خبرگر

روز یکشنبه روز پنجم ژانویه ۲۰۲۵ ، مراسمی با عنوان «مادران دادخواه، از رنج تا امید» در شهر هامبورگ آلمان برگزار شد. در این برنامه جمعی از مادران دادخواه ایران، از جمله مادر شعله پاکروان (مادر ریحانه جباری)، مادر پژمان قلیپور، مادر نوید بهبودی، مادر ابوالفضل امیرعطایی و ... و چند تن از فعالان سیاسی و آسیب‌دیدگان از جمله مسعود علیزاده حضور داشتند.

«مادران رنج‌ کشیدهٔ‌‌‌ ایران که داغ فرزندان خود را برای همیشه در دل دارید؛ داد‌خواهی شما را می‌ستایم، و پایداری و ایستادگی شما را چراغ راهِ آزادی ایران می‌دانم. شما که همچون سرو استوار، یاد عزیزانِ جاویدنامِ خود را به صدایی رسا علیه فراموشی بدل کرده‌اید و اجازه نداده‌اید که اشک چشمان شما، مایهٔ خرسندی ضحاک و دستگاه ستمگری او شود.
درد شما درد من، و داغ شما داغ من است. اما همان‌ طور که خیابان های ایران گواهی می‌دهند، یاد فرزندان شما از هر زمانی زنده ‌تر است، و آنها اکنون فرزندان ملتِ ایران هستند.
در این مسیر، استوار بمانید، و تلاش کنید در کنار دادخواهی برای خون به ناحق ‌ریختهٔ عزیزان خود، خواسته‌ها و آرمان‌های بلند آن قهرمانان دلیر میهن را نیز زنده نگه دارید.
اگر چه به صورت حضوری در گردهمایی شما نیستم اما من را نیز در کنار خود ببینید؛ کنار هر ایرانی که قلب داغدیده‌اش برای آزادی، برای عدالت و برای ایران می‌تپد. به شما افتخار می‌کنم و تردید ندارم که با کوشش شما و جوانان آگاه میهن‌مان، نور ایران بر تاریکی اهریمن پیروز خواهد شد.»

#دادخواهی #مادران_دادخواه #زن_زندگی_آزادی #آبان_ادامه_دارد #نه_به_اعدام #نه_به_جمهوری_اسلامی

زندانیانی از جمله «وریشه مرادی، پخشان عزیزی، ابوالحسن منتظر، وحید بنی‌عامریان، پویا قبادی بیستونی، بابک علی‌پور، سید محمد تقوی سنگ‌دهی، اکبر دانشورکار، محمدامین مهدوی شایسته، سامان محمدی خیاره، علی عبیداوی، مالک داورشناس، مالک علی فدایی‌نسب، تاج‌محمد خرمالی، عبدالحکیم عظیم گرگیج، عبدالرحمان گرگیج، عیسی عیدمحمدی، فرهاد شاکری، حبیب دریس، سالم موسوی، عدنان غبیشاوی، معین خنفری، محمدرضا مقدم، علی مجدم، محمدمهدی سلیمانی (محمدمهدی-س)، یوسف احمدی، احمدرضا جلالی، عباس دریس، محمدجواد وفایی ثانی، ادهم نارویی، محمد زین‌الدینی، فرشید حسن زهی، شهریار بیات، شاهین وصاف، ناصر بکرزاده، محراب (مهران) عبدالله‌زاده، حاتم ازدمیر، حمید حسین‌نژاد حیدرانلو، مهدی حسنی، بهروز احسانی، رسول احمد محمد، آزاد شجاعی، ادریس آلی، علیرضا برمرزپورناک، حسین نعمتی، نوید نجاران، امیرمحمد خوش‌اقبال، علیرضا کفایی، میلاد آرمون، سلیمان شه‌بخش، عبدالرحیم قنبر زهی، گرگیج عبدالغنی شه‌بخش، عیدو شه‌بخش و عباس کورکوری (مجاهد کورکور)» اشاره شده است.
این زندانیان «از حق دادرسی عادلانه محروم بوده‌اند» عدم دسترسی به وکیل و نبود شفافیت در روند قضایی» مواجه بوده‌اند،
این زندانیان، ضمن رد اتهامات، در فرآیندهای غیرشفاف و ناعادلانه به اعدام محکوم شده‌اند» و «هم‌اکنون در سلول‌های انفرادی نگهداری می‌شوند و در انتظار اجرای حکم هستند.»

دل‌نوشته ای مادر زنده یاد شلر فرهادی:

دخترم...

دوازده سال گذشته، اما هنوز صدای خنده‌هایت در گوشم زنده است. هنوز بوی لباس‌هایت، عطر بودنت را به یادم می‌آورد. هنوز وقتی کسی در را می‌زند، دلم می‌خواهد که تو باشی.

می‌گویند زمان زخم‌ها را درمان می‌کند، اما هیچ‌کس نگفت زمان چطور می‌تواند جای خالی یک دختر را پر کند؟ هیچ‌کس نگفت وقتی مادری دوازده سال چشم به راه دخترش بماند، زمان چه دردی را دوا می‌کند؟

تو رفتی، دخترم، اما رویاهایت باقی ماندند. صدایت، فریادت، حقیقتی که برایش ایستادی، هنوز در قلب ما زنده است. آن‌ها که تو را از ما گرفتند، شاید گمان کردند سکوت، فراموشی می‌آورد. شاید فکر کردند مادری که فرزندش را از دست می‌دهد، دیگر توان ایستادن ندارد. اما اشتباه کردند.

تو رفتی تا چیزی بزرگ‌تر از خودت زنده بماند. و من اینجا هستم تا این مشعل را نگه دارم. برای تو، برای خون تو، برای آرزوهای تو.

دخترم، هر سال که می‌گذرد، دلتنگی‌ام عمیق‌تر می‌شود. اما هر سال هم قوی‌تر می‌شوم. قوی‌تر برای گفتن حقیقت، قوی‌تر برای ادامه‌ی راهی که تو آغاز کردی. می‌دانم که می‌بینی، می‌دانم که هنوز کنارم هستی.

تو فقط یک دختر نبودی، تو نوری بودی در تاریکی. نوری که خاموش نمی‌شود. نوری که هیچ‌گاه فراموش نخواهد شد.

دوازدهمین سالگرد رفتنت است، اما به جای اشک، با تو پیمان می‌بندم: راهت ادامه دارد، دخترم. ما هنوز زنده‌ایم، چون تو زنده‌ای. در دل من، در خون من، در فریاد این سرزمین.

دوستت دارم، دخترم. همیشه و تا ابد.
##ژن_ژیان_ئازادی

#15_دی_91_هرگز_فراموش_نمیشود