بزرگمهر حسين پور

هوای خوب
مثل زن خوب است
همیشه نیست
زمانی که هم است
دیرپا نیست.
مرد اما
پایدار تر است.
اگر بد باشد
می تواند مدت ها بد بماند
و اگر خوب باشد
به این زودی بد نمی شود.
اما زن عوض می شود
با بچه،سن،رژیم،س ک س،حرف،ماه
بود و نبود آفتاب
وقت خوش.
زن را باید پرستاری کرد
با عشق.
حال آن که مرد
می تواند نیرومند تر شود
اگر به او نفرت بورزند.
جایی میان قلب هست
که هرگز پر نمی‌ شود
یک فضا ی خالی
و حتی در بهترین لحظه‌ ها
و عالی‌ ترین زمان‌ ها
می‌ دانیم که هست
بیشتر از همیشه
می‌ دانیم که هست
جایی میان قلب هست
که هرگز پر نمی‌ شود
و ما
در همان فضا
انتظار می‌ کشیمُ ..
انتظار می‌ کشیم
ازم پرسید:
چی باعث می‌شه یک نفر نویسنده بشه؟
گفتم: خیلی ساده‌ست.
یا حرفاتو روی کاغذ می‌نویسی،
یا خودتو از پل پرت می‌کنی پایین
شاید تو به اینی که می گویم اعتقاد نداشته باشی
اما وجود دارند مردمانی که
زندگی شان با کمترین تنش و آشفتگی می گذرد
آنها خوب می پوشند
خوب می‌خوابند
آنها به زندگی ساده خانوادگی شان خرسندند
غم و اندوه زندگی آنها را مختل نمی کند
و غالبا احساس خوبی دارند
وقتی مرگشان فرا رسد
به مرگی آسان می میرند
معمولا در خواب
شما ممکن است باور نکنید این را
اما مردمانی اینگونه زندگی می کنند
اما من یکی از آنها نیستم
اه…..نه….من نیستم یکی از آنها
من حتی به آنها نزدیک هم نیستم
آن ها کجایند و
من کجا
فکر می کنم دیوانه بودم ،
با صورت نتراشیده ،
زیر پیرهنی پر از سوراخ سیگار ،
تنها آرزویم این بود که
بیشتر از یک بطری روی میزم آشپزخانه ام باشد.
من به درد دنیا نمی خوردم و دنیا به درد من نمی خورد
و من چند نفر مثل خودم پیدا کرده بودم
و بیشترشان هم زن بودند ، زنانی که هیچ مردی حاظر نمی شد
در یک اتاق باهاشان تنها بماند ،
ولی من عاشقشان بودم ،
به من الهام می دادند ، به خودم می نازیدم ،
فحش می دادم و با لباس زیر در خانه می گشتم
و به­شان می گفتم چه آدم بزرگی هستم.
ولی فقط خودم باور داشتم.
آنها هم فقط داد می زدند:
خفه شو بابا ، یه کم دیگه عرق بریز !
آن زنان جهنمی ، آن زنان همپاله گی ام در جهنم …
باید باور کنیم
تنهایی
تلخ ‌ترین بلای بودن نیست
چیزهای بدتری هم هست،
روزهای خسته‌ای
که در خلوت خانه پیر می‌شوی
و سال‌هایی
که ثانیه به ثانیه از سر گذشته است
تازه
تازه پی می‌بریم
که تنهایی
تلخ ‌ترین بلای بودن نیست
چیزهای بدتری هم هست
دیر آمدن
دیرآمدن … .
ما برای رنج کشیدن آفریده شده ایم
ولی به دنبال لذت بردن می گردیم
باید پذیرفت که تنها راه ادامه دادن
لذت بردن از رنج هایی ست که می کشیم !
عوض کردنِ مدامِ کانالای تلویزیون
قیافه هایی رُ می بینی که هیچ کدوم واقعی نیستن
با یه وحشتِ واقعی شاخ به شاخی
بجنب
بجنب
بیشتر
کمتر
صورتا بهت فرمون می دن !
اونا رُ با چی پر کردن ؟
چه جوری جا شدن تو اون شیشه ؟
کی چپوندنتشون اون تو ؟
چیزی نیست ؟
تو این دنیا
این دنیا
اینا مردمِ من نیستن
مردماى من کجا رفتن ؟

بوکوفسکی
“ترجمه:یغما گلرویی”