سامان رضایی :

خدا نکند انسانی از خوب بودنش خسته بشود،
آدمی بشود که مهربانیش هربار نگران و آزرده خاطرش کرده...

چرا که آن وقت است که می ماند بلاتکلیف،
نه بد بودن را بلد است،
و نه توان خوب ماندنش است،
آن وقت است که میگریزد...

هجرت از دنیای آدم ها،
به خلوتی که درونش پوچِ پوچ است.
سکوتی که قالبش تنهایی است،
که خودخواسته نبوده
و لذت بخش نیست...

آدم ها را ، از خوب بودنشان خسته نکنیم.

💓هم آغوش💓