🔵 کارد به استخوان یکصدهزار نیروی شبکه بهداشت کشور رسیده است/ معیشت کارکنان بهداشت اولویت نیست✍️
سیدمجتبی حسینیدر جامعهای که تأمین سلامت عمومی یکی از ارکان اصلی آن است، آیا نباید ابتداییترین حقوق افرادی که در خط مقدم این مسئولیت قرار دارند، رعایت شود؟ کارکنان #شبکه_بهداشت_و_درمان، علیرغم تلاش بیوقفه برای حفظ سلامت مردم، نه تنها از حقوقی #عادلانه و #شایسته برخوردار نیستند، بلکه در طی سالیان متمادی و در سایه سیاستهای نادرست و #نادیدهانگاریهای_مداوم، با بیتوجهی ساختاری روبهرو هستند، که انگیزه آنها را به شدت تحلیل برده است.
یکی از مشکلات اساسی در ساختار وزارت بهداشت و درمان، دو بخشی بودن این وزارتخانه یعنی وزارت درمان و وزارت #فراموش_شده_ی_بهداشت، و ادغام (از سر اجبار و ناچاری) این دو و تبدیل آن به وزارت (بهداشت و) درمان! است. در حالی که ساختاری عادلانه در خصوص پرداخت ها در آن تعریف نشده است؛ و پراکندگی مشاغل و جایگاهها و #نابرابری_آشکار در پرداختها و مزایا میان مدیران، پزشکان و کارکنان بهداشت در این وزارتخانه بیداد میکند.
دریافتی مدیران و پزشکان، چه در حقوق پایه و چه در پاداشها و مزایای جانبی، به مراتب بیشتر از کارکنان بهداشت است. این موضوع زمانی بغرنجتر میشود که، شاهد آن هستیم که در رأس مدیریتهای این وزارتخانه عمدتاً پزشکانی با موقعیت مالی (و گاها اجتماعی) بهتر قرار دارند. طبیعی است که در چنین شرایطی، دلیلی برای مداخله و احقاق حق کارکنان بهداشت وجود نداشته باشد.
طبق آمارهای منتشر شده ی اخیر، هزینه سالانه یک خانوار شهری در سال ۱۴۰۲ به بیش از ۳۲۷ میلیون تومان رسیده است. این سؤال مطرح میشود که کارکنان شبکه بهداشت، با حقوقی به مراتب پایینتر از این رقم، چگونه میتوانند #نیازهای_اولیه_زندگی خود را تأمین کنند؟ این در حالی است که مسئولیتهای ما، از نظارت بر سلامت عمومی گرفته تا مدیریت #بحرانهای_بهداشتی، بسیار سنگینتر از بسیاری مشاغل در ادارات و سازمان های دیگر است؛ مشاغلی که از امکانات و #مزایای_رفاهی بیشتری برخوردارند، در روزهای اوج کرونا، کارکنان بهداشت بدون وقفه در خط مقدم خدمترسانی بودند، در حالی که حتی نزدیکان از برخورد نزدیک با آنها اجتناب میکردند. آیا در آن شرایط، عدم خدمترسانی ما پذیرفته میشد؟ این در حالی است که امروز، گاز و برق به راحتی در شرایط بحرانی قطع میشود و کسی بازخواست نمیشود؛ با اینکه حقوق و مزایای کارکنان این سازمانها #قابل_مقایسه با پرسنل بهداشت نیست.
در بسیاری از سازمانهای دولتی، به بهانه مناسبتهای مختلف، مزایای رفاهی نظیر بن خواربار و هدایا به کارکنان ارائه میشود، اما در وزارت بهداشت و درمان، این حقوق ابتدایی برای کارکنان شبکههای بهداشت به سادگی #نادیده_گرفته_میشود. حتی در مناسبتهایی نظیر هفته بهداشت!، که مستقیماً به حرفه ما مربوط است، قدردانی قابلتوجهی(نه مادی و نه معنوی) صورت نمیگیرد و بیشتر به یک نمایش و #رفع_تکلیف شبیه است. مدیران این وزارتخانه #همدلی منطقی و ملموسی با پرسنل بهداشت ندارند. همانطور که پیشتر نیز در یادداشتی اشاره کردم وزارت بهداشت و درمان حتی #خدمات_بیمه_ای_و_درمانی اختصاصی ای برای پرسنل خود ندارد (کوزه گر از کوزه شکسته آب میخورد).
حال آنکه ما همواره در بحرانهایی مانند کرونا و مناسبتهایی مثل اربعین و ایام نوروز، بدون وقفه مشغول خدمت بودهایم. حتی در ماههایی که بسیاری از ادارات تعطیلات یا کاهش حجم کاری دارند، مانند ماه مبارک رمضان، کار ما نه تنها کاهش نمییابد، بلکه افزایش نیز پیدا میکند. این #نابرابری، مصداق آشکاری از #بیتوجهی به حقوق انسانی کارکنان بهداشت است.
بدون شک بیتوجهی به حقوق کارکنان شبکه بهداشت پیامدهای جبرانناپذیری خواهد داشت و این نادیدهانگاریها در سالهای اخیر، همراه با #فشارهای_اقتصادی، میتواند به افت شدید کیفیت خدمات بهداشتی منجر شود، چرا که کارکنانی که با #فرسودگی_شغلی و #کاهش_انگیزه مواجهاند، نمیتوانند نقش مؤثری در ارتقای سلامت عمومی ایفا کنند.
نارضایتی گسترده و بیسابقه کارکنان بهداشت، اگر چه برای این سیستم #غیردلسوز قابلدرک نیست، اما در درازمدت به کاهش اعتماد عمومی مردم به ساختار سلامت کشور خواهد انجامید. بدتر از آن، بسیاری از کارکنان به دلیل شرایط نامطلوب موجود، به دنبال فرصتهای شغلی دیگر رفته و خواهند رفت.
اعجاب انگیز آنجاست که سالها و ماههاست برای پرداخت برخی مزایا ما را دست به سر میکنند و شرط و شروط میگذارند... به قول شاعر این شعر تلخ:
ما را از مرگ میترسانند
انگار که ما زنده ایم...
@behdashtian