«اکثر اهل الجنة البُلْهَ»
راوی میگوید از امام صادق(ع) پرسیدم منظور از بُله در روایاتی که میگویند بیشتر مردم بهشت از بُله هستند، آیا منظور از آن دیوانگانیاند که دارای قدرت تعقل و تفکر نیستند؟! «امام فرمود: نه. بُلْه کسانی هستند که در امور ناپسند خود را به غفلت میزند.»
پس نتیجه میگیریم مراد از ابلهانی که اکثر اهل بهشت هستند انسان هایی می باشند که نسبت به امور دنیا غافل و متوجه امور اخروی می باشند.
خویش ابله کن تبع میرو سپس
رستگی زین ابلهی یابی و بس
اکثر اهل الجنه البله ای پسر
بهر این گفتست سلطان البشر
زیرکی چون کبر و باد انگیز تست
ابلهی شو تا بماند دل درست
ابلهی نه کو به مسخرگی دوتوست
ابلهی کو واله و حیران هوست
ابلهاناند آن زنان دست بر
از کف ابله وز رخ یوسف نذر
« #مولانا »
مولانا در این ابیات به ارزش "ابلهی" در مفهوم عرفانی اشاره میکند. منظور از "ابلهی" در اینجا نادانی واقعی نیست، بلکه رهایی از تکبر و خودبینی است. او میگوید که اگر خود را به "ابلهی" (یعنی ترک عقل حسابگر و خودپرستانه) بزنی، به رستگاری میرسی.
در حدیثی «اکثر اهل الجنة البُلْهَ»
راوی میگوید از امام صادق(ع) پرسیدم منظور از بُله در روایاتی که میگویند بیشتر مردم بهشت از بُله هستند، آیا منظور از آن دیوانگانیاند که دارای قدرت تعقل و تفکر نیستند؟! «امام فرمود: نه. بُلْه کسانی هستند که در امور ناپسند خود را به غفلت میزند.»
ابله واقعی کسی نیست که به مسخرگی بپردازد، بلکه آنکسی است که مجذوب حقیقت الهی شده و در شگفتی و حیرانی معنوی به سر میبرد. او در نهایت به داستان زنان مصر اشاره میکند که از شدت حیرت از زیبایی یوسف، دستهای خود را بریدند؛ یعنی این نوع "ابلهی" نشانهی شیفتگی به حقیقت است.
@mahfelshearvaava