‌
‌از میان همهٔ کارهایی که انسان‌ها تجربه می‌کنند خندیدن عجیب‌ترین‌شان است. چیزی اتفاق می‌افتد یا کسی چیزی می‌گوید، ابروها و گونه‌ها بالا می‌روند و عضلات دور چشم تنگ می‌شوند. گوشه‌های لب‌های‌مان به بالا چین می‌خورند و دندان‌های‌مان نمایان می‌شود. عضلهٔ دیافراگممان با انقباض شدید بالا و پایین می‌رود و ریه‌هامان را با ایجاد صداهای منقطعی از هوا خالی می‌کند. اگر خنده از ته دل باشد همهٔ بدن‌مان را به تسخیر خود درمی‌آورد، خم می‌شویم و دست روی شکم‌مان می‌گذاریم. اشک در چشمان‌مان می‌نشیند. اگر در حال نوشیدن باشیم، نوشیدنی از بینی‌مان به بیرون می‌ریزد. حتی ممکن است خودمان را خیس کنیم. تقریباً همهٔ اعضای بدن‌مان درگیر خندیدن می‌شوند، گرچه هیچ‌کدام وظیفهٔ مشخصی در خندیدن ندارند. تسلط بر خودمان را به شکلی از دست می‌دهیم که جز در وضعیت بیماری‌های عصبی، در هیچ وضعیت دیگری یافت نمی‌شود. از همه جالب‌تر اینکه این تجربه به طرز بدیعی برای‌مان لذت‌بخش است! همانطور که وودی آلن دربارهٔ استندآپ‌کمدی می‌گوید: «بهترین لذتی است که می‌توانید بدون درآوردن لباس‌تان، تجربه کنید».

«فلسفهٔ طنز»
جان موریل
ترجمهٔ محمود فرجامی و دانیال جعفری