alice_book

گفتم : « آزادی یعنی که انسان این امکان را داشته باشد شک کند، اشتباه کند، جست‌وجو کند، حرفش را بزند، بتواند به هر مقام ادبی و هنری و فلسفی و چه مقام مذهبی و اجتماعی و حتی سیاسی نه بگوید ! » 
آن مقام بلندپایه فرهنگی با حالتی انزجارآلود گفت : « این که شما می‌گویید یعنی ضد انقلاب ! »


✍🏼 #اینیاتسیو_سیلونه
📕 خروج اضطراری

@alice_book

پدرم همیشه می‌گفت:
"دروغ نگو، دزدی نکن، و همیشه وقت‌شناس باش."

من از دیر کردن و وقت ‌نشناسی متنفرم.
همیشه خودم اولین نفری هستم که به جلسه می‌رسم. صبح‌ها همیشه اولین نفری هستم که سرکار حاضر می‌شوم.
برای من امری طبیعی است. همیشه سحرخیز بوده ام و به همین دلیل، زود رسیدن به کار مشکلی برایم ایجاد نمی‌کرد.

یادم می‌آید یکبار که با "ژان کلود بیورف"، مدیرعامل برند ساعت سازی هوبولت حرف می‌زدم و او گفت که وقتی برای کار در برند امگا درخواست فرستاده بوده، مصاحبه کننده ساعت ۵ صبح را برای مصاحبه تعیین کرده است.
هنگام مصاحبه، ژان کلود از او پرسیده که چرا چنین ساعتی را برای وقت مصاحبه تعیین کرده‌اند، در صورتی که هوا هنوز تاریک است! و مصاحبه کننده هم پاسخ داده:
"من ساعت 5 صبح شروع  می‌کنم تا سه ساعت از همه جلوتر باشم. همان وقتی که تو خواب هستی، من مشغول کارم."

من هم کم و بیش همینطور بودم.

جوان ها خیال می‌کنند تا آخر دنیا وقت دارند. پسربچه‌ای که تازه 10 ساله شده، تولد بعدی خود را به اندازه‌ی ابدیتی دور می بیند
چرا که سال پیش روی او تنها ده درصد از زمانی است که تا آن موقع سپری کرده است.

در ۵۰ سالگی اوضاع فرق می.کند؛ چرا که فاصله زمانی تا ۵۱ سالگی برابر دو درصد زمانی است که زندگی کرده‌اید. هرچه پیرتر و باتجربه‌تر می شوید، بیشتر به استفاده‌ی درست‌تر از زمان خود فکر می‌کنید.

کم کم می‌بینید یک ساعت، یا یک آخر هفته‌ی عالی و بی‌استفاده، فرصتی است که دیگر هیچ وقت تکرار نخواهد شد.

📕 #رهبری
✍🏻 #الکس_فرگوسن

@alice_book

ویژگی‌های رفتاری افرادی که با والدین از نظر عاطفی-نابالغ بزرگ شده‌اند

علائم والدین عاطفی-نابالغ:

اگر مطمئن نیستید که والدین شما عاطفی-نابالغ بوده‌اند، برخی از نشانه‌های زیر می‌تواند سرنخ‌هایی در این زمینه به شما بدهد:

_عصبانیت و ناراحتی سریع
_کناره‌گیری و سکوت هنگام استرس یا درگیری
_واکنش دفاعی شدید هنگام بحث
_رفتار خودمحور و تمایل به مرکز توجه بودن
_ناتوانی در ارائه حمایت یا همدلی
_ بی‌توجهی به احساسات فرزندان و کم‌اهمیت شمردن آنها
_ اجتناب از مکالمات دشوار و حساس
_سرزنش و خجالت دادن فرزندان


۱۲ ویژگی افرادی که با والدین عاطفی-نابالغ بزرگ شده‌اند:


۱. مشکل در تنظیم عواطف
اولین درس‌های عاطفی ما معمولاً از والدینمان آموخته می‌شود. افرادی که در کودکی شاهد بیان سالم احساسات نبوده‌اند، در بزرگسالی ممکن است برای مدیریت احساسات خود دچار مشکل شوند. این افراد به دلیل ناآشنایی با الگوهای عاطفی سالم، ممکن است هنگام دریافت بازخوردهای منفی یا سازنده، دچار انفجار احساسی شوند و حس کنند مورد حمله قرار گرفته‌اند.

۲. دشواری در تعیین مرزهای شخصی
کودکانی که با والدین عاطفی-نابالغ رشد کرده‌اند، اغلب در بزرگسالی برای تعیین و حفظ مرزهای شخصی با مشکل مواجه می‌شوند. این افراد معمولاً نمی‌دانند چگونه نیازها و حدود خود را تعریف کنند، زیرا در کودکی به نیازها و حریم شخصی‌شان توجه کافی نشده است.

۳. مشکلات ارتباطی و اجتماعی
کسانی که از کودکی با بی‌توجهی عاطفی مواجه بوده‌اند، ممکن است روابطشان در بزرگسالی را ناایمن و تهدیدآمیز تلقی کنند. این افراد ممکن است در ارتباطات اجتماعی سرد، دور و خجالتی به نظر برسند و حتی از برقراری ارتباط با دیگران اجتناب کنند.

۴. تمایل شدید به راضی کردن دیگران
والدین نابالغ عاطفی اغلب فرزندان خود را به گونه‌ای پرورش می‌دهند که برای تأیید شدن و پذیرش، دائماً در تلاش برای راضی کردن دیگران باشند. این افراد در بزرگسالی به دلیل ترس از عدم تأیید، نیازهای خود را فدای خواسته‌های دیگران می‌کنند و اغلب با احساس عدم رضایت عاطفی در روابطشان مواجه می‌شوند.

۵. کمال‌گرایی و تلاش برای بی‌عیب بودن
فرزندان والدین بیش از حد کنترل‌گر یا هلیکوپتری اغلب با استانداردهای غیرواقعی رشد می‌کنند.
این کمال‌گرایی در بزرگسالی به شکلی افراطی خود را نشان می‌دهد و می‌تواند مانع از انعطاف‌پذیری در کار و روابط شود و زندگی را به یک چالش دائمی تبدیل کند.

۶. ترس از آسیب‌پذیر بودن
این افراد در بزرگسالی از ابراز احساسات خود اجتناب می‌کنند و به دلیل ترس از رد شدن یا مورد قضاوت قرار گرفتن، احساسات واقعی‌شان را پنهان می‌کنند.

۷. اجتناب از درگیری
درگیری‌های سالم، بخشی طبیعی و سازنده از روابط هستند، اما والدینی که به درگیری‌ها به شکلی نامناسب واکنش نشان می‌دهند، فرزندان خود را از ورود به بحث‌ها گریزان می‌کنند. این موضوع در بزرگسالی نیز باعث می‌شود افراد در مواجهه با اختلافات، احساس ناامنی کنند و به‌طور مداوم از درگیری‌ها دوری کنند.

۸. سرکوب و بی‌توجهی به احساسات خود
کودکانی که بی‌توجهی عاطفی را تجربه کرده‌اند، اغلب احساسات خود را سرکوب می‌کنند و به‌طور کلی بی‌حس می‌شوند. این سرکوب مداوم احساسات، منجر به نوعی بی‌توجهی به عواطف و ناآگاهی نسبت به نیازهای درونی می‌شود و حتی ممکن است در نهایت به بروز بحران‌های عاطفی منجر شود.

۹. ناپایداری و بی‌ثباتی در رفتار
فرزندانی که با والدین عاطفی-نابالغ رشد کرده‌اند، معمولاً در بزرگسالی رفتاری ناپایدار و متغیر دارند. آنها ممکن است در یک روز محبت‌آمیز و در روز دیگر سرد و بی‌تفاوت باشند. این ناپایداری باعث می‌شود که اطرافیان نسبت به این افراد دچار سردرگمی شوند و حتی از آنها فاصله بگیرند.


۱۰. استقلال بیش از حد و خودکفایی افراطی
فرزندانی که والدینشان رفتارهای نامنظم و بی‌ثباتی داشته‌اند، به شدت به سمت استقلال و خودکفایی افراطی سوق پیدا می‌کنند. این افراد ممکن است حتی در مواقع نیاز، از درخواست کمک امتناع کنند

۱۱. ترس از ترک شدن و طرد عاطفی
این افراد در بزرگسالی به روابط ناسالم چسبیده و از ترس تنها ماندن، ممکن است در چرخه‌ای از روابط ناسالم و حتی سوءاستفاده بمانند.

۱۲. وسواس فکری و هوشیاری بیش از حد
این افراد برای تحلیل شرایط عاطفی و اجتماعی به شدت فعال هستند و این وسواس فکری می‌تواند مانع آرامش آنها شود و در نهایت باعث شود نتوانند روابط سالم و مطمئنی برقرار کنند.

@alice_book

آدم‌ها مثل آب در یک تالاب هستند؛
شما نمی‌توانید کف تالاب را ببینید و فکر می‌کنید کم عمق است، اما فقط وقتی که شیرجه بزنید می‌فهمید عمق واقعی آن چقدر است!


راز مادرم
#جی‌_ال_ویتریک

@alice_book

چشم باز می‌کنی و می‌بینی دیگر در تقلای پرکردن حفره‌های ریزودرشتی نیستی که در جانت ماندگار شده‌اند.
نه‌تنها در تقلایِ پرکردن نیستی، بلکه می‌پذیری تو تمامِ این حفره‌هایی و چه‌بسا همهٔ آدم‌ها هم همین حفره‌هایی هستند که به‌واسطه‌شان کیفیت زندگی‌شان را بر خود معلوم می‌کنند‌.

چشم باز می‌‌کنی و می‌بینی «بلی‌گویی»هات کمتر و «نه‌گفتن‌»‌هایت بیشتر شده‌اند
نه‌ به‌خاطر عُجب یا دور نگه داشتن خودت از دیگران و گروه‌ها؛ بلکه به‌خاطر آن نگاه بالغانه‌ات نسبت به قصور گذشته‌ای که پشتِ سر گذاشته‌ای و باورِ این‌که آدمیزاد همه‌چیزش محدود است؛ توان جسمی‌اش، روحی‌اش، توان عاطفی‌اش، سن‌وسال جوانی‌اش، زمانش و حتی کالبد جسمانی‌اش.

چشم باز می‌کنی و می‌بینی داری شماره‌های تلفن توی گوشی‌ات را کمتروکمتر می‌کنی، حلقه ارتباطی‌ات را تنگ‌تر و خواسته‌هایت را واقعی‌تر!

چشم باز می‌کنی و می‌بینی از زن‌بودگی رسیده‌ای به نوعی زنانگی پخته
با سپیدی بین موهایت که دل‌نگران‌شان نیستی؛ با چین‌وچروک‌های زیر چشمی که همهٔ لوازم مراقبتی‌شان را دور انداختی‌ای.

چشم باز می‌کنی و می‌بینی که «دیگر جوان نبودن» را پذیرفته‌ای و باور کرده‌ای که واقعیت زندگی «رو به سراشیبی بودن جسمانیت» است بااین‌حال چیزی از شگفت‌انگیزی آن کم نمی‌کند.

چشم باز می‌کنی و می‌بینی باید با آدم‌های کمتری معاشرت کنی، تنها به یک پیشنهاد کاری که انگار مناسب قدوقواره‌های ذهنی‌ توست پاسخ مثبت بدهی، بیشتر خانه بمانی، زیادتر بخوانی، کمتر جلوی چشم باشی، خلوت‌هایت را مدت‌دارتر کنی، نخواهی خودت را محض اجتماعی‌شدن به گروه خاصی سنجاق کنی
(چه‌بسا بپذیری که به هیچ گروهی هم تعلق نداری و ارتش یک‌نفره‌ای) و بپذیری، پذیرفته و تحسین‌شدن توسط دستهٔ کثیری از آدم‌ها، آن‌قدر هم منطقی نیست.

چشم باز می‌کنی و می‌بینی عاقله‌زنی شده‌ای، سه بار مسیر متروی همیشگی را اشتباه کرده‌ای، آلزایمر را آیندهٔ دوری برای سن‌و‌سال پیری‌ات نمی‌بینی، کم‌تلاطم‌تر شده‌ای و ایستاده‌ای در مرکز یک جهان واقعی

چشم باز کرده‌ام و دارم ‌می‌بینم که ایستاده‌ام وسط یک جهان واقعی با میزان متناسبی از تعقل و منطق، عاطفه و شورمندی!

@alice_book

بیایید بپذیریم که زودتر خوابیدن هیچ تاثیری روی زودتر بیدار شدن نداره.

@alice_book