روانشناسی کودک نوجوان

👧 اصول ده گانه تعریف از کودکان 👦

9⃣ وقتی بچه‌ات موفقیتی به دست میاره، بذار حس کنه این موفقیت مال خودشه. نگو: "عالی شد که قبول شدی! گفتم از روش من استفاده کن!" یا "اگه من وادارت نمی‌کردم شنا بری، این مدالو نمی‌گرفتی."

این حرفا ممکنه حس تلاش و موفقیت رو ازش بگیره و به خودش شک کنه. بهتره بهش این فرصت رو بدی که باور کنه با تلاش خودش به این نتیجه رسیده.

حتی اگه بهش کمک کردی، اینو به رخ نکش. بگو: "آفرین، واقعاً عالی کار کردی!" اینجوری اعتماد به نفسش بیشتر میشه و یاد می‌گیره که خودش مسئول موفقیتاشه، نه دیگران.

@madarane20

ترسهای اکتسابی

یادتان نرود که شما الگوی فرزندتان هستید. مادری که با دیدن یک سوسک جیغ می‌کشد و تا روی مبل‌ها می‌دود و یا پدری که از ارتفاع می‌ترسد و مواردی از این دست، باعث می‌شود که کودک هم الگوبرداری کند.

او نیز باور می‌کند این مسائل ترسناک هستند و حتما از آنها خواهد ترسید. بنابراین سعی کنید ترس‌های خود را از بین ببرید یا دست‌کم جلوی کودک، آنها را بروز ندهید.

البته این به معنی مخفی‌کاری نیست. خیلی ساده با او در مورد ترس‌های‌تان صحبت کنید که فکر نکند اگر می‌ترسد، احساس غیرعادی را تجربه می‌کند.

خوب است که او بداند شما هم می‌ترسید به دندانپزشک بروید و آمپول بی‌حسی دندانپزشکی واقعا دردآور است اما می‌روید چون سلامتی مهم است. منظور از اینکه الگوی خوبی در شجاعت باشید عکس‌العمل‌هایی مانند جیغ‌زدن و غیره است که کودک می‌تواند به سادگی الگوبرداری کند وگرنه هر آدمی ممکن است از چیزی بترسد.
@madarane20

در برابر بی‌احترامی فرزندتون قاطعانه عمل کنید

🔸هرگز به فرزندتون اجازه ندید با شما یا هر فرد دیگه‌ای گستاخانه صحبت کنه یا از کلمات آزاردهنده استفاده کنه. اگه بچه‌تون کلمات بدی استفاده کرد قاطعانه بهش یادآوری کنید که هیچ بی‌احترامی رو تحمل نمی‌کنید.

برنامه‌ تربیتی خودتون رو به دیگران منتقل کنید
🔸بقیه مراقبانِ فرزندتون اعم از همسر، پدرومادربزرگ، مربیان مهد و پرستار کودک رو برای تقویت ارزش‌ها و رفتاری که می‌خواید تو بچه‌تون ببینید، بسیج کنید. این برنامه‌ تربیتی می‌تونه شامل هر چیزی باشه، از گفتن «ممنونم» تا مهربون بودن با دیگران و ناله نکردن.
@madarane20

برای افزایش هوش کودکان همه روز را با صدای بلند داستان بخوانید.

کارشناسان تاکید دارند که در طول روز با کودک خود زیاد حرف بزنید. مغز، سیستمی است که همیشه به دنبال الگوها و نمونه محور است. بنابراین، هر چه نمونه های کلامی بیشتری را بشنود، بسیار سریع تر حرف زدن را خواهد آموخت. به همین دلیل، توصیه می شود تا می توانید در طول روز با کودک خود صحبت و برای او داستان بخوانید.

اصولا ما همه افکار خود را به زبان نمی آوریم، اما با بیان آنها و تبدیل این اطلاعات به اصوات می توانید باعث افزایش قدرت مغز کودک خود شوید.

اگر کودک در سه سالگی بسیار روان و واضح صحبت کند، یعنی حدود یک و نیم برابر بهره هوشی بیشتری نسبت به کودکانی دارد که اینگونه نیستند.

همچنین در مدرسه نیز بسیار بهتر از دیگران توان خواندن، هجی کردن و نوشتن خواهند داشت.
@madarane20

اگر کودک خود را در مکانی جدید، مانند خانه یکی از بستگان، مرکز نگهداری از کودکان یا پیش دبستانی می گذارید، قبل از جدایی، زمانی را در مکان جدید با فرزند خود بگذرانید. اگر فرزند شما در مکانی امن و آشنا با افرادی که به آنها اعتماد دارد رها شود کمتر مضطرب خواهد شد.

اجازه دهید کودک یا کودک شما چیزی را که دوست دارد از خانه بردارد، مانند خرس عروسکی، بالش یا پتو. این اشیاء به کودک شما کمک می کند تا احساس امنیت بیشتری داشته باشد. شما می توانید به تدریج آنها را حذف کنید.

اضطراب جدایی نوزاد یا فرزند خود را به معلمان پیش دبستانی یا مدرسه بگویید. به آنها در مورد کارهایی که برای کمک به فرزندتان باید انجام دهند، اطلاع دهید. به این ترتیب، افراد دیگر می توانند از کودک شما حمایت کنند.

هنگام ترک کردن کودک
با جدایی کوتاه مدت از نوزاد یا کودک خود شروع کنید. وقتی اضطراب جدایی فرزندتان کمتر شد، می توانید به تدریج زمان جدایی را افزایش دهید.

به فرزندتان بگویید چه زمانی می‌روید و چه زمانی برمی‌گردید. رفتن بدون خداحافظی می تواند اوضاع را بدتر کند. نوزاد یا کودک شما ممکن است وقتی متوجه می شود که شما در کنار شما نیستید، گیج یا ناراحت شوند.

قبل از رفتن فرزندتان را در یک فعالیت لذت بخش قرار دهید.

هنگام خروج ظاهری آرام و شاد به چهره خود داشته باشید. اگر نگران یا غمگین به نظر برسید، ممکن است فرزندتان فکر کند مکان امن نیست و ممکن است ناراحت شود.

شیوه های رفتار در خانه
با گذاشتن کودک در اتاق همراه با شخص دیگری به فرزندتان کمک کنید تا به دوری از شما عادت کند. به عنوان مثال، “من فقط برای زمان کمی به آشپزخانه می روم.” رکسانا از شما مراقبت می کند. با جدایی های بسیار کوتاه شروع کنید و به مرور زمان جدایی را افزایش دهید.

از انتقاد یا سرزنش کردن اضطراب جدایی فرزندتان بپرهیزید. به عنوان مثال، از گفتن جملاتی مانند “اینقدر بچه نباش” خودداری کنید.

با فرزندتان درباره ترس های جدایی بازی کنید یا داستان بسازید. به عنوان مثال، “روزی روزگاری، خرگوش کوچکی بود که نمی خواست خانواده خود را ترک کند.” او از محیط بیرون از لانه‌اش می‌ترسید…». با این شیوه برخورد فرزند شمااحساس می کند که فقط او ترس جدایی از والدین خود را ندارد.

تلاش کنبد تا عزت نفس فرزندتان تقویت شود. با توجه مثبت کاری کنید تا شجاعت دوری از شما پیدا کند.
@madarane20

راهکار اظراب جدایب درکودکان
جدایی را تمرین کنید.

در ابتدا کودک خود را برای دوره های کوتاه و زمان های کوتاه نزد یک مراقب مطمئن بگذارید. همانطور که کودک شما به جدایی عادت می کند، می توانید به تدریج مدت بیشتری او را تنها بگذارید.

جدایی بعد از خواب و شیردهی

برای تنها گذاشتن کودک بعد از چرت زدن یا شیر خوردن برنامه ریزی کنید. نوزادان زمانی که خسته یا گرسنه هستند بیشتر مستعد اضطراب جدایی هستند.

خداحافظی سریع

یک برنامه “خداحافظی” سریع ایجاد کنید. تشریفات آرامش بخش هستند و می توانند یک کار ساده مانند بای بای کردن یا یک بوسه خداحافظی باشند. با این حال همه چیز را سریع تمام کنید تا بتوانید:

بدون هیاهو برو به فرزندتان بگویید که می‌روید و برمی‌گردید، سپس بروید – متوقف نشوید و آن را بزرگ‌تر از آنچه هست نکنید.

خوش قول باشید

به وعده های خود عمل کنید برای اینکه کودک به شما اعتماد کند. با این اطمینان کودک می تواند جدایی را راخت تر تحمل کند. مهم است که در زمانی که قول داده اید برگردید.

محیط را ایمن کنید

از پرستار یا یکی از نزدیکان بخواهید به خانه شما بیاید. وقتی فرزندتان از خانه دور است، او را تشویق کنید که یک شی آشنا از خانه همراه خود بیاورد.

مراقبت کننده مطمئن بیاورید

یک مراقب یا آشنا یا پرستار ثابت داشته باشید. اگر مراقبی را استخدام می کنید، سعی کنید او را در طولانی مدت در کار نگه دارید تا از ناهماهنگی در زندگی فرزندتان جلوگیری کنید.

برنامه های استری زا نداشته باشید

برنامه های تلویزیونی ترسناک را به حداقل برسانید. اگر برنامه‌هایی که تماشا می‌کنید ترسناک نباشند، احتمال ترس فرزندتان کمتر است.

ثابت قدم باشید

سعی کنید تسلیم نشوید. به فرزندتان اطمینان دهید که مشکلی برایش پیش نخواهد آمد. تنظیم محدودیت‌های ثابت به سازگاری فرزندتان با جدایی کمک می‌کند.
@madarane20

گاهی فقط بايد ديدگاهمان را عوض كنيم تا نگوييم : "فرزندم لجباز است "

بگوييم: "به دنبال استقلال است
او دارد "من" وجودی خويش را می شناسد و هويت خود را پيدا می كند و من خوشحالم كه مي تواند "نه" بگويد و توانايی مخالفت و ابراز عقيده اش را دارد.
بسياری از مشكلات و مسائل بين والدين و فرزندان ناشی از سوء تفاهم است. كودك به دنبال امنيت در آغوش مادر می گردد و مادر گمان مي كند كودك "بغلی" شده ...
كودك از وحشت ديدن يك برنامه تلويزيونی شبها به اتاق والدين پناه می برد و ظن پدر اين است كه او وابسته شده و در اين مورد خاص هم به كودكی كه در جست و جوی خودشناسی است برچسب "لجباز" می خورد.
زمانی كه اندكی زاويه ديدمان را تغيير دهيم و فرزندمان را طوری ببينيم كه در حال شناخت هويت خود و تلاش براي مستقل شدن است، به جای عصبانی شدن مراقبش خواهيم بود و كمكش خواهيم كرد.
@madarane20

مهم است که بدانید که چه زمانی واکنش نشان ندهید

تا زمانی که کودک شما کار خطرناکی انجام نمی‌دهد و برای رفتارهای خوب خود توجه مثبت کافی دریافت می‌کند، نادیده گرفتن رفتار بد می‌تواند راهی موثر در جلوگیری از آن باشد.

نادیده گرفتن رفتارهای نامناسب می‌تواند به کودک پیامد طبیعی آنها را بیاموزاند. برای مثال، اگر کودک شما به عمد کلوچه‌های خود را زمین می‌اندازد به زودی متوجه خواهد شد که دیگر کلوچه‌ای برای خوردن باقی نمانده است یا اگر تمام اسباب‌بازی‌هایش به زمین می‌اندازد و می‌شکند متوجه خواهد شد که دیگر نمی‌تواند با آنها بازی کند و طولی نمی‌کشد که یاد می‌گیرید کلوچه‌هایش زمین نیندازد و با دقت با اسباب‌بازی‌هایش بازی کند.
@madarane20

بگذارید بچه خجالتی و کمرو در مورد خودش حرف بزند. بچه‌ها، تا وقتی در جمع، احساس امنیت  روانی نداشته باشند جرات پیدا نمی‌کنند خودشان را نشان بدهند.

باید به کودک کمرو فرصت حرف زدن بدهید، او را خاطر جمع کنید که شنیدن حرف‌های او برایتان مهم است.

هرقدر کودک اطمینان خاطر بیشتری از جانب جمع یا گروه پیدا کند، راحت‌تر می‌تواند حرف بزند و توانمندی‌های خود را نشان بدهد. برای شنیدن حرف‌های او صبوری به خرج دهید.

هرگونه واکنش منفی پدر، مادر یا مربی می‌تواند ترمزی باشد برای حرف زدن کودک.
@madarane20

تربیت بر همدلی و همدردی تاثیر می‌گذارد. در صورتی که والدین صمیمی باشند، بیانگری هیجانی را ترغیب کنند، و به فرزندان پیش‌دبستانی خود علاقه دلسوزانه و همدردی نشان دهند، فرزندان آنها به ناراحتی دیگران با دلسوزی واکنش نشان می‌دهند - روابطی که تا نوجوانی و جوانی ادامه دارد.

والدین علاوه بر الگو قرار دادن همدردی، می‌توانند اهمیت مهربانی را آموزش دهند و وقتی کودک هیجان نامناسبی را نشان می‌دهد مداخله کنند. این رفتارها سطح بالایی از پاسخ دهی توام با همدردی را در کودکان پیش بینی می‌کنند.

در مقابل، تربیت توام با عصبانیت و تنبیهی، همدردی و همدلی را در سنین اولیه مختل می‌کند. در یک تحقیق، کودکان پیش‌دبستانی در یک مهدکودک که مورد بدرفتاری جسمانی قرار گرفته بودند، به‌ندرت به ناخشنودی همسالان علایم نگرانی نشان دادند، بلکه به جای آن با ترس، خشم و حمله‌های بدنی واکنش نشان دادند. رفتار این کودکان به پاسخ‌های بی‌عاطفه والدین آنها به رنج بردن دیگران شباهت داشت.

@madarane20