🕰مدت زمان مطالعه: یک دقیقه
شرم دادن یا ندادن کار راحتیه، مثل بقیه کارها و بقیه رفتارهای ما. راحته چون ما انسانیم و چارچوب رفتارهای انسانی قرار نیس واقعا انقدر پیچیده باشه، اما از اون راحتهایی که سخت شدن چون انگار ما عادت کردیم برای هر چیزی دنبال آموزش و فرمول و راهحلهایی بیشتر از اون چیزی که عقل سلیم میگه بگردیم.
یه وقتایی برای پیدا کردن جواب سوالاتمون، کافیه کل تصویرو ببینیم، از بالا به قضیه نگاه کنیم، یه نگاه انسانی، مادرانه یا پدرانه و نگاهی که بتونه بهمون کمک کنه خودمون رو جای طرف مقابلمون، یعنی بچههامون بذاریم.
تو همه موضوعات همینه اما امروز بیایم به شرم دادن نگاه کنیم، بچهمون اشتباهی کرده، چیزی رو شکسته، حرف بدی زده، به حرفمون گوش نداده، برادر یا خواهرش رو زده و هزار تا چیز دیگه، نگاه روانشناختی و علمی رو بذاریم کنار، چی بهش بگیم که شرمنده نشه ولی درس بگیره؟ اصلا اینو از یه مامانبزرگ آگاه، مهربون و بیسواد بپرسید، ساده اس نه؟
بهتون میگه بچه اس دیگه، باهاش تندی نکن، دعواش نکن اما یه جوری باش بفهمه اشتباه کرده، تحقیرش نکن، جلوی بقیه بهش حرفی نزن، سرش داد نزن، اما تو خلوت بهش بگو درست و غلط چی بوده و از این توصیهها.
حالا شما همه این حرفارو از زبون یه روانشناس بشنوید. اگه شما اشتباهی بکنید دوست دارید چه رفتاری باهاتون بشه؟ اگه بچه همسایه بیاد خونهتون و چیزی رو بشکنه چی کارش میکنید؟ تو لحظاتی که بچهها رفتاری خارج از پذیرش ما داشتن، وظیفه ما اینه که بتونیم آروم بمونیم، خونسردی خودمون رو حفظ کنیم، فراموش نکنیم بچهان، کرامت انسانیشون رعایت کنیم و حرف و نظرمون رو بدون ردی از سرزنش و تحقیر و تهدید بزنیم.
همیشه دنبال اصول پیچیده رفتاری نباشیم، یه وقتایی کنار بچهها بودن و مثل اونا فکر کردن کلید حل ماجراست.
✍فائزه مرادی | گروه #روانشناسی بامامان
@bamaman_media