"BullSh¡t"

⟆ "Love"

Tell me more..

Is ❥you. ⟅

Asshole..🫠

¡ @ksshe_r !

⟆ "زمان"

مادرمونو گایید.

کارایی هر وسیله ای به مرور زمان دچار اختلال میشه تا جایی که دیگه نشه ازش استفاده کرد.آدمیزاد از جای آفتاب مهتاب ندیدش شانس آورده که مرور زمان تنها فرسوده‌ش نمیکنه بلکه باعث میشه عقلش کامل تر و شخصیتش بالغ تر بشه.
زمان عنصری نیست که بشه برای هرکس به عنوان درمان تجویزش کرد;این مشنگایی هم که میبینید این جمله از دهنشون نمیوفته:"آره زمان حلال مشکلاته" خودشون مشکل تشریف دارن!کسی که عرضه نداره برای حل مشکلش اون چیزی که نیازه رو فراهم کنه،ترجیح میده همونطور که تقصیر خودش نیست و بقیه عناصر مقصرن!،راه حل هم دست خودش نباشه تا مبادا مجبور نشه سختی تحمل کنه!درسته برای همه افراد این موارد صادق نیست و هستند کسایی که جنبه دارن،جنم دارن،تلاش میکنن و از تغییر فرار نمیکنن;ولی اگر به اطرافتون خوب دقت کنین گوسفندان تمومی ندارن.
این سندرم گوسفندی توی دورانی که همه میخان "پشت میز نشین" باشن و با یه امضاشون حداقل 50،100 میلیون به جیب بزنن،فقط داره همه چی رو بدتر به آتیش میکشه...! ⟅

انرژی ما برای افراد کصشعر،مَزه نیست!

¡ @ksshe_r !

⟆ "اعتماد"

هیچوقت وجود نداشته.

اعتماد سازی چیزیه ‌که دوطرفه باید توش دخیل بود;کسی که مقابلته و خودت.اکثر آدما فک میکنن اعتماد فقط با یه مخاطبِ غیرِنفس تشکیل میشه درصورتی که مهم ترین اعتماد لازم،اینه که به خودت اعتماد داشته باشی.مغز ما درهرلحظه میلیون ها دستور صادر میکنه و همه ی این دستورات باید با هماهنگی خاص،درزمان خاصی انجام بشن تا یک فرد به عنوان انسانی سالم به زندگیش ادامه بده;همین الان که درحال مطالعه این پست هستین هزارتا عملِ ارادی و غیر ارادی داره در سیستم بدن شما صورت میگیره.
وقتی مدام با خودمون تکرار میکنیم:"این کاری شدنی نیست;من نمیتونم;انجامش سخته فک نکنم از پسش بربیام." اعتمادی که به خودمون و قابلیت هامون داریم،از بین میره;قابلیت هامون چجوری به وجود میان؟برگردین و بند قبلی رو بخونین.
اینگونه میشه که واردِ ذهنیت جدیدی با عنوانِ "من نمیتونم" میشید.اگر اعتمادی بین ما و مغزمون وجود نداشته باشه،تضاد درونی ایجاد شده میتونه کشنده باشه;کشنده روح،جسم،اعصاب و روان...اگر بخایم مشکلات جسمانی ناشی از این کشمکش رو نادیده بگیریم.
کیر توی همه آدما دوستانِ محترم;مغزتونو دشمن خودتون نکنید که هرروز و هرشب براتون کصشعر های منفی تفت بده. ⟅

همیشه و درهرموضوع:اول خودمون،بعد دیگران.

¡ @ksshe_r !

⟆ "خاطرات"

نمیشه توی گذشته نفس کشید و زنده بود.

ذهن،خوداگاه و ناخودآگاه ما از آسیب دیدن بیزاره.این چیزیه که از وقتی اولین غریزه حیوانی شکل میگیره باهامون هست تا وقتی که آخرین قطره ی احساسات انسانی تراوش بشه.
چیزایی که میشنویم،چیزایی که میبینیم و چیزایی که تجربه میکنیم حک میشه توی ناخوداگاهمون;جایی که خودمونم خبر نداریم ازش و از اینکه چه کارایی ازش برمیاد.
یکیو میزاری کنار،یکی دیگه وارد زندگیت میشه،یکی دیگه از زندگیت بیرون میره و یکی دیگه نوبتش میرسه که توی دایره افرادی که میشناسی قرار بگیره;همه ی اینا حتی اگه چهرشونم یادت بره،تاثیری که روت داشتن هرگز نمیره.هرچند کوتاه باشه،کم باشه،به چشم نیاد.
وقتی از گریه ها و درد کشیدن ها و نفرت و عذاب میگذریم به مرحله دفاع میرسیم و مغز از بدن درمقابل دردکشیدن مجدد دفاع میکنه‌.فقط خاستم بگم،خابایی که میبینیم واقعی نیستن،اونا آخرین تلاش های مغز برای زنده نگه داشتن شماست.

رها کن.

¡ @ksshe_r !

⟆ "شکست"

اوه بیب لطفن.من هرچی که خاستم به دست میارم.

میزان بهایی که به آدم های دوزاری میدیم،نشون دهنده ی میزانِ حماقت ما نیست;بلکه بیانگرِ عدم پختگیه.
قله های زندگی برای هرکس شبیه چیزی عمل میکنن.یکی وقتی این قله هارو میبینه میگه:"کص خار سختی." و تغییر رو رد میکنه.یکی از راه میرسه و کورکورانه این پستی بلندی هارو بدونِ توجه به اینکه ابزار کوهنوردی نداره،شروع به پیمودن میکنه و وسط راه پرت میشه پایین.
یکی صرفن چون سرراهش بوده و داشته رد میشده با خودش فکر میکنه چرا باید تپه نریده توی زندگیش باقی بزاره؟;به این ترتیب اینارو هم رنگین میکنه و دوباره به مسیر قبلیش برمیگرده.اکثرن به این روال قله های داستان ما شاهدِ بی ارزشی میشن;ولی وقتی همه چی به هم میخوره که یه آدم با هزار امید و آرزو به پای قله ها میرسه...
اون آدم،تا اون موقع بخاطر آرزوهاش سختی زیاد کشیده و میدونه همیشه قراره امتحان بشه;چون آرزو داره!بی هدف و ولگرد نیست.هی تلاش میکنه بره بالا،ولی هی میخوره زمین و برمیگرده سر پله اول;عصبی میشه،داغون میشه،شروع به پرخاشگری میکنه،میخاد راهشو عوض کنه و سیکِ هرچی رو که میخاد بزنه ولی نمیتونه!چون عاشقه.عاشقِ آرزوهاش،عاشقِ خاطراتش،عاشقِ خونوادش و عاشقِ اونی که خونوادش شده...❥
باز برمیگرده سرِ جای قبلیش ولی پر از کلافگیه.به هردری خودشو میزنه و همه چیزو همه‌کسش تا لبِ پرتگاه میرن و از دستشون میده;به دنبال اونا،میپره.
توی ارتفاعِ ذهنش،هنگامِ سقوطش،دلش میشکنه و توی خودش مچاله میشه;ولی همون لحظه‌ست که شکستگی وجودش جرقه میزنه.اون آدم توی هوایی که داره موقعِ سقوط به سروکلش میخوره،گُر میگیره و بدتر میسوزه تاجایی که وقتی به زمین میرسیم;خاکستر تنها چیزیه که باقی مونده.نه ارتفاع واقعی بود و نه سقوط اما اون از خاکسترش دوباره متولد میشه;با بال هایی که قراره توی گذروندن اون قله ها یاریش کنن!
نقطه شکست هرکسی میتونه متفاوت باشه اما همیشه وجود داره و از اون به بعده که پختگی به ارمغان میاد.و الان،آدم قصه من،تغییر کرده.پاهاش به زمین زیرشون محکم تر کوبیده میشن;اون دیگه قرار نیست احمق باشه،دیگه قرار نیست چیزی رو از دست بده;دیییگه قرار نیییست از دستت بده . ⟅

جرقه:kıvılcım =)

¡ @ksshe_r