توماج عزیز پسر دلیر و خوش قلب ایران زمین،
آتشی که از جنس آگاهی و عشق در دل هموطنان خودت روشن کردی، نه تنها با حصر تو خاموش نشد، بلکه شعله‌ورتر نیز شد.
به راستی که تو خود همان آتشی که در نزد ایرانیان باستان نماد روشنی، پاکی، طراوت، سازندگی، زندگی، تندرستی و غلبه بر تاریکی بود.
در دل تاریکی آتشی افروختی که تا ابد فروزان و جاودانه خواهد ماند.
گرچه ۱۳۶ روز است که از وجود گرم و خنده‌های شیرین تو محروم ماندیم، اما همانطور که گفتی «اندیشه آدمی هرگز قابل حصر نیست و حتی از دیوارهای بتنی و حصارهای فولادین نیز عبور خواهد کرد».
امروز کلام آگاهی بخش تو در جای جای ایران عزیزمان جاریست.
باشد که به زودی به آغوش خانواده ایران بازگردی، همان خانواده‌ای که صدایشان شدی.
صدای هنرمند دربند‌مان باشیم.
(ویدیو مربوط به چهارشنبه سوری سال پیش)