‌
‌بحث آن روز این بود که در تراژدی مقصر کیست؟
کیسبیر معتقد بود که مقصر اصلی وراثت است. کتاب را برداشت و خواند: «معاصی پدران، دامنگیر فرزندان می‌شود.» همه از این عقیده استقبال کردند. با این حال جانسن جرئت کرد که بگوید تمام تقصیرات به گردن کشیش ماندرز است، چون او خانم آلوینگ را وادار کرده بود پیش شوهرش برگردد و همیشه حقیقت را پنهان می‌کرد. هیبارد با دلیل کافی به این نظر اعتراض کرد: «خوب، پس با این حساب، در واقع همه‌اش تقصیر شوهر اوست. او بود که مرتکب همهٔ اعمال بد شد.» دوویت که چهره‌اش از شوق به ابراز عقیده می‌درخشید گفت که تقصیر تماماً از جامعه است. گفت: «منظورم از جامعه قشر بالای جامعه نیست،» و با اندکی جسارت نگاهی به کلاس کرد که همهٔ آن دانشجویانی را که احتمالاً از قشر بالای جامعه بودند در بر گرفت. «نه به آن مفهوم. منظورم واحد اجتماعی است.»

از کتابِ «این زمان از آن مکان»
داستان‌هایی از:
لاینل تریلینگ, فرانک اُکانر, جان کالیر, جیمز بالدوین، ریموند کارور، جان گَلزورثی، کارلوس فوئنتس، اوکتاویو پاز، جیمز جویس، کازوآ ای‌شی‌گورُ، ولادیمیر ناباکوف
ترجمهٔ مریم خوزان