کسی که در زمان تنهایی اش بی قرار می شود و مدام به فکر شریک شدن خلوتش با دیگران است ،
حضور در تنهایی اش را بلد نیست.
کس هم که از بودن با مردم رنج می کشد و در همراهی با مردم حس ناخوشایندی دارد ، ورود به تنهایی اش را بلد نیست.
کیفیت زندگی ما در «تنهایی و سکوت» است.
و پخته تر شدن و پذیرایی گذر زمان در آشنایی با عمق این دو واژه است. تنها زمانی می توانیم از جمع و سخن گفتن لذت ببریم که تاج پادشاهی قصر «تنهایی» و «سکوت» را بر سر گذاشته باشیم.

شیراز ، تنهایی زیبا ، زندیه