خردِ درون

‍ همه چیز #درست خواهد شد.
ما با این شرایط، در کنار هم، با عشق، شوخ طبعی و صبر رو به رو #خواهیم شد.
ما با هم می‌گرییم، با هم می‌خندیم، و «با هم بودن» را در «دور از هم بودن» #کشف خواهیم کرد.
و بدترینِ حالت ها هم روزی #تمام خواهند شد.
و تا آن روز، بسیار می آموزیم.
و با #دشوارترین احساساتِ درون خود، رو به رو خواهیم شد،
ترس، سوگ، از دست دادنِ روش‌های قدیمیِ زندگی. بهم خودن برنامه ها و نقشه هایمان.
ما می‌آموزیم تا با خودمان رو به رو شویم. راه #فراری نیست. جایی برای #پنهان شدن نیست.
هیچ جایی به جز «درون» برای رفتن نیست.

ما می‌آموزیم که با #کسالت خود روبه‌رو شویم. با بی قراریِ خود، با آن بخش وجودمان که دلش می‌خواهد جای دیگری باشد، کار دیگری بکند، تجربه دیگری داشته باشد و #جور دیگری زندگی کند.

ما آن آینده #فوق العاده‌ای که برایش برنامه ریزی کرده بودیم را رها خواهیم کرد.
ما اجازه خواهیم داد تا آن آینده خیالی بمیرد، #رهایش می‌کنیم و برای از دست دادنش سوگوار خواهیم شد.
ما به استحکام و گرمای لحظه حال برمی‌گردیم.
لحظه حال را به خانه خود #می‌آوریم.
ما دوباره، اینجا، شروع خواهیم کرد. خانه جدیدی را بر خاکی جدید خواهیم ساخت.
ما راه جدیدی را برای زندگی کردن خواهیم #شناخت.

در ابتدا، غریب اما مملو از #امکانات خواهد بود.

آرام‌تر، مهربان‌تر، ساکت‌تر

ما با یکدیگر درباره مرگ، زندگی، و ناپایداری، و همه این تغییراتی که برای ما و عزیزانمان پیش آمده است #صادقانه تر صحبت خواهیم کرد.

ما یاد می‌گیریم که #قدر زندگی را بیشتر بدانیم.
بله شاید یاد بگیریم که قدر زندگی را کمی بیشتر بدانیم.
و با قلبی که در برابر عناصر #گشاده تر شده است زندگی کنیم.
و به سمت تردیدهایمان #خم شویم و رستگاری را آنجا بیابیم.
هیچ کدام از ما در برابر تغییرات، گسیختگی، و شکستن فرم های آشنا و #قدیمی ایمن نیست.
و همیشه همین طور بوده است.
با این دیدگاه، هیچ چیز #غلط نیست.
بحران به سادگی یعنی «نقطه تغییر جهت»
و هیچ کدام از ما در برابر تغییر جهت #ایمن نیست.
شکستن قدیمی ها یعنی ساختن مسیری جدید به سمت تولدی دوباره.
همیشه همین طور بوده است.
عشق، شوخ طبعی، صبر. با اینها ما #عبور خواهیم کرد.
#قوی‌تر از گذشته. بازسازی شده، آماده.

@kheradedaroun

‍ در ستایشِ #کفایتِ بودن

این روزها،
دنیایی‌ست که مدام از ما می‌خواهد
“بیشتر” باشیم
موفق‌تر، دیده‌تر، دوست‌داشتنی‌تر،
حتی… روشن‌تر از نور.

همه‌اش #دویدن،
همه‌اش رسیدن به چیزی که همیشه
اندکی #آن‌سوتر است.

اما با گذشتِ سال‌ها،
دلِ من آرام‌آرام
از این #رقابتِ بی‌پایان دست کشید.
و رو به سویی آورد
که آرام است،
و #عمیقاً انسان.

نه در فریادها،
که در سکوتی لطیف؛
نه در سکوها،
که در لحظه‌ای بیدار به آنچه واقعاً #ارزش دارد:
عشق.
راستی.
و حضوری بی‌ادعا.

آری، این شاید با تعریف دنیا از “موفقیت”
#همسو نباشد.
اما وقتی دل وا می‌شود،
نیازی به تشویق و تماشا نمی‌ماند.
#رها می‌کنی اعداد را،
زرق‌وبرق‌ها را،
و میلِ دیده‌شدن را.

اصیل بودن را بر افتخار ترجیح می‌دهی.
#حضور را بر نمایش.
سکوتی نرم،
در آغوشِ پدر بودن.
در مهربانیِ یک شریک.
در وفاداریِ دوستی زمینی.

همین،
#کافی‌ست.

و آن‌گاه،
آفتاب را می‌بینی که روی رود #می‌رقصد،
شکوفه‌های گیلاس را می‌بوئی،
و درک می‌کنی معجزه‌ی نابِ “اکنون” را.

شبکه‌های اجتماعی فریاد می‌زنند:
«نگاهم کن!»
«ببین چه دارم، چه می‌دانم، چه هستم…»
اما هیچ‌کدام #ماندنی نیستند.

آنچه می‌ماند، #عشق است.
آنچه می‌ماند، #راستی‌ست.
آنچه می‌ماند، #نرمیِ دلی‌ست
که هنوز بلد است زندگی را
عمیق، لطیف، و بی‌پرده لمس کند.

دیگر نمی‌خواهم دنبال “دنبال‌کننده” باشم.
می‌خواهم #زندگی کنم.
روحی بسازم.
قلبی که #نرم بماند،
باز،
کودک‌وار،
و شجاع،
در جهانی که گاه سرد است و سخت.

در دنیایی که فریاد می‌زند “بیشتر”،
من می‌خواهم بیشتر…
عاشقِ سادگی باشم.

برای من،
این یعنی #پیروزی.

@kheradedaroun