جشن سده

🟥 یکی روز شاه جهان سوی کوه
گذر کرد با چند کس هم‌گروه

🟧 پدید آمد از دور چیزی دراز
سیه رنگ و تیره تن و تیز تاز

🟨 دو چشم از بر سر چو دو چشمه خون
ز دود دهانش جهان تیره‌گون

🟩 نگه کرد هوشنگ باهوش و سنگ
گرفتش یکی سنگ و شد تیز چنگ

🟦 به زور کیانی رهانید دست
جهان‌سوز مار از جهان‌جوی جست

🟪 بر آمد به سنگ گران سنگ خرد
همان و همین سنگ بشکست گرد

⬛️ فروغی پدید آمد از هر دو سنگ
دل سنگ گشت از فروغ آذرنگ

⬜️ نشد مار کشته ولیکن ز راز
از این طبع سنگ آتش آمد فراز

🟫 جهاندار پیش جهان آفرین
نیایش همی کرد و خواند آفرین

🔲 که او را فروغی چنین هدیه داد
همین آتش آنگاه قبله نهاد

🟥 بگفتا فروغی است این ایزدی
پرستید باید اگر بخردی

🟧 شب آمد بر افروخت آتش چو کوه
همان شاه در گرد او با گروه

🟨 یکی جشن کرد آن شب و باده خْوَرد
سده نام آن جشن فرخنده کرد

🟩 ز هوشنگ ماند این سده یادگار
بسی باد چون او دگر شهریار

🟦 کز آباد کردن جهان شاد کرد
جهانی به نیکی از او یاد کرد

🔺 فردوسی بزرگ

کانال کهن دیار _دیلمان و اشکور
@kohandeyar