Gooshe

گروهی از مسیحیان در قرن هفتم میلادی از ترس ورود اسلام، ایران را ترک می‌کنند. هنگام ورود به چین، مرزبان‌ها از آنها می‌پرسند:
از ایران چه آورده‌اید؟
جواب می‌دهند: نور.

از #مستند «نور» ساخته #بهمن_کیارستمی، درباره سفر گروهی خواننده و نوازنده ایرانی-فرانسوی در سال ۱۳۸۸ به شمال غرب ایران و اجرای موسیقی در شش کلیسای رهاشده.
#کریستف_رضاعی همراه با «گروه موسیقی نور»، مردم محلی را به شنیدن موسیقی و آواز دعوت می‌کند تا در کلیسا مهمان‌شان شوند. مردم تا به حال چنین تجربه‌ای نداشته‌اند؛ ظاهرا نه در این حد عزت و احترام دیده‌اند که به کنسرتی دعوت شوند، نه گوش‌شان تا به حال این حجم زیبایی غریب و ناآشنا را شنیده.

ویدیو: صحنه‌ای در روستای سُهرل در شبستر که مردم محافظه‌کاری دارد. زن‌ها نمی‌توانند به کلیسا بروند و آواز مردها را گوش کنند. زنان از خانم نوازنده فرانسوی می‌خواهند، در خانه‌ برایشان اجرا کند، اما تصورشان با آواز مرد در همراهی با ساز زن به هم می‌ریزد.
و این موسیقی‌ست؛ بزرگ‌ترین دشمن خشک‌اندیشی و تعصب که بی‌هیچ درگیری، دل روستایی‌ها را نرم می‌کند و مرد خواننده* به داخل دعوت می‌شود.
✍️#گوشه
@gooshe
*Jasmin Martorell

فیلم: #آمارکورد (به یاد می‌آورم)، صحنه بارش #برف و حضور طاووس، #فدریکو_فلینی، ۱۹۷۳
موسیقی: #اریک_ساتی
@gooshe

📽️ Amarcord, Federico Fellini, 1973
🎼 Music: Erik Satie

🔗 لینک مستند/پادکست‌های تصویری گوشه

🔗 لینک صفحه اینستاگرام گوشه

@gooshe

📍ویدیو در دو حجم

فروشگاه‌ها خالی‌ست. برنج و تخم‌مرغ پیدا نمی‌شود. محصولات خارجی حذف شده و لوازم آرایش و لوازم بهداشتی در حد صابون نایاب است. چندماه پیش‌، قفسه‌های فروشگاه‌ها پر از جنس داخلی و خارجی بود و رفاه و انتخاب و خرید معنای دیگری داشت. یک‌سال پیش‌تر، قیمت‌ها ثابت بود و مردم ده‌ها گزینه داشتند تا از بین چند نام و نشان تجاری باکیفیت، محصولی را انتخاب کنند، اما حالا، پس از بهمن ۵۷، ایالات متحده، ایران را تحریم کرده و اتحادیه اروپا هم به این تحریم پیوسته تا فشار را بر مسئولان تازه‌کار ایران بیشتر کند.
محصولی در فروشگاه‌ها پیدا نمی‌شود ولی انواع ممنوعیت‌ها به روز می‌شود؛ تجمع ممنوع، موسیقی پاپ ممنوع، پوستر خارجی ممنوع، کتاب‌ها و رمان‌های غربی ممنوع و هرگونه ابراز احساساتی ضدانقلاب، ممنوع و چند ماه بعد هم ورود زنان بی‌حجاب، ممنوع.
✍️#گوشه
@gooshe
ویدیو: از #مستند فرانسوی‌زبان «ایران، آرمان‌شهر در حال ساخت (در حال حرکت)» ۱۳۵۸، «جوسلین صعب» و «رفیق بوستانی» دو فیلمساز لبنانی به ایران آمدند و ماه‌های پس از انقلاب ۵۷ را در مستندی ثبت کردند که چندان دیده نشد.
📽️ Iran, Utopia in the Making, Jocelyne Saab and Rafic Boustani, 1980

۵۹ سال پیش، در چنین روزی، در اول فوریه ۱۹۶۶ #باستر_کیتون چشم‌هایش را بست. یک‌ماه قبل‌تر پزشکان فهمیده بودند او به سرطان ریه مبتلا شده و هیچ راه درمانی ندارد. همسرش و بقیه اعضای خانواده تصمیم گرفتند به او نگویند که بیماری‌اش چیست و گفتند، سرفه‌های مداوم و تنگی نفس او به خاطر برونشیت مزمن است و باید استراحت کند. اِلنور، همسرش که مثل پروانه دور او می‌چرخید گفته، وقتی باستر از دنیا رفت داشتند با هم بریج بازی می‌کردند. آرام بود و شوخ‌طبعی‌اش را داشت و ناگهان چشم‌هایش را بست.
النور گفته، در آخرین لحظه در یک جیب او تسبیح گذاشته و در جیب دیگر یک دست کارت (ورق) که عاشقش بوده، تا بعد از مرگ خودش هر مسیری را که دوست داشت انتخاب کند. 
#بیلی_وایلدر سال ۱۹۵۰ نقش کوتاهی به باستر کیتون در فیلم معروفش «سانست بلوار» داد؛ درواقع نقش خودش را به خودش داد؛ بازیگر سابق #سینمای_صامت که دیگر شناخته‌شده نیست، عاشق بریج است و با بازیگران سابق سینمای صامت دور میز در سکوت بازی می‌کند؛ با چهره‌ای غمگین، بدون نیاز به حرف‌زدن، آرام و مبهم.
درباره باستر کیتون (۱۹۶۶-۱۸۹۵) این مستند گوشه را ببینید.

🔗 لینک مستند ما را بخندان باستر!

@gooshe

سال ۱۳۵۸، هنوز حجاب اجباری نشده. زن‌ها با لباس و چکمه‌های مدل روز، زیر چادر سیاه در خیابان‌ها می‌گردند. دختران پوشیده در روپوش و روسری، متعهدانه با مقواهای پر از نوشته و شعار مردم را به شنیدن چیزهایی درباره عدالت و وحدت طبقه دعوت می‌کنند.
دختر جوانی می‌گوید، هیچ اجباری در پوشش نیست، خودمان حجاب را انتخاب کرده‌ایم. دیگری تصمیمش را نگرفته و یکی می‌گوید، قانون برای آزادی زن چیزی در نظر نگرفته است.
زن‌ها با موهای باز و پوشیده کنار هم هستند و می‌گویند، چادر اجباری نیست، ولی انگار می‌ترسند. خودشان می‌گویند، در انتخاب پوشش آزاد هستند، اما انگار چنین قول و قرار سفت و محکمی هم در میان نیست؛ انگار می‌دانند حرف دختر جوان درست است:
«بعد از انقلاب، حجاب دیگر برای ما استراتژیک نیست، نقشه و ترفند و راهبرد نیست. حجاب از حالا برای ما تاکتیک شده است و شگرد و راهکار.»
✍️#گوشه
@gooshe

ویدیو: از #مستند فرانسوی‌زبان «ایران، آرمان‌شهر در حال ساخت (در حال حرکت)»، سال ۱۳۵۸؛ زمانی‌که دو کارگردان لبنانی؛ جوسلین صعب و رفیق بوستانی، به ایران آمدند.
🎬 Iran, Utopia in the Making, Jocelyne Saab and Rafic Boustani, 1980

🔗 لینک یوتیوب گوشه

- مرد جوان: آبروی مستضعفین رو بُردن. هی گفتن انقلاب مال مستضعفینه. الان کاری به ما ندارن. ما خودمون ریختیم توی پادگان‌ها و اسلحه‌ها رو جمع کردیم و دادیم به کمیته‌ها. این مردم خودشون انقلاب کردن، شاه رو انداختند بیرون، ولی الان از گشنگی دارن برمی‌گردن، دارن بدبین می‌شن. این آقایون چی کار دارن می‌کنن؟

از #مستند «ایران، آرمان‌شهر در حال ساخت (در حال حرکت)»، سال ۱۳۵۸؛ زمانی‌که دو کارگردان لبنانی؛ «جوسلین صعب» و «رفیق بوستانی» به ایران آمدند و در کوچه و خیابان‌های شهرهای مختلف بین مردم گشتند و از پیر و جوان و زن و مرد پرسیدند: چرا انقلاب کردید؟
مردم شهری از آرمان‌های شعاری و عدالت و استقلال و امپریالیسم گفتند و حاشیه‌نشین‌ها از شکم‌های گرسنه و سقف‌های حلبی روی سر و بی‌کاری، ولی هر دو گروه با گذشت حدود یک‌سال، هنوز منتظر بودند تا در کاری که کرده‌اند، روزنه امیدی ببینند و پشیمان نشوند.
✍️#گوشه
@gooshe

📽️ Iran, Utopia in the Making (Iran l'utopie en marche) by Jocelyne Saab and Rafic Boustani, 1980

🔗 لینک کانال یوتیوب گوشه و مستندهایش

📍 ویدیو در دو حجم و کیفیت