‏اگرچه اتونومی و آزادی حق هر ملّتی است، امّا اگر ملّتی موجود باشد. در جایی که ملّتی نیست، شاهد تسلسلی از دور باطل سلطه‌ی این بر آن خواهیم بود.

اسماعیلیون گفته «دومینوی سقوط راه تهران را در پیش می‌گیرد.» در بهار عربی نیز یک عدّه چنین می‌گفتند. این حرف‌ها را اگر یکی از دفاتر حفاظت منافع آمریکا بگوید ایرادی بر آن وارد نیست. چون پیش‌فرض چنین تخیّلی آن است که ایران را نه مبتلا به بلایای خاورمیانه که عضوی از پیکره‌ی خاورمیانه حساب کنیم. طبعا با سقوط اسد، سوریه در آغاز مسیری قرار می‌گیرد که عراق با سقوط صدّام رفت. نتیجه هرچه باشد، سوریه نه در دوران اسد آزاد بود و نه پس از سقوط او.

امّا ایران ملّت دارد. و دولت ایده‌آل چنان ملّتی در ذهن آن ملّت به شکل مشابهی نقش بسته است. در نتیجه، با سقوط ج‌ا، دولت بعدی یا تجسّم چنان ایده‌آلی خواهد بود و یا باز دولتِ آن ملّت نمی‌تواند باشد. این وضعیّت با آن‌چه در سوریه و عراق می‌بینیم کاملا متفاوت است. سقوط اسد مهم‌ترین سودی که برای ما دارد، قبض ید جمهوری اسلامی است. امّا آن‌چه در ایران رخ می‌دهد، چون از منطقی درونی پیروی می‌کند، ربطی به آن‌چه در سوریه، فلسطین و یا عراق اتّفاق می‌افتد، ندارد.