در سال ۲۰۱۵، علی خامنه‌ای به‌واسطه کنترل و نفوذ گسترده در کشورهای سوریه، عراق، یمن و لبنان، از یک موقعیت منطقه‌ای قدرتمند در مذاکرات برخوردار بود. میدان جنگ و قدرت منطقه‌ای رژیم به‌مثابه اهرمی در مذاکرات لوزان سوئیس عمل می‌کرد. اما در ۲۰۲۵، این معادله کاملاً دگرگون شده است؛ قدرت نفوذ منطقه‌ای جمهوری اسلامی به‌شدت تحلیل رفته و «میدان» که زمانی برگ برنده خامنه‌ای بود، اکنون به ویرانه‌ای از شکست‌های استراتژیک بدل شده است.

در سال ۲۰۱۵، تضاد میان اسرائیل و جمهوری اسلامی هنوز به سطح یک رویارویی حیاتی نرسیده بود. اما در ۲۰۲۵، پس از تحولات منطقه‌ای و حملات متقابل نظامی، روابط به نقطه‌ای رسیده است که نه‌تنها درگیری مستقیم میان دو طرف رخ داده، بلکه اسرائیل جمهوری اسلامی را به‌عنوان یک تهدید وجودی می‌نگرد و تلاش‌های گسترده‌ای برای خنثی‌سازی توانایی‌های نظامی و هسته‌ای آن انجام داده است.

در برجام ۲۰۱۵، موضوع برنامه موشکی جمهوری اسلامی به‌طور رسمی در چارچوب مذاکرات گنجانده نشد و مذاکرات صرفاً بر برنامه هسته‌ای متمرکز بود. اما در ۲۰۲۵، به‌واسطه افزایش تهدیدات و توسعه برنامه‌های موشکی جمهوری اسلامی، موضوع مذاکرات دیگر صرفاً هسته‌ای نیست، بلکه ماهیتی موشکی-هسته‌ای پیدا کرده و فشارها برای محدودسازی قابلیت‌های بالستیکی و تسلیحاتی رژیم به نقطه اوج رسیده است.

در زمان امضای برجام ۲۰۱۵، قیام‌های بزرگ مردمی همچون قیام سراسری آبان ۹۸ و خیزش سراسری ۱۴۰۱ هنوز رخ نداده بودند. اما در ۲۰۲۵، مشروعیت رژیم اسلامی به‌شدت آسیب دیده است و خامنه‌ای با زانوهای خونین، درحالی‌که مشروعیت سیاسی‌اش بیش از هر زمان دیگری زیر سوال رفته، مجبور به پذیرش مذاکرات خواهد شد. شکاف میان حکومت و مردم عمیق‌تر از همیشه شده و هرگونه اقدام به مذاکره، نشانه‌ای از ضعف رژیم تلقی خواهد شد.

در ۲۰۱۵، رژیم آخوندی از حزب‌الله لبنان، حشدالشعبی در عراق و رژیم اسد در سوریه به‌عنوان ابزارهای فشار منطقه‌ای در مقبال غرب و سدی در برابر قیام استفاده می‌کرد. اما در ۲۰۲۵، این ساختارها به‌شدت تضعیف شده و ضربات استراتژیک به محور کذایی مقاومت (سقوط اسد در سوریه و نابودی حزب‌الشیطان در لبنان)، رژیم را از پشتوانه‌های منطقه‌ای‌اش محروم کرده است. در نتیجه، انسجام درونی رژیم نیز از هم پاشیده و هرگونه پذیرش مجدد «جام زهر» (برجام ۲۰۲۵) می‌تواند فرآیند فروپاشی داخلی را تسریع کند.

در ۲۰۱۵، استراتژی کانون‌های شورشی هنوز در مراحل اولیه و دوران طفولیت خود قرار داشت و به سطح کمی و کیفی رزمی و عملیاتی کنونی نرسیده بود. اما در ۲۰۲۵، کانون‌های شورشی به بلوغ و تکامل رسیده و به نیرویی سازمان‌یافته تبدیل شده‌اند که توانایی ایجاد تهدیدات جدی برای رژیم را دارد. این نیروها، با تجارب چندین ساله، نه‌تنها به مرحله اجرا و عملیات گسترده رسیده‌اند، بلکه قادر به بهره‌برداری از ضعف‌های ساختاری رژیم هستند.

در ۲۰۲۵، مردم ایران منتظر کوچک‌ترین نشانه‌ای از ضعف رژیم هستند تا به خیابان‌ها بیایند. تجربه تاریخی نشان داده که هرگونه «مذاکره» از سوی جمهوری اسلامی، در ذهنیت عمومی نشانه‌ای از زوال و تسلیم تلقی می‌شود. جامعه ایران در ۲۰۲۵ دیگر منفعل نخواهد بود، بلکه با آمادگی برای استفاده از ضعف رژیم، مترصد فرصتی برای قیام آتشین به‌سوی سرنگونی رژیم آخوندی و تحقق دموکراسی است. خیابان‌ها در چنین شرایطی نه‌تنها بستری برای اعتراضات، بلکه سکویی برای فتح نهایی خواهند بود.

برجام ۲۰۲۵، در مقایسه با برجام ۲۰۱۵، در شرایطی کاملاً متفاوت از نظر داخلی، منطقه‌ای و بین‌المللی رخ خواهد داد. تضعیف شدید جایگاه جمهوری اسلامی در منطقه، افزایش سطح تهدیدات از سوی اسرائیل، تغییر ماهیت مذاکرات به موشکی-هسته‌ای، فروپاشی شبکه‌های نیابتی، افزایش شکاف میان حکومت و مردم، و رشد بی‌سابقه ظرفیت‌های انقلابی، همگی نشان می‌دهند که جمهوری اسلامی در ۲۰۲۵، بیش از هر زمان دیگری در موضع ضعف قرار گرفته است. پذیرش هرگونه توافق، نه‌تنها به‌معنای عقب‌نشینی استراتژیک رژیم خواهد بود، بلکه ممکن است آخرین مرحله پیش از فروپاشی کامل ساختار آن باشد.