر ۱۴۳۵ که روز اربعین ما ایرانی ها بود و شبِ اربعین عراقی ها.
من و عارف علائی همراه با میثم سلیمانی و مهدی فرجی که در فرودگاه باهاشان آشنا شده بودیم و مسیرمان یکی شد ، خسته و داغون و سرمازده از سه روز پیاده رویِ مسیر نجف تا کربلا، حتی توان فکر کردن به اینکه کجا هستیم و کجا می خواهیم برویم نداشتیم ، آنچنان روی تخت های چوبی زهوار در رفته اتاق نه چندان تمیز اما گرمی که گیرمان آمده بود و حکم هتل پنج ستاره را در آن شرایط داشت ، دراز شدیم و چشم هایمان سنگین شد که انگار صدسال در راه بوده ایم... *هرچند هر مشتاقی تا ابد در راه وصال به محبوب است... برای رسیدن به شب اربعین کربلا خستگی که هیچ... حاضر بودیم بمیریم...*
موکب ما درست کنار تل زینبیه و در یک بازارچه کوچک بود... و به علت شدت سرمای بیش از حد بیرون ، اتاق محل استراحت ما با یک بخاری نفتی و پتوهای گرم و نرم یک جای vip به حساب می آمد ، گاه و بی گاه یک رهگذر از پنجره چوبی رو به حیاط ، دستانش را روی شیشه می گذاشت و با حسرت به اتاق کوچک ما نگاه می کرد...
خسته تر و داغون تر از همیشه تازه خوابمان برد ، نمی دانم چقدر گذشت اما با سرو صدای جرو بحث عربی از خواب پریدیم ، راجع به ما بحث می کردند ، یکی از آن ها مدام می‌گفت: جماعت ایرانی... اما آن یکی که تازه وارد شده بود با ناراحتی به سراغ ما آمد... چهره با جذبه ای داشت و چفیه عراقی دور سرش پیچیده بود در نگاه اول خیلی جدی و عبوس به نظر می آمد ، در انگشتان هر دو دستش ، انگشترهای درشت و برجسته و اصطلاحا چُمَل بود و در کل چهره خاص و تیپ متفاوتی داشت...
تازه متوجه شدیم که او مسئول موکب هست و ما هم بی خبر از همه جا در اتاق او مستقر هستیم... کارت خادمی عتبه و حرم بر روی سینه اش آویزان بود... و اسمش روی آن حک شده بود؛ سید حسن
نمی دانستیم قرار است چه تصمیمی بگیرند! قرار است عذرمان را بخواهد یا همین جای دنج و غنیمت را هم از ما دریغ نکند!

با ناراحتی به سراغش رفتیم حجره انگشترفروشی ابویوسف در همان بازارچه و در نزدیکی موکب بود و در واقع او معرف ما به موکب بود ، از برخورد سید حسن ، رئیس موکب گلایه کردیم ، ابویوسف همان طور که داشت سیگار می کشید ، با زبان ایرانی و البته لهجه عراقی گفت : ها!!! حسن شِمر!!!
من و بچه ها با تعجب به هم نگاه کردیم...
ابویوسف گفت: مشکل نیست...
به بچه ها گفتم: چاره ای نیست! باید با این بنده خدا رفیق بشیم...
برگشتیم به همان اتاق و با دلگرمی هایی که ابویوسف داده بود حواسمان را جمع کردیم که از در دیگری برای ارتباط با او وارد شویم ؛ در تحویل گرفتن و چَشم گفتن به حرف هایش.
رفته رفته بیشتر با سید حسن یا همان حسن شمر هم صحبت شدیم. به مرور فهمیدیم برخلاف آن چه تصور می کردیم ، او انسان مهربان با قلب رئوفی است...
از آن روز به بعد ما و حسن شمر بیشتر همدیگر را تحویل می گرفتیم. آنجا حرف اول و آخر را حسن شمر می زد و دیگران ما را به واسطه آشنایی با او تحویل می گرفتند.
از آن به بعد اصطلاحی بین خودمان رایج شد؛ "نحن ابناءالحسن شمر"
*در واقع او بازیگر نقش "شمر" در تعزیه بود به همین علت او را "حسن شمر" صدا می‌زدند...*
همان چند روزی که در کربلا بودیم رفاقتمان با حسن شمر عمیق شد ، آنقدر که بعضی مواقع برای ابراز محبت دستش را روی چشمانش می‌گذاشت و می گفت: مهدی! انت نور عینی!

میثم سلیمانی و مهدی فرجی بلیط پرواز داشتند و باید به ایران برمیگشتند ، من و عارف هم تصمیم گرفتیم که در کربلا و موکب شمر بمانیم ، چه جایی بهتر از اینجا ، درست کنار حرم و در ایام اربعین...

پنجشنبه (۵ دی) شب زیارتی امام حسین (ع) با عارف و حسن شمر‌ داخل همان موکب کوچک نشسته بودیم که یکدفعه حال و هوای غریبی به من دست داد. حالتی که تا آن روز شبیه اش را تجربه نکرده بودم ، یکدفعه انگار تمام غم های عالم را به سینه ام ریخته بودند ، با خودم گفتم کربلاست و این حال و هوایش می گذرد اما هر چه صبر کردم حالم تغییری نکرد ، آخر عارف را صدا زدم و گفتم: عارف! عارف! بیا برگردیم!
عارف هاج و واج پرسید: تو که گفتی حالا حالاها بمونیم... پس چی شد؟
گفتم: نمی دونم این چه حالیه! یه حس عجیبی دارم فقط بیا از اینجا بریم... زودتر بریم...
جمعه صبح از کربلا خارج شدیم و به نجف برگشتیم.
اما هیچ گاه آن موکب قدیمی و فرسوده و باقی موکب های مسیر پیاده روی اربعین را با بهترین هتل های چند ستاره دنیا عوض نمی کنم.

چون ميسر نيست من را کام او
عشق بازي ميكنم با نام او 

ایام #اربعین ۱۴۰۰

@pelakkhaki 👈👈👈

👆👆👆👆

#خطر_نیم_ها

عده ای از عزیزان هم صنف، به خاطر ضعف و کوتاهی علمی و مشکل معیشتی، یاد گرفتند که چطور میشه بدون درس خوندن، هم مشکل معیشتیشون حل بشه و هم بعد از یک دوره کوتاه چند ماهه، شخصیت اجتماعی در حد پزشک!!! به دست بیارند!

البته در اینصورت، وظیفه تخریب کور پزشکان و سایر مکاتب پزشکی رو هم باید بخوبی انجام می دادند تا نقاط ضعف خودشون دیده نشه!

این پیاده نظام ها بخاطر منافعشون، هر بار، یک محقق محترم رو هم با حاشیه ای نقل مجالس میکنند تا خوراک برای حفظ پامنبری های ساده دل شان تامین کنند.

البته چون بخوبی پشت سپر دین و خوشنامی طب سنتی قایم شدند توانستند مردم زخم خورده از طب مدرن رو بخوبی شارژ و همراه کنند.

و میدونید از کی اوضاع را خطرناک دیدند؟ از وقتی که رهبر فرزانه انقلاب، واکسن زدند و از تحقیقات و زحمات محققان طب مدرن حمایت کردند.

اینجا بود که تازه به دوران رسیده ها در موقعیت جدید و غریبی قرار گرفتند!
و البته باید بین اعتقادشون و اعتبارشون یکی رو انتخاب می کردند.
در صورتی که راه های بهتری هم وجود داشت.

البته
این خطر عُظمی، فقط مربوط به صنف مبارک روحانیت نیست. و متاسفانه سالهاست (قریب دو دهه است) نسلی از انقلابیون در حال شکل گیری هستند که به کلی فاقد مبنا و فونداسیون محکم اعتقادی و سیاسی هستند و تنها هنرشان شرکت در جلسات سخنرانی شلوغ و گاها با حاشیه بوده!

بگذریم.

چقدر شخصیت و سیره آنها مرا یاد یکی از جذاب ترین سخنرانی های استاد شهید مرتضی مطهری می‌اندازد.

موضوعی که اگر خاطر شریفتان باشد، در بخشی از سه جلسه سخنرانی لیالی قدر امسال درباره اش با هم گفتگو کردیم.

و آن خطرِ #نیم_ها بود.

چرا که سخت معتقدم👈 «خطر نیمچه‌عالمان از خطر جاهلان بیشتر است»

استاد مطهری می‌فرمود؛
من خیلی اوقات فکر کرده‌‏ام مقاله‏‌ای تحت عنوان «نیم‏‌ها» بنویسم که خیلی چیزها وجود ناقصش خطرش بیشتر از عدم محض است. می‌‏گویند غزالی راجع به علم این حرف را زده و گفته است: هر چیزی وجود ناقصش به از عدم محض است مگر علم که وجود ناقصش بدتر از عدم محض است. و ریشه این حرف معلوم است.

آدمی که هیچ عالم نیست، چون می‌‏داند عالم نیست لااقل در مقابل عالم تسلیم است. مثل کسی که طبیب نیست و می‏‌داند که طبیب نیست، دیگر لااقل در مقابل طبیب تسلیم است و در نتیجه از وجود طبیب بهره می‏‌برد. ولی نیمچه طبیب چون خودش را طبیب می‏‌داند تسلیم یک طبیب نیست، می‏‌خواهد از همان علم ناقصش استفاده کند، در نتیجه به جای سود زیان می‌‏برد.
از همین جا بروید سراغ نیمچه مجتهدها و نیمچه روشنفکرها و نیم‏های دیگر، اینهایی که یک چیزکی می ‏دانند...ُ چیزکی می‌دانند و چیزها نمی‏‌دانند!
اتفاقاً اینها خطرشان بیشتر است. چهارتا شعار و جمله می‏‌شنوند، بدون اینکه متعمق بشوند و درست فکر کنند و دریابند؛ می‏‌بینید این چهار تا شعار، اینها را از جا حرکت‏ می ‏دهد.

🔺 خدا اسلام و انقلاب و ملت را از خطر این نیم ها محفوظ بدارد.

#حدادپور_جهرمی
@pelakkhaki 👈👈🌷🕊

هواپیمای اوکراینی که سقوط کرد
داشت گلوش رو پاره میکرد میگفت نخبه هامون پر پر شدن!
اما حالا به حاصل تلاش نخبه های کشورش میگه آب مقطر

#واکسن
#اربعین

@pelakkhaki 👈👈🌷🕊